Ηταν δεν ήταν πέντε χρόνων ο Όσιος Πορφύριος (κατά κόσμον Ευάγγελος Μπαϊρακτάρης) όταν, σύμφωνα με μαρτυρίες των συγχωριανών τουστον Άγιο Ιωάννη ένα χωριό κοντά στο Αλιβέρι, έκα- νε το πρώτο θαύμα. Οι κάτοικοι του χωριού μιλούν για ένα περιστατικό που ξεφεύγει της κοινής λογικής και έλαβε χώρα λίγο έξω από την κοινότητα όπου η οικογέ- νεια Μπαϊρακτάρη είχε ένα μικρό κτήμα το οποίο φύ- τευε κηπευτικά.Πάντα, σύμφωνα με την τοπική παράδοση, ο μικρός Ευάγγελος στο περιβόλι φύτευε και αυτός βοηθώντας τον πατέρα του. Σε μια γωνία είχε δημιουργήσει μια
«βραγιά» για τον Χριστό. Επρόκειτο για ένα μικρό κομ- μάτι γης το οποίο δεν προορίζονταν για να διατεθεί προς πώληση αλλά για τους φτωχούς. Λόγω των οικο- νομικών δυσκολιών της οικογένειας ο πατέρας του οσί- ου Λεωνίδας ήθελε να πουλήσει και τις ντομάτες που είχε φυτέψει ο Ευάγγελος στη «βραγιά του Χριστού». Το παιδί διαμαρτυρήθηκε και αφού δεν κατάφερε να πεί- σει τον πατέρα του προσευχήθηκε στο Θεό και ζήτησε να καταστρέψει την παραγωγή της «βραγιάς» .Ζήτησε να καταστραφούν οι ντομάτες που ήταν ταμένες στον Χριστό παρά να πουληθούν.Τότε ένα μικρό σύννεφο στάθηκε πάνω από το περιβόλι , έπεσε χαλάζι το οποίο κατέστρεψε όλη την παραγωγή , εκτός από τη «βραγιά του Χριστού».
Είτε συμφωνεί κάποιος με το περιστατικό είτε διαφωνεί το βέβαιο είναι οτι οι κάτοικοι του Αγίου Ιωάν- νη έχουν αποδεχτεί οτι ένας δικός τους άνθρωπος σε όλη τη διάρκεια της ζωής του ήταν διαφορετικός , ήταν θαυματουργός και είναι σήμερα σημείο αναφοράς για την Ορθόδοξη Εκκλησία στην ευρύτερη περιοχή και όχι μόνο.Σήμερα το περιβόλι έχει περάσει σε άλλα χέρια και τα ψηλά κυπαρίσσια δεν επιτρέπουν στον επισκέπτη να δει το χώρο όπου ο Όσιος εργάζονταν για να βοηθήσει την οικογένεια.
Εκτός του περιβολιού ο Οσιος ως παιδί βοηθούσε την οικογένεια και στην εκτροφή των ζώων .Κοντά σχετικά στο κτήμα ,στην είσοδο σήμερα του χωριού στους πρό- ποδες του βουνού Σερβούνι, ο Ευάγγελος βοσκούσε τα πρόβατα της οικογένειας και διάβαζε τον βίο του Αγί- ου Ιωάννη του Καλυβίτη.
Ο βίος του Οσίου
Ο όσιος Πορφύριος ὁ Καυσοκαλυβίτης γεννήθηκε στις 7 Φεβρουαρίου 1906 στο χωριό Άγι ος Ιωάννης Καρυστίας Ευβοίας, που είναι κοντά στο Αλιβέρι. Οι γονείς του ήσαν πτωχοί, γεωργοί. Ο πατέρας του ονομαζόταν Λεωνίδας Μπαϊρακτάρης και η μητέρα του Ελένη. Ο πατέρας του είχε κλήση μοναχική, αλλά τελικά δεν έγινε μοναχός. Υπήρξε, όμως, ψάλτης στο χωριό του , ενώ είχε την τύχη , όπως αναφέρει η Ευγγελία Ασημάκου -Μάτζαρη στο βιβλίο της «Η ιστορία του Αγιάν νη και του Κουστουμάλου, ένα χωριό δύο διαφορετικές ιστορίες» να έχει γνωρίσει τον Αγιο Νεκτάριο της Αίγινας όταν αυτός πέρασε από την περιοχή.Ηταν όμως και πολύ φτωχός και έτσι ναγκάστηκε να αφήσει τον τόπο του και να φτάσει ως τον Παναμά όπου εργάστηκε για τη διάνοιξη της διώρυγας.
Ο Ευάγγελος φοίτησε στο σχολείο του χωριού του μόνο για δύο χρόνια αλλά αυτό δεν τον εμπόδισε τις ώρες που βοσκούσε τα πρόβατα της οικογένειας να δια βάζει τον βίο του Αγίου Ιωάννη του Καλυβίτη. Η φτώχια, που έστειλε στον Παναμά εργάτη τον πατέρα του, ήταν αυτή που τον ανάγκασε σε ηλικία μόλις οκτώ χρόνων να πιάσει δουλειά στα ορυχεία της περιοχής και στη συνέχεια σε παντοπωλείο στη Χαλκίδα και στον Πειραιά.
Ο Γέροντας ως παιδί είχε έντονα πρόωρη ανάπτυξη. Όπως διηγήθηκε ο ίδιος, από οκτώ χρονών ξυριζόταν.Ο δρόμος προς τον μοναχισμό.Διαβάζοντας με δυσκολία το βίο του Αγίου Ιωάννουτου Καλυβίτη εκεί που έβοσκε τα πρόβατα, αλλά καιόταν δούλευε στο παντοπωλείο, αισθάνθηκε την ανάγκη να τον μιμηθεί. Ήταν δε πολλές οι φορές που ενώ
ξεκίνησε για το Άγιον Όρος, αλλά για διάφορους λό-
γους γύριζε πίσω. Στη μάχη του για τη μεγάλη φυγή
βγήκε νικητής όταν είχε πια κλείσει τα 13 του χρόνια.
Στο καράβι για το περιβόλι της Παναγιάς συναντήθηκε
κε με τον μετέπειτα γεροντά του τον ιερομόναχο και
πνευματικό Παντελεήμονα. Αυτός τον ανέλαβε υπό
την προστασία του μέσα από το καράβι, τον παρουσία-
σε ως ανιψιό του και τον βοήθησε με τον τρόπο αυτό να
μπει στον Άθω παρόλο που δεν επιτρεπόταν τότε η είσοδος στα παιδιά
Η μοναχική ζωή
Ο Γέροντάς του, ο παπα-Παντελεήμονας, τον οδήγη σε στα Καυσοκαλύβια, στην καλύβη του Αγίου Γεωργί- ου, στην οποία ασκήτευε μαζί με τον αδελφό του παπα-Ιωαννίκιο.
Ο Πορφύριος απέκτησε ταυτόχρονα δύο Γεροντάδες οι οποίοι συνέβαλαν τα μέγιστα ώστε να αποκτήσει τις αρχές εκείνες που θα τον έκαναν έναν μοναχό με υπα- κοή και σύνεση. Ο ίδιος δε επιδόθηκε με πρωτοφανή ζήλο στην εκούσια άσκηση. Αν και δεν υπάρχουν πολ- λά στοιχεία για την «εκούσια άσκηση» οι βιογράφοι του αναφέρουν οτι αυτή «ήταν συνεχής, εντατική, χαρού- μενη και σκληρή. Ξυπόλυτος στα χιόνια και στα κακο- τράχαλα μονοπάτια. Με λίγο ύπνο στο πάτωμα, με μια κουβέρτα και με ανοιχτό το παράθυρο, ακόμη κι όταν χιόνιζε. Με πολλές μετάνοιες, με γυμνό το σώμα από τη μέση και πάνω για να μην τον ενοχλεί η νύστα. Με εργασία την ξυλογλυπτική και στο ύπαιθρο, για ξύλα, για σαλιγκάρια, για κουβάλημα χώματος στην πλάτη από μεγάλες αποστάσεις, προκειμένου να δημιουργηθεί μικρός κήπος στα βραχώδη μέρη της καλύβης του Αγίου Γεωργίου.
Και ταυτόχρονα εντονώτατη ήταν η προσοχή του στα αναγνώσματα και τα τροπάρια των ιερών ακολουθιών τα οποία αποστήθιζε με μεγάλη ευκολία. Επί πλέον αποστήθιζε τα ιερά Ευαγγέλια κατά τη διάρκεια του εργοχείρου .
Αλλά το βασικόγνώρισμα της άσκησής του, δεν ήταν μόνο η εκούσια άσκηση αλλά η πλήρης υποταγή στο Γέροντά του, η απόλυτη εξάρτησή του από αυτόν, η ταύτισή του με εκείνον, η οποία τον έκανε δεκτικό της διοχέτευσης των βιωμάτων του στη δική του ζωή. Η ακριβής χρονο- λογία που εκάρη μοναχός δεν είναι γνωστή. Όλα όμως δείχνουν ότι σύντομα μετά την εγκαταβίωσή του στο Άγιον Όρος, εκάρη μοναχός και ονομάσθηκε Νικήτας.
Η επίσκεψη της θείας Χάριτος
Όπως αναφέρεται στο επίσημο site του ησυχαστηρί ου στο Μήλεσι «ηταν ξημερώματα, ο κεντρικός ναός των Καυσοκαλυβίων, το Κυριακό, ήταν ακόμη κλειστός. Ο μοναχός Νικήτας, όμως, περίμενε σε μια γωνιά του προνάρθηκα να κτυπήσουν οι καμπάνες και ν’ ανοίξει η εκκλησία.Δεύτερος μπήκε στον προνάρθηκα ο γε- ρο-Δημάς, πρώην Ρώσος αξιωματικός, ενενηκοντούτης, ασκητής, κρυφός άγιος και, αφού βεβαιώθηκε ότι δεν ήταν άλλος εκεί (δεν είδε το μοναχό Νικήτα που ήταν απόμερα), άρχισε να κάνει στρωτές μετάνοιες και να προσεύχεται μπροστά στην κλειστή πόρτα του ναού. Η θεία Χάρις ξεχείλισε από τον όσιο γερο-Δημά και έλου- σε και κατεκάλυψε τον έτοιμο να τη δεχθεί νεαρό Νική- τα. Τα αισθήματά του δεν περιγράφονται. Γεγονός είναι ότι μετά τη θεία Λειτουργία και τη θεία Κοινωνία του ο νεαρός μοναχός Νικήτας αισθανόταν τέτοια αισθή- ματα, ώστε, πηγαίνοντας για το καλύβι του, σταμάτη- σε, άνοιξε τα χέρια του τεντωμένα και φώναζε δυνατά “Δόξα Σοι, ο Θεός. Δόξα Σοι, ο Θεός. Δόξα Σοι, ο Θεός”. Την επίσκεψη της Χάριτος ακολούθησε μια ριζική αλ- λαγή των ψυχοσωματικών ιδιοτήτων του νεαρού μο- ναχού Νικήτα. Ήταν η αλλοίωσις, η εκ της δεξιάς του Υψίστου. Ενεδύθη δύναμιν εξ ύψους και απέκτησε χαρίσματα υπερφυσικά.
Πρώτο σημείο ήταν ότι “διείδε” από μεγάλη απόσταση τους Γέροντές του, που επέστρεφαν από μακριά. Τους “διείδε” εκεί που ήσαν, ενώ ανθρωπίνωςδεν ήσαν ορατοί. Αυτό το εξομολογήθηκε στον παπα-Παντελεήμονα, ο οποίος του σύστησε προσοχή και σιωπή. Συμβουλές, προς τις οποίες συμμορφώθηκε, μέχρις ότου έλαβε άλλη εντολή. Έπειτα ακολούθησαν καιάλλα. Τα αισθητήριά του ευαισθητοποιήθηκαν σε ανυπέρβλητο βαθμό και οι ανθρώπινες δυνατότητές του αναπτύχθηκαν στο έπακρο».
Ο μοναχός Νικήτας με την προσευχή και την υπακοή
του απέκτησε ικανότητες που κινούνταν στη σφαίρα
του μεταφυσικού.Άκουε και γνώριζε τις φωνές των που-
λιών και των ζώων, τόσο ως προς την προέλευση όσο
και προς το νόημά τους. Οσφραινόταν τις ευωδιές από
μεγάλες αποστάσεις. Αναγνώριζε τα αρώματα και τη
σύνθεσή τους. Διέκρινε από πάρα πολύ μακριά τις ευωδιές των λουλουδιών. “Έβλεπε”, όταν ύστερα από ταπεινή προσευχή ερχόταν στην κατάλληλη κατάσταση,στα βάθη της γης και στο χάος του ουρανού, νερά, πε- τρώματα, ετρέλαια, ραδιενέργεια, θαμμένα αρχαία, κρυμμένους τάφους, ρωγμές στα έγκατα της γης, υπό- γειες, πηγές, χαμένες εικόνες, σκηνές που είχαν διαδρα- ματισθεί αιώνες πριν, προσευχές που είχαν αναπεμ- φθεί, πνεύματα αγαθά και πονηρά, την ψυχή την ίδια το κάθε τι. Δοκίμαζε το νερό από το βάθος της γης και μετρούσε τα απρόσιτα. Ρωτούσε τα βράχια και του δι- ηγόντουσαν τα παλαίσματα των προ αυτού ασκητών. Κύτταζε και θεράπευε. Έψαυε και ιάτρευε. Ηύχετο και εγένοντο. Αλλά ποτέ δεν διανοήθηκε να χρησιμοποιή- σει τα χαρίσματα αυτά του Θεού για δικό του όφελος. Ποτέ δεν παρακάλεσε να γίνει καλά από δική του αρ- ρώστια. Ποτέ δεν θέλησε να κερδίσει κάτι από κάποια γνώση που του πρόσφερε η θεία Χάρη.
Η διόρασή του, όσες φορές ενεργούσε, του αποκάλυ πτε τα απόκρυφα των ανθρωπίνων διαλογισμών. Μπο ρούσε με τη χάρη του Θεού να βλέπει το παρελθόν και το παρόν και το μέλλον ταυτόχρονα. Επιβεβαίωνε ότι ο Θεός είναι παντογνώστης και παντοδύναμος. Κατό- πτευε και ψηλαφούσε την κτίση από τα άκρα του σύμπαντος μέχρι τα βάθη της ανθρώπινης ψυχής και Ιστορίας.
Αυτά ο Γέροντας όπως έλεγε σε όλους όσοι απέδιδαν τις ικανότητές του σε άλλα αίτια εκτός από τη Χάρη του Θεού. Έλεγε επιγραμματικά “Δεν είναι επιστήμη, δεν είναι τέχνη, είναι ΧΑΡΙΣ”.
Η επάνοδος στον κόσμο
Ο μοναχός Νικήτας ποτέ δεν σκέφθηκε να αφήσει το Άγιον Όρος και να γυρίσει στον κόσμο. Όμως αρρώστη- σε (βαριά πλευρίτιδα) και έτσι οι γεροντές του αναγκά- στηκαν να του δώσουν εντολή να εγκατασταθεί σ’ ένα μοναστήρι στον κόσμο, για να γίνει καλά. Υπάκουσε και γύρισε, αλλά, μόλις συνήλθε, επέστρεψε στην κα- λύβη της μετανοίας του. Ξαναρρώστησε όμως, και έτσι οι Γέροντές τον ξανάστειλαν στον κόσμο οριστικά.
Έτσι τον βρίσκουμε να μονάζει στα δεκαεννέα του χρόνια στη Μονή Λευκών του Αγίου Χαραλάμπους, κο- ντά στη γενέτειρά του. Συνέχισε κι εδώ την αγιορείτι- κη τακτική του, “τα ψαλτήρια του” και τα όμοια, μόνο που αναγκαστικά περιόρισε τη νηστεία του μέχρις ότου αποκατασταθεί η υγεία του.
Στο μοναστήρι αυτό τον βρήκε, όταν έμενε για λίγο εκεί ως φιλοξενούμενος επισκέπτης, ο Αρχιεπίσκοπος Σιναίου Πορφύριος ο Γ΄. Από τη συζήτηση μαζί του δι- έγνωσε την αρετή του και τα θεία χαρίσματά του και τόσο εντυπωσιάσθηκε, ώστε στις 26 Ιουλίου του 1927, εορτή της Αγίας Παρασκευής, τον χειροτόνησε διάκονο και την επομένη, εορτή του Αγίου Παντελεήμονος, τον προεχείρισε πρεσβύτερο, ως σιναΐτη και τον ονόμασε Πορφύριο. Οι χειροτονίες έγιναν στο παρεκκλήσιο του εν Κύμη επισκοπείου της Ιεράς Μητροπόλεως Καρυστί- ας, συμπροσευχομένου και του τότε Μητροπολίτου αυ- τής κυρού Παντελεήμονος Φωστίνη. Ήταν τότε ο Γέρο- ντας εικοσιενός μόνο ετών.
Στη συνέχεια ο τότε επιχώριος Μητροπολίτης Καρυστίας Παντελεήμων του ανέθεσε έργον πνευματικού. Ο νεαρός ιερομόναχος Πορφύριος άσκησε ευδοκίμως, με τη χάρη του Θεού, το έργο του πνευματικού στην Εύβοια μέχρι το 1940. Αναδεχόταν καθημερινώς τις εξομολογή- σεις πλήθους πιστών, πολλές μάλιστα φορές για πολλές αδιάκοπες ώρες. Γιατί η φήμη του ως πνευματικού, γνώστου της ψυχής και ασφαλούς οδηγού, πολύ σύντο- μα διαδόθηκε στα περίχωρα και πολύς κόσμος συνέ- ρεε στο εξομολογητήριό του στην Ιερά Μονή Λευκών, κοντά στο Αυλωνάρι της Ευβοίας, ώστε μερικές φορές να περνά όλη την ημέρα και τη νύχτα χωρίς διακοπή και χωρίς ανάπαυση, στην εκπλήρωση του ιερού αυτού έργου και Μυστηρίου. Τους προσερχομένους βοηθού- σε και με το διορατικό του χάρισμα, με το οποίο τους οδηγούσε στην αυτογνωσία, την ειλικρινή εξομολόγη- ση και την εν Χριστώ ζωή. Με το ίδιο χάρισμα αποκάλυ- πτε και πολλές πλεκτάνες του πονηρού και έσωζε ψυ- χές από τα δίκτυά του και τις μεθοδείες του.
Το 1938 του απονεμήθηκε, και πάλι από το Μητροπολίτη Καρυστίας, το οφφίκιο του αρχιμανδρίτη: “προς βράβευσιν των υπηρεσιών σου, ας υπέρ της Εκκλησί- ας προσήνεγκας μέχρι σήμερον ως Πνευματικός Πα- τήρ και δια τας χρηστάς ελπίδας, ας τρέφει εις σε η Αγία ημών Εκκλησία”, όπως επί λέξει γράφει το υπ’ αριθμ. πρωτ. 92/10-2-1938 έγγραφον του εν λόγω Μητροπολίτου, του οποίου, πράγματι, με τη χάρη του Θεού επιβεβαιώθηκαν οι χρηστές ελπίδες.
Για λίγους μήνες τοποθετήθηκε από τον οικείο Μητροπολίτη ιερέας στο χωριό Τσακαίοι της Εύβοιας, όπου η αγαθή ανάμνηση του περάσματός του διατηρείται ακόμη σε μερικούς από τους παλαιότερους. Γύρω στο 1938 τον βρίσκουμε εγκατεστημένο στην εγκαταλελειμ- μένη και ερειπωμένη (τότε) ιερά Μονή Αγίου Νικολάου Άνω Βάθειας Ευβοίας, που υπάγεται στην ιερά Μητρόπολη Χαλκίδας. Είχε αποχωρήσει από την ιερά Μονή του Αγ. Χαραλάμπους, επειδή μετετράπη σε γυναικεία.
Στην έρημο της Ομονοίας
Από τις 12 Οκτωβρίου 1940 του ανατέθηκαν καθήκαντα προσωρινού εφημέριου στο παρεκκλήσι του Αγίου Γερασίμου της Πολυκλινικής Αθηνών, που βρίσκεται στη γωνία των οδών Σωκράτους και Πειραιώς, δίπλα στην Ομόνοια. Στη θέση αυτή ζήτησε ο ίδιος να διορι- σθεί, διότι, από μεγάλη και σφοδρή αγάπη προς τον πάσχοντα συνάνθρωπο, ήθελε να βρίσκεται κοντά του στις δυσκολότερες στιγμές της ζωής του, όταν ο πό- νος και η νόσος και ο επικείμενος θάνατος απεδείκνυ- αν άχρηστες όλες τις άλλες ελπίδες, εκτός της ελπίδας του Χριστού.
Για το διορισμό στη θέση αυτή υπήρχε και άλλος ενδιαφερόμενος με μεγάλα τυπικά προσόντα, αλλά ο Κύ- ριος φώτισε το διευθύνοντα στην Πολυκλινική να προ- τιμήσει τον αγράμματο κατά κόσμον και σοφό κατά Θεόν, ταπεινό, αλλά χαριτωμένο Πορφύριο. Για την εκλογή του αυτή ο επιλέξας έχαιρε αργότερα και διηγεί- το έκθαμβος ότι βρήκε αληθινό ιερέα λέγοντας: “Βρήκα παπά τέλειο, όπως τον θέλει ο Χριστός”.
Στην Πολυκλινική άσκησε τα καθήκοντα του εφημέ- ριου επί τριάντα συνεχή έτη ως εν ενεργεία εφημέριος και επί τρία εν συνεχεία οικειοθελώς και περιορισμένος κάπως, προς εξυπηρέτηση των αναζητούντων αυτών εκεί πνευματικών του τέκνων. Ασκήθηκε συνολικά 33 έτη στην έρημο της Ομονοίας, όπως έλεγε ο ίδιος, αντί της ερήμου του Αγίου Όρους, όπως ποθούσε η ψυχή του. Εδώ, παραλλήλως προς το έργο του εφημερίου, το οποίο ασκούσε με τέλεια ευλάβεια και αφοσίωση, τελώντας με θαυμαστή ιεροπρέπεια της εκκλησιαστικές ακολουθίες, εξομολογώντας, νουθετώντας και θεραπεύοντας τις ψυχικές και πολλάκις και τις σωματικές αρρώστιες των ασθενών, ασκούσε και το έργο του πνευματικού για όλους όσους πήγαιναν σ’ αυτόν.
Ο Γέροντας Πορφύριος, ελλείψει τυπικών προσόντων, ελάμβανε ως εφημέριος της Πολυκλινικής μικρες αποδοχές, οι οποίες δεν επαρκούσαν για τη συντήρηση τόσο του εαυτού του, όσον και των γονέων του και μερικών άλλων στενών οικείων του, των οποίων την προστασία είχε αναλάβει. Γι’ αυτό αναγκάσθηκε να εργασθεί βιοποριστικά και οργάνωσε μαζί τους διαδοχικά ορνι- θοτροφείο και πλεκτήριο. Επιπλέον, από ζήλο για τη μυσταγωγικότερη τέλεση των ιερών ακολουθιών, επι- δόθηκε στη σύνθεση αρωμάτων, καταλλήλων για την παρασκευή του χρησιμοποιουμένου στη θεία λατρεία μοσχοθυμιάματος, επιτυγχάνοντας άριστα αποτελέ- σματα. Μάλιστα, κατά την δεκαπενταετία του 1970 είχε επιτύχει την πρωτότυπη εφεύρεση, να ενοποιήσει το καρβουνάκι με το άρωμα του θυμιάματος και να θυμιατίζει μόνο με το ιδικής του συνθέσεως σιγοκαίον καρβουνάκι, το οποίο απέπνεε πνοή ευωδίας πνευματικής.
Άγιος Νικόλαος Καλλισίων
Από το 1955 είχε μισθώσει από την ιερά Μονή Πεντέ- λης το ευρισκόμενο στην Παλαιά Πεντέλη μονύδριο του Αγίου Νικολάου με την αγροτική περιοχή του, την οποία καλλιεργούσε συστηματικά και φιλόπονα, θέ- λοντας να συστήσει εκεί το ησυχαστήριο, που τελικά εγκατέστησε αλλού. Βελτίωσε τις πηγές, κατασκεύασε αρδευτικό δίκτυο, φύτευσε πολλά δένδρα και με σκαπτι- κό μηχάνημα, το οποίο χειριζόταν ιδιόχειρα, καλλιερ- γούσε τη γη. Όλα δε αυτά παράλληλα προς το νυχθή- μερο εφημεριακό και εξομολογητικό του έργο.
Εκτιμούσε ιδιαιτέρως την εργασία και καμιά ανάπαυση δεν επέτρεπε στον εαυτό του, γνωρίζοντας από πεί- ρα και όχι από τα βιβλία αυτό, που γράφει ο αββάς Ισαάκ ο Σύρος: “Ο Θεός και οι άγγελοι αυτού εν ανάγκαις χαίρουσιν, ο δε διάβολος και οι εργάται αυτού εν ανα- παύσει”.
Αποχωρεί από την Πολυκλινική
Στις 16.3.1970 έλαβε μικρή σύνταξη από το Ταμείο Ασφαλίσεως Κληρικών Ελλάδος, ως συμπληρώσας τρι- ακονταπενταετία και αποχώρησε τυπικά από την υπη- ρεσία του στην Πολυκλινική.
Παρέμεινε όμως κατ’ ουσίαν λίγο ακόμη, μέχρι προσλήψεως του διαδόχου του. Αλλά και μετά ταύτα συνέ- χισε για λίγο διάστημα να μεταβαίνει στην Πολυκλι- νική, για να συναντά τα πολυπληθή πνευματικά του τέκνα, που τον αναζητούσαν εκεί. Τελικά, γύρω στο 1973, περιόρισε στο ελάχιστο τις μεταβάσεις του στην Πολυκλινική και δεχόταν τα πνευματικά του τέκνα στον Άγιο Νικόλαο Καλλισίων Πεντέλης, όπου λειτουρ- γούσε και εξομολογούσε.
Ο Γέροντας Πορφύριος πέρα από την αρχική ασθένειά του, εξαιτίας της οποίας και βγήκε από το Άγιον Όρος είδε την υγεία του να δοκιμάζεται πολλές φορές.Προς το τέλος της υπηρεσίας του στην Πολυκλινική αρρώστησε από πάθηση των νεφρών και εγχειρίσθηκε πολύ καθυστερημένα. Αυτό έγινε, διότι εργαζόταν ακούραστα, παρά την ασθένειά του. Είχε συνηθίσει να υπακούει “μέχρι θανάτου” και έτσι υπάκουσε ακόμη και στο Διευθυντή της Πολυκλινικής, ο οποίος του είπε να αναβάλει την εγχείρηση, για να να εκτελέσει τις Ακολουθίες της Μεγάλης Εβδομάδος… Το αποτέλεσμα ήταν να περιέλθει σε κωματώδη κατάσταση και να ειδοποιηθούν οι οικείοι του από τους ιατρούς να μερι- μνήσουν για την κηδεία του. Αλλά ο Γέροντας επανήλ- θε στην κατά σάρκα ζωή, για να συνεχίσει να υπηρετεί το πλήρωμα της Εκκλησίας. Παλαιότερα είχε υποστεί και κάταγμα του ποδιού, για το οποίο διηγήθηκε ένα θαυμαστό γεγονός μερίμνης γι’ αυτόν του Αγίου Γερασίμου, στο ναΰδριο του οποίου, στην Πολυκλινική, ιερουργούσε.
Επίσης, λόγω των κόπων του κατά τη μεταφορά βαριών φορτίων στο σπίτι του στα Τουρκοβούνια, όπου έμενε για πολλά χρόνια, επεδεινώθη η κήλη του, από την οποία πολύ εταλαιπωρείτο μέχρι της κοιμήσεώς του.
Στις 20.8.1978, ευρισκόμενος στον Άγιο Νικόλαο Καλλισίων, υπέστη έφραγμα του μυοκαρδίου και μεταφέρθηκε επειγόντως στο νοσηλευτήριο “Υγεία”, όπου νοσηλεύθηκε επί 20ήμερον. Όταν βγήκε από την κλινική, συνέχισε τη νοσηλεία του σε σπίτια μερικών πνευμα- τικών του παιδιών μέσα στην Αθήνα, γιατί στον Άγιο Νικόλαο Καλλισίων δεν μπορούσε να μεταβεί ελλείψει δρόμου, αφού έπρεπε να διανύσει πεζός μεγάλη από- σταση, ενώ το σπίτι του στα Τουρκοβούνια δεν παρεί- χε ούτε τις στοιχειωδέστερες ανέσεις και, ακόμα, γιατί έπρεπε να είναι κοντά στους γιατρούς.
Αργότερα, όταν πλέον είχε εγκατασταθεί σε προχει- ρότατο οικίσκο του κατασκευαζομένου στο Μήλεσι με- τοχίου του Ησυχαστηρίου που είχε ιδρύσει, υποβλήθη- κε σε εγχείρηση καταρράκτη στο αριστερό μάτι και από σφάλμα του γιατρού καταστράφηκε το μάτι και μετά από λίγα χρόνια (1987) ο Γέροντας τυφλώθηκε εντελώς. Κατά τη διάρκεια της εγχειρήσεως ο γιατρός, χωρίς την έγκριση του Γέροντα, που είχε ιδιαίτερη ευαισθησία στα φάρμακα και ακόμη μεγαλύτερη στην κορτιζόνη, του έκανε ένεση ισχυρής δόσεως κορτιζόνης. Συνέπεια αυ- τού ήταν ότι υπέστη μετά από λίγο χρόνο συνεχείς γα- στρορραγίες που επαναλαμβανόντουσαν επί τρίμηνον και πλέον.
Εξαιτίας της καταστάσεως αυτής δεν μπορούσε να τραφεί κανονικά και διατηρήθηκε με μερικές κουτα- λιές γάλα και νερό την ημέρα, με αποτέλεσμα να φτά- σει στον έσχατο βαθμό της εξαντλήσεως, μέχρι σημείου να μη μπορεί ούτε καθιστός να σταθεί. Του έγιναν περίπου 12 μεταγγίσεις, όλες στο κατάλυμά του στο Μήλε- σι και τελικώς επεβίωσε, χάριτι Θεού, παρ’ όλον ότι και πάλι δρασκέλισε το κατώφλι του θανάτου.
Έπασχε επίσης από σταφυλοκοκκική δερματίτιδα στο χέρι, χρονία βρογχίτιδα και αδένωμα (καρκίνο) της υπο- φύσεως στο κρανίο.Από τότε διεταράχθη σφοδρά η σωματική του υγεία, αλλά συνέχισε το έργο του πνευματικού συμβούλου και, όσο μπορούσε, του εξομολόγου, διεκπεραιώνοντας αυτά πάρα πολλές φορές μέσα σε φρικτούς πόνους.
Αποκαλυπτική και συγκλονιστική μαρτυρία για τις ασθένειες και την υπομονή του Γέροντα απέναντι σ’ αυτές αποτελεί η επιστολή του Γεωργίου Παπαζάχου (περιοδ. Σύναξη, Ιαν.-Μάρτιος 2002, σελ. 93-97), επί- κουρου Καθηγητή της Καρδιολογίας στο Πανεπιστή- μιο Αθηνών και θεράποντος ιατρού του Γέροντος Πορφυρίου.
Η πνευματική διαθήκη του
Αγαπητά πνευματικά μου παιδιά,
Τώρα που ακόμη έχω τας φρένας μου σώας, θέλω να
σας πω μερικές συμβουλές. Από μικρό παιδί όλο στις
αμαρτίες ήμουνα. Και όταν με έστελνε η μητέρα μου να
φυλάξω τα ζώα στο βουνό, γιατί ο πατέρας μου, επει-
δή ήμασταν πτωχοί, είχε πάει στη διώρυγα του Παναμά, για εμάς τα παιδιά του, εκεί που έβοσκα τα ζώα, συλλαβιστά διάβαζα το βίο του Αγίου Ιωάννου του Κα- λυβίτου και πάρα πολύ αγάπησα τον Άγιο Ιωάννη και έκανα πάρα πολλές προσευχές, σαν μικρό παιδί που ήμουνα 12-15 χρόνων, δεν θυμάμαι ακριβώς καλά. Και θέλοντας να τον μιμηθώ, με πολύ αγώνα, έφυγα από τους γονείς μου κρυφά και ήλθα στα Καυσοκαλύβια του Αγίου Όρους και υποτάχθηκα σε δύο Γέροντες αυταδέλ- φους, Παντελεήμονα και Ιωαννίκιο. Μου έτυχε να εί- ναι πολύ ευσεβείς και ενάρετοι και τους αγάπησα πάρα πολύ και γι’ αυτό, με την ευχή τους, τους έκανα άκρα υπακοή. Αυτό με βοήθησε πάρα πολύ, αισθάνθηκα και μεγάλη αγάπη και προς το Θεό και πέρασα πάρα πολύ καλά. Αλλά, κατά παραχώρηση Θεού, για τις αμαρτί- ες μου, αρρώστησα πολύ και οι Γέροντές μου μου είπαν να πάω στους γονείς μου στο χωριό μου εις τον Άγιο Ιωάννην Ευβοίας.
Και ενώ από μικρό παιδί είχα κάνει πολλές αμαρτί- ες, όταν ξαναπήγα στον κόσμο, συνέχισα τις αμαρτίες, οι οποίες μέχρι σήμερα έγιναν πάρα πολλές. Ο κόσμος όμως με πήραν από καλό και όλοι φωνάζουνε ότι είμαι άγιος. Εγώ όμως αισθάνομαι ότι είμαι ο πιο αμαρτωλός άνθρωπος του κόσμου. Όσα ενθυμόμουνα βεβαίως τα εξομολογήθηκα και γνωρίζω ότι γι’ αυτά που εξομο- λογήθηκα με συγχώρησε ο Θεός, αλλά όμως τώρα έχω ένα συναίσθημα ότι και τα πνευματικά μου αμαρτήμα- τα είναι πάρα πολλά και παρακαλώ όσοι με έχετε γνω- ρίσει να κάνετε προσευχή για μένα, διότι και εγώ, όταν ζούσα, πολύ ταπεινά έκανα προσευχή για σας. Αλλά όμως, τώρα που θα πάω για τον ουρανό, έχω το συναί- σθημα ότι ο Θεός θα μου πη: Τι θέλεις εσύ εδώ; Εγώ ένα έχω να του πω: Δεν είμαι άξιος, Κύριε, για εδώ, αλλά ό,τι θέλει η αγάπη σου ας κάμη για μένα. Από εκεί και πέρα, δεν ξέρω τι θα γίνη. Επιθυμώ όμως να ενεργήση η αγάπη του Θεού.
Και πάντα εύχομαι τα πνευματικά μου παιδιά να αγα- πήσουν το Θεό, που είναι το παν, για να μας αξιώση να μπούμε στην επίγειο άκτιστη Εκκλησία του. Γιατί από εδώ πρέπει να αρχίσουμε. Εγώ πάντα είχα την προσπά- θεια να προσεύχωμαι και να διαβάζω τους ύμνους της Εκκλησίας, την Αγία Γραφή και τους βίους των Αγίων μας και εύχομαι και εσείς να κάνετε το ίδιο. Εγώ προ- σπάθησα με τη χάρι του Θεού να πλησιάσω τον Θεό και εύχομαι και σεις να κάνετε το ίδιο.
Παρακαλώ όλους σας να με συγχωρέσετε για ό,τι σας στενοχώρησα
Ιερομόναχος Πορφύριος
Εν Καυσοκαλυβίοις τη 4/17 Ιουνίου 1991
.
Αγιοκατάταξις
Στην αγιοκατάταξη του Γέροντος Πορφυρίου προχώ-
ρησε η Αγία και Ιερά Σύνοδος του Οικουμενικού Πατρι-
αρχείου, κατά την συνεδρίασή της 27ης Νοεμβρίου, 2013
υπό τον Οικουμενικό Πατριάρχη Βαρθολομαίο.
Εορτασμός
Ο εορτασμός του Αγίου Πορφυρίου του Καυσοκαλυ-
βίτου θα γίνεται στις 2 Δεκεμβρίου, ημέρα της κοιμή-
σεώς του.
ΓΕΡΩΝ ΠΟΡΦΥΡΙΟΣ: Μαρτυρία καθηγητή καρδιολογίας
«Δεκατέσσερα χρόνια κοντά του»
του Γεωργίου Παπαζάχου
(Επίκ. Καθηγητή Καρδιολογίας)
Γράφω αυτή την επιστολή από μια εσωτερική πίεση να μιλήσω για τον Γέροντα Πορφύριο, που κοιμήθηκε πριν από 40 μέρες. Έζησα τόσα γεγονότα 14 χρόνια κο- ντά του, σαν ένας από τους γιατρούς του, που δεν πρέ- πει να το κρύψω από τους αδελφούς μου. Θα διηγηθώ μερικά περιστατικά, που παρουσιάζουν το Γέροντα σαν άρρωστο και σαν γιατρό. Συγχωρέστε μου τα προσωπι- κά στοιχεία, που αν αφαιρεθούν αλλοιώνουν τα γεγο- νότα. Ασφαλώς, άλλοι έζησαν άλλες συγκινήσεις κο- ντά του. Και δεν πρέπει να χαθούν, γιατί αποτελούν σημάδια της αγίας βιοτής του, αποδείξεις της παρουσί- ας του Αγίου Πνεύματος στη ζωή μας και υποθήκες για ολόκληρη τη γενιά μας.
Ο Γέροντας και η αρρώστια του
Ήταν πραγματικά άρρωστος. Με πλήθος αρρώστιες επάνω του. Τα περισσότερα συστήματα έπασχαν. Προ- σωπικά διεπίστωσα: έμφραγμα μυοκαρδίου (προσθιοδιαφραγματικό με πλαγία ισχαιμία), χρονία νεφρική ανεπάρκεια, έλκος δωδεκαδακτύλου (με επανειλημμέ- νες γαστρορραγίες), χειρουργηθείς καταρράκτης (με αποβολή του φακού και τύφλωση), έρπης ζωστήρ στο πρόσωπο, σταφυλοκοκκική δερματίτιδα στο χέρι, βου- βωνοκήλη (με συχνή περίσφιγξη), χρονία βρογχίτιδα, αδένωμα της υποφύσεως στο κρανίο.
Και η υπομονή του ιώβειος. Όταν είχε τον έρπητα σε έξαρση και όλο το δεξιό του πρόσωπο (τριχωτό κεφα- λής, παρειά, αυτί, σαγόνι) ήταν μια ανοιχτή πληγή, τον ερώτησα πόσο έντονο πόνο αισθάνεται. Μου απάντησε: “Σάν να ακουμπάω το δεξί μου μάγουλο σε τηγάνι με ζεματιστό λάδι”. Και ήταν απόλυτα ήρεμος. Δεν άφηνε ούτε υποψίες ότι υποφέρει, ούτε ένα βογγητό.
Πολλές φορές, ενώ βρισκόμουν στο κελλί του και κου- βεντιάζαμε, συνέβαινε περίσφιγξη της βουβωνοκήλης του, πάντα επώδυνη. Δεν ζητούσε βοήθεια. Αγωνιζό- ταν να την ανατάξη μόνος του κάτω από τις κουβέρτες του.. Κανείς δε μιλούσε, ενώ από τα χείλη του ακουγό- ταν ψιθυριστά, με μια ανεπανάληπτη γαλήνη, το “Κύ- ριε Ιησού Χριστέ, ελέησέ μας”.
Μερικοί τον παρεξήγησαν κάποτε που φίλησαν το χέρι του καλυμμένο με μια γάζα, νομίζοντας ότι σιχαί- νεται. Ήταν η εποχή που εμείς το καλύψαμε, γιατί είχε την σταφυλοκοκκική δερματίτιδα και ήταν ολόκληρο εξελκωμένο.
Αλλ’ η κουβέντα μας ένα βράδυ, μετά την καρδιολογική εξέταση και το τυπικό ηλεκτροκαρδιογράφημα, με συνεκλόνισε. Ούτε φαντάσθηκα ποτέ ότι θα μπορούσε ένας άνθρωπος να αντιμετωπίση έτσι την αρρώστια του. Μου είπε: “Θα σου εξομολογηθώ κάτι, αλλά να μεί- νη μυστικό. Έχω καρκίνο στην υπόφυση. Ήδη αισθάνο- μαι τη γλώσσα μου μεγαλωμένη και δεν γυρίζει καλά μέσα στη στοματική κοιλότητα”. Ύστερα μου ανέλυσε ατρικά και σωστά τη λειτουργία των ενδοκρινών αδένων και κατέληξε: “Πρέπει να ξέρης ότι, όταν ήμουν καλογεράκος -ίσως 16 χρονών- στο Άγιο Όρος αισθα- νόμουνα τόσο ευτυχισμένος, ιδίως μετά τη Θεία Κοι- νωνία, ώστε έβγαινα στο δάσος και με δάκρυα φώναζα: Δόξα Σοι, Κύριε! Ήρθες ολόκληρος μέσα μου’ σε μένα τον αμαρτωλό’ Εσύ ο Χριστός μου, που σταυρώθηκες και πόνεσες για μένα και σήκωσες τις αμαρτίες μου. Κι εγώ τι κάνω για σένα; Ποιόν πόνο υποφέρω για σένα; Κύριε, στείλε μου έναν καρκίνο! Χριστέ μου, χάρισέ μου έναν καρκίνο, να υποφέρω και γω μαζί Σου! Αυτή την προσευχή την έκανα συνέχεια και μετά το εξομο- λογήθηκα στους Γεροντάδες μου. Εκείνοι μου σύστη- σαν να μην την επαναλάβω, γιατί εκπειράζω τον Θεό. Ξέρει εκείνος τι θα κάνη. Δεν την ξανάκανα αυτή την προσευχή. Αλλά τώρα, Γιωργάκη μου, μου τον έστειλε τον καρκίνο! Καταλαβαίνεις την ευεργεσία; Έστω και αργά, θα υποφέρω λίγο μαζί Του”. Έμεινα ενεός. Πρώτη φορά στην ιατρική σταδιοδρομία μου άκουγα τη φράση: “Δόξα τω Θεώ, έχω καρκίνο!”. Είχα ξεχάσει ότι μπρο- στά μου δεν βρισκόταν άνθρωπος κοινός’ ήταν ο Γέροντας Πορφύριος.
Ωστόσο ποτέ δεν αρνήθηκε την ιατρική βοήθεια των πολλών γιατρών-πνευματικών του παιδιών. Μάλιστα μια μέρα τον ερώτησα: “Γιατί πολλοί πνευματικοί άν- θρωποι, κυρίως μοναχοί, αρνούνται την ιατρική βοή- θεια, πιστεύοντας ότι θα τους βοηθήση κατ’ ευθείαν η Παναγία;”. Μου απάντησε: “Είναι εγωϊσμός -πονηρή ενέργεια- να νομίζης ότι ο Θεός θα κάνη, κατ’ εξαίρεση από τους πολλούς, θαυματουργική επέμβαση για σένα. Ο Θεός κάνει θαύματα και τώρα, αλλά εσύ δεν πρέπει να το προσδοκάς για σένα. Είναι εγωϊστική εξαίρεση. Άλλωστε και μέσω των γιατρών ο ίδιος ο Θεός ενερ- γεί. “Ιατρούς και φάρμακα Κύριος έδωκεν”, λέει η Αγία Γραφή”.
Δεχόταν δε μόνο την κλασσική ιατρική, πολλά κεφάλαια της οποίας γνώριζε άριστα. Με την εμπειρία του από τη μακρά θητεία στην Πολυκλινική Αθηνών και με το θεϊκό “χάρισμά” του έβλεπε βαθύτερα την αρρώστια και πολλές φορές μας στρίμωχνε με σαφώς επιστημο- νικές ερωτήσεις.
Ο Γέροντας θεραπεύει Ειδικότητά του η “τηλε- διαγνωστική”! Έβλεπε με καταπληκτική ακρίβεια αλ- λαγές στον εαυτό του και σε άλλους’ συχνά και στους γιατρούς του.
Ο ίδιος μου διηγήθηκε ότι διέγνωσε υπογοναδισμό σε έναν νέο μόνο κοιτάζοντάς τον, κάταγμα σπονδύλου σε μια μοναχή που βρισκόταν σε άλλη πόλη. Είναι ίσως χιλιάδες αυτοί που δέχθηκαν τη διαγνωστική του ενέρ- γεια και επιβεβαιώθηκε η νόσος αργότερα και επιστη- μονικά.
Εδώ θα αναφέρω μια αυτοδιάγνωσή του. Διεπίστωσε μεταβολές στο ηλεκτροκαρδιογράφημά του, χωρίς καρδιογράφο. Ένα βράδυ μου τηλεφώνησε ανήσυχος: “Έλα, έστω και αργά, και θα δης αλλοιώσεις στο καρδι- ογράφημα. Πονάω σήμερα, πολλές φορές, και ο πόνος είναι στηθαγχικός”. Διαπίστωσα πράγματι ισχαιμικές μεταβολές (στις απαγωγές v3-v6) και τον ρώτησα σε ποιο stress βρέθηκε σήμερα. Άρχισε να κλαίη και με δι- ακοπές να μου περιγράφη λεπτομερώς σκηνές από τις οδομαχίες στη Ρουμανία. Ήταν η ημέρα της εξεγέρσεως του λαού κατά του Τσαουσέσκου και με το “χάρισμά” του έβλεπε τους πυροβολισμούς και τους θανάτους στις πλατείες, όπως τις δημοσίευσαν οι εφημερίδες τις επό- μενες ημέρες. Συνέχισε να κλαίη και τον παρεκάλεσα να ζητήση από τον Θεό να του αφαιρέση για λίγο αυτή την “όραση”. Η καρδιά του βρισκόταν σε κίνδυνο από την ένταση. Θα μπορούσε να κάνη επέκταση του εμ- φράγματός του. Στην ίδια ένταση βρισκόμουν κι εγώ, βλέποντας την ευαισθησία της “άλλης” καρδιάς ενός αγίου. Έκρυψα τα μάτια μου με το καρδιογράφημα και σκεφτόμουν: Τι σημασία έχουν, Γέροντα, για σένα τα νιτρώδη αντιστηθαγχικά φάρμακα που ετοιμάζομαι να σου δώσω; Εσύ δεν είσαι εκ του κόσμου τούτου. Η καρ- διά σου χτυπά στον Ωρωπό και ζη στην Ρουμανία. Στο ηλεκτροκαρδιογράφημα η καρδιά φαίνεται με ισχαιμι- κή “κατάσπαση” του Sε διαστήματος, αλλά στην πραγ- ματικότητα βρίσκεται σε μεγάλη “ανάσπαση” προς τον ουρανό. Έφυγα αργά με τον τρόμο ότι είδα λίγο από το φως ενός αγίου.
Εγώ πήγαινα στο κελί του σαν διαγνώστης γιατρός, αλλά πολλές οι φορές που εκείνος έκανε διαγνώσεις για μένα. Θα αναφέρω δύο: Είχα χειρουργηθή από τον κα- θηγητή κ. Βασ. Γολεμάτη (δύο βουβωνοκήλες ταυτόχρο- να) και ενώ ήμουν στη φάση της αναρρώσεως, πήγαμε με τη γυναίκα μου στον Ωρωπό. Δεν ξέρω αν είχε μά- θει από φίλους ότι ήμουν χειρουργημένος, αλλά μόλις μπήκαμε με κοίταξε επίμονα για πολλή ώρα στην κοι- λιά και μου είπε: “Βλέπω ότι δεξιά έγινε καλή εγχείρη- ση, αλλά αριστερά αριστοτεχνική’ γιατί περιποιήθηκε τόσο εκεί;”. Η γυναίκα μου μου έκανε νόημα: “Τι λέει ο Γέροντας;”. Δεν είχα πει ούτε σε εκείνη ούτε σε άλλον ότι ο χειρουργός είχε εφαρμόσει την μέθοδο Soudaice αριστερά, επειδή ήταν μεγάλη. Ο Γέροντας το “είδε”.
Τον Δεκέμβριο του 1990 ήμουν στο κρεβάτι με την πολλοστή γαστρορραγία μου. Σε κάποια στιγμή έντο- νου προβληματισμού μου αν πρέπη να χειρουργηθώ ή όχι, χτύπησε το τηλέφωνο. Μεταφέρω αυτούσια τα λόγια του Γέροντα: “Αυτές τις μέρες σε επισκέπτομαι συ- χνά και με το “χάρισμα”, που μου έδωσε ο Θεός ενεργώ θεραπευτικά. Ποτέ δεν είχα μπει στο σπίτι σου τόσες πολλές φορές σε λίγες μέρες…..Κάτι μου λέει να μην το χειρουργήσης τώρα, αλλά να αλλάξης τρόπο ζωής, να χαλαρώσης. Άφησε το χειρουργείο να το σκεφθού- με αργότερα. Τι κάνω εγώ τώρα το γιατρό στο γιατρό; (γελάει). Να ξεκουράζεσαι περισσότερο, γιατί σε αγαπάει ο κόσμος. Μου έφαγες τη δόξα (γελάει)”. Φαντά- ζεσθε πώς ένοιωσα κάτω από αυτή την προστατευτική του παρουσία!
Αγαπούσε τόσο πολύ όλους τους ανθρώπους που τον πλησίαζαν και, φυσικά, και τους γιατρούς του, ώστε να ενεργοποιή για μας το θεραπευτικό χάρισμά του. Όσοι τον πλησίαζαν ανεπιτήδευτα έχουν παρόμοιες εμπειρί- ες. Πολλές φορές έπαιρνα μαζί μου φιλικά ή συγγενικά πρόσωπα, που εξεπλήσσονταν, όταν άρχιζε να μιλάη για το πρόβλημά τους, χωρίς εγώ να τον ενημερώσω εκ των προτέρων. Κάποια κυρία, φεύγοντας, ήθελε να δώσω όρκο ότι δεν του μίλησα για κείνη πριν πάμε στον Ωρωπό.
Xάρισμά του τον έκανε περισσότερο ευαίσθητο απέ- ναντι στον ανθρώπινο πόνο. Ένα σούρουπο διέκο- ψαν την καρδιολογική εξέταση οι μοναχές, γιατί έξω είχαν συγκεντρωθεί πολλοί άνθρωποι και περίμεναν να πάρουν την ευχή του πριν νυχτώση. Βγήκα έξω από το κελί και οι επισκέπτες φίλησαν απλώς το χέρι του. Ήταν κουρασμένος και δε μίλησε σε κανέναν. Η τελευ- ταία κυρία βγήκε κλαίγοντας. Όταν ξαναμπήκα βρήκα τον Γέροντα να κλαίη. “Αυτά παθαίνω πάντα, μου είπε. Είδα τώρα αυτή τη μητέρα να τη δέρνη αύριο ο ναρκο- μανής γιος της, για να του δώση χρήματα. Και η καημέ- νη ασφαλώς θα σκανδαλίστηκε που έχει τέτοιο πρόβλη- μα και έφυγε χωρίς βοήθεια… Τι μπορείς εσύ να κάνης, φτωχέ Πορφύριε… Κύριε Ιησού…”. Και επανέλαβε πολ- λές φορές ψιθυριστά τη λέξη “Ιησού”.
Ήταν τόσο απλός και γλυκός άνθρωπος, ώστε να μη κωλύεσαι να του απευθύνης οποιαδήποτε ανόητη ερώ- τηση. Έτσι μια μέρα τον προκάλεσα αδιάκριτα: “Πώς ξέρεις, Γέροντα, ότι αυτό το προορατικό σου χάρισμα εί- ναι από τον Θεό και όχι από τον Διάβολο;”. Γέλασε καλοκάγαθα και μου είπε: “Το δοκίμασα. Είναι εκ Θεού, γιατί δεν λανθάνει. Να σου δώσω παράδειγμα; Η νεωκόρος στην Πολυκλινική πόναγε στο δεξιό άνω γομ- φίο και κράταγε το δεξιό μάγουλό της. Της είπα ότι εί- ναι χαλασμένος ο αριστερός γομφίος. Εκείνη επέμενε, αλλά όταν γύρισε από τον οδοντίατρο μου είπε ενθου- σιασμένη ότι είχα δίκαιο. Στην ακτινογραφία η βλάβη ήταν αριστερά, αλλά αισθανόταν τον πόνο δεξιά, επει- δή ήταν στο ίδιο νευροτόμιο. Αν, λοιπόν, ήταν από τον πονηρό, αυτή η προόραση θα βασιζόταν στο αίσθημα του ασθενούς και θα’ βγαινε λανθασμένη. Του Θεού η ενέργεια δεν σφάλλει”.
Ο Γέροντας σαν γιατρός μου δεν “έβλεπε” μόνο τις σωματικές μου ασθένειες. Φρόντιζε και για τις πολ- λές πνευματικές ατέλειές μου. Προσπάθειά του να βρω την ταπείνωση. Ένα απόγευμα μου τηλεφώνησε στο ιατρείο, ακριβώς μετά την υπερβολική εκδήλωση αγάπης ενός ζεύγους ασθενών μου που περιποιήθηκα. Μεταφέρω τα λόγια του: “Γιωργάκη, είμαι ο Γέροντας. Εμείς οι δυο θα πάμε μαζί στην κόλαση. Θα ακούσουμε: Άφρον, άφρον, ταύτη τη νυκτί την ψυχήν σου απαιτού- σιν από σου… Τα αγαθά σου εν τη ζωή σου απήλαυσες, α δε ητοίμασας τίνι έσται;”. Τον διέκοψα: “Τι απολαύσα- με, Γέροντα, σ’ αυτή τη ζωή; Το σαράβαλο αυτοκίνητο, το άδειο βιβλιάριο ή τον ανύπαρκτο ύπνο μας;”. Απά- ντησε απότομα: “Τι είναι αυτά που λες; Δε σου λέει ο κόσμος: Τι καλός γιατρός που είσαι; Μας αγαπάς, μας φροντίζεις, δε μας γδέρνεις. Και συ τα αποδέχεσαι, τα χάφτεις. Έ! Τον έχασες το μισθό σου. Το ίδιο παθαίνω και εγώ. Μου λένε πως έχω “χαρίσματα”, πως μπορώ να τους ακουμπήσω και να κάνω θαύματα, πως είμαι άγι- ος. Και τα χάφτω, ο ανόητος και αδύναμος. Έ! Γι’ αυτό σου είπα ότι μαζί θα πάμε στην κόλαση!”. “Αν είναι να πάμε μαζί”, του απάντησα, “πάμε και στην κόλαση!”. Κι εκείνος έκλεισε το τηλέφωνο, λέγοντας: “Εγώ σου μι- λάω σοβαρά και συ πάντα αστειεύεσαι. Καλή μετάνοια και στους δυο μας”.
Άλλη μέρα ήμουν βαρύθυμος, σκεπτόμενος ότι έφυ- γαν τα περισσότερα χρόνια μου άκαρπα μέσα από άχρηστες καθημερινές λεπτομέρειες. Τηλεφώνησε ο Γέροντας και με αναπτέρωσε με δυο-τρεις φράσεις του: “Άκουσες ποτέ, γιατρέ, το “ου μη γεύσονται θανάτου”; Μπορούμε, αν θέλουμε, να αποφύγουμε την πεθαμενί- λα. Αρκεί να αγαπήσουμε τον Χριστό. Και συ “εξ όλης της καρδίας σου”, κύριε καρδιολόγε” (γελάει).
Ο Γέροντας δεν ήταν μόνο γιατρός. Ήταν και κτηνί- ατρος. Αγαπούσε τα ζώα. Εξημέρωσε επιθετικούς πα- παγάλους και τους έμαθε την Ευχή. Εξεπλάγην όταν άκουσα μέσα στο κελί τον παπαγάλο να επαναλαμβά- νη την ευχή. “Είναι πιο πνευματικός από μένα”, είπε. “Εγώ αποκάμνω και κοιμούμαι, αλλ’ αυτός αγρυπνεί”. Τελευταία προσπαθούσε να εξημερώση έναν αετό. Κά- ποιο Σαββατοκύριακο, στη βόρειο Εύβοια που ησύχαζε, συνέβη το εξής, που μου διηγήθηκε ο ίδιος: “Μιά τσο- μπάνισσα παρακάλεσε να διαβάσω μια ευχή στο κοπά- δι της, γιατί αρρώσταιναν τα γίδια της. Συμφώνησα και έφεραν όλο το κοπάδι κοντά στο εκκλησάκι που έμενα. Στάθηκα μπροστά στο κοπάδι, σήκωσα τα χέρια μου ψηλά και είπα διάφορες προσευχές από ψαλμικούς στί- χους που αναφέρονται στην κτίση. Επικρατούσε απόλυ- τη σιωπή στα ζώα. Κανένα δεν κουνιόταν. Ύστερα κατέβασα τα χέρια μου και ο τράγος κινήθηκε μόνος του. Ήρθε κοντά, μου φίλησε το χέρι και υποχώρησε ήρεμα… Τα λέω σωστά Πηνελόπη;” φώναξε στην ανηψιά του, που στεκόταν πιο πέρα. “Ναι, Γέροντα. Ακριβώς έτσι έγιναν. Εγώ ήμουν εκεί”.
Κάθε φορά που πήγαινα στον π. Πορφύριο με συνεί- χε φόβος μήπως αυτή είναι η τελευταία φορά που τον εξετάζω. Έτσι φρόντιζα να κάνω ψηλάφηση καρδιακής ώσεως και καρωτίδων για αρκετή ώρα, με την βεβαιότη- τα ότι ψηλαφώ το σώμα ενός αυριανού αγίου της Ορθο- δόξου Εκκλησίας μας. Όταν έπαιρνα το χέρι μου από το προκάρδιο επανελάμβανε το “Κύριε Ιησού Χριστέ, ελέ- ησε τον κόσμο σου”. Πόσα να οφείλη άραγε αυτός ο κό- σμος, η γενιά μας, σ’ αυτές τις προσευχές του Γέροντα Πορφυρίου! Και πόσα του οφείλω εγώ προσωπικά!
Φεύγοντας, έσκυβα να πάρω την ευχή του και άλλο- τε μου έδινε χαστούκι (ήταν η άκρα εκδήλωση της χα- ράς του) ή άλλοτε έσφιγγε το κεφάλι μου στα δυο του χέρια, λέγοντας την ευχή (ήταν το δικό του ηλεκτροε- γκεφαλογράφημα).
Τώρα εξηγώ γιατί ο Θεός φύτεψε μέσα μου την επιθυ- μία να σπουδάσω ιατρική σε μεγάλη ηλικία και να γίνω καρδιολόγος. Ήθελε να γνωρίσω και να ψηλαφήσω από κοντά τον απλό, προσηνή και χαρισματικό άγιο Γέρο- ντα Πορφύριο Μπαϊρακτάρη.
Κάποια μέρα μου είπε: “Όταν θα φύγω θα είμαι πιο κοντά σας. Μετά θάνατον καταργούνται οι αποστά- σεις”. Ελπίζω τώρα να μπαίνη ευκολότερα στα σπίτια μας και στις καρδιές μας.
Οι διδαχές του Πρφύριου
Ο Όσιος ποτέ δεν επεδίωξε να βρεθει στο επίκεντρο. Ποτέ δεν αφιέρωσε χρόνο για τον εαυτό του. Ποτέ δεν ζήτησε τίποτε για τους ίδιο .Κυρίως όμως ποτέ δεν είπε όχι σε όλες εκείνες τις χιλιάδες των πιστών που ήθελαν να τον συναντήσουν και να μιλήσουν μαζί του.
Ίσως το πιο σημαντικό για τον Πορφύριο που σημάδε- ψε τον σύγχρονο μοναχισμό, είναι το γεγονός οτι ποτέ δεν επεδίωξε να γίνει γνωστός. Να γίννει σημείο ανα- φοράς. Το αντίθετο: ήθελε να περνά απαρατήρητος.
Ο Πορφύριος , πάντα υποστήριζε οτι ήταν ένας αμαρτωλός. Στην πνευματική του διαθήκη το 1991 γράφει:
Ο κόσμος όμως με πήρε από καλό και όλοι φωνάζουνε ότι είμαι άγιος. Εγώ όμως αισθάνομαι ότι είμαι ο πιο αμαρτωλός άνθρωπος του κόσμου.
Όσα ενθυμόμουνα βεβαίως τα εξομολογήθηκα και γνωρίζω ότι γι’ αυτά που εξομολογήθηκα με συγχώρη- σε ο Θεός, αλλά όμως τώρα έχω ένα συναίσθημα ότι και τα πνευματικά μου αμαρτήματα είναι πάρα πολλά και παρακαλώ όσοι με έχετε γνωρίσει να κάνετε προσευχή για μένα, διότι και εγώ, όταν ζούσα, πολύ ταπεινά έκα- να προσευχή για σας.
Αλλά όμως, τώρα που θα πάω για τον ουρανό, έχω το συναίσθημα ότι ο Θεός θα μου πη: Τι θέλεις εσύ εδώ; Εγώ ένα έχω να του πω: Δεν είμαι άξιος, Κύριε, για εδώ, αλλά ό,τι θέλει η αγάπη σου ας κάμη για μένα. Από εκεί και πέρα, δεν ξέρω τι θα γίνηΕγώ προσπάθησα με τη χάρι του Θεού να πλησιάσω τον Θεό και εύχομαι και σεις να κάνετε το ίδιο. Παρακαλώ όλους σας να με συγχωρέσετε για ό,τι σας στενοχώρησα».
Παρά την άποψη την οποία διατύπωνε για τον εαυτό του οι πιστοί βρήκαν στο προσωπό τους την αγιότητα , την αρετή ,την πνευματικότητα και το ήθος που έλει- πε και από την κοσμική ζωή αλλά και από τη ζωή πολ- λών ανθρώπων της Εκκλησίας .
Κατά τη διάρκεια της ζωής του αλλά κυρίως μετά τον θάνατο τους γράφτηκαν βιβλία, ενώ οι χώροι όπου έζη- σε και πέθανε έγιναν σημείο συνάντησης για χιλιάδες πιστούς από όλο τον κόσμο και κυρίως από τις πρώην σοσιαλιστικές χώρες.
Αυτό που αποδεικνύει με απόλυτη σαφήνεια την αποδοχή που είχε από όλους ,ακόμη και από αυτούς που δεν τους γνώρισαν ποτέ από κοντά.
Ο Οσιος για τα παιδιά
Ο Πορφύριος δεν έριχνε ποτέ τις ευθύνες στα παιδιά για τον τρόπο που συμπεριφέρονταν. Αντίθετα καταλό- γιζε τεράστιες ευθύνες στους γονείς. Συνήθιζε να λέει σε όσους γονείς τον ρωτούσαν γιατί το παιδί τους αντι- μετώπιζε προβλήματα: «Εσείς φέρετε εξ ολοκλήρου την ευθύνη γι αυτό.Εκ κοιλίας μητρός του δημιουργήσατε,με τις κακές μεταξύ σας σχε΄σεις , όλα αυτά τα ψυχικά τραύματα, που θα κουβαλά σε όλη του τη ζωή».
Οι γονείς να προσέχουν την συμπεριφορά τους. Επίσης εφιστούσε την προσοχή των γονέων για το πώς πρέπει να μιλάνε μπροστά στο παιδί: «…Οι γονείς πρέπει να προσέχουν την συμπεριφορά τους ακόμη και μπροστά στά νήπια και δεν πρέπει να σκέπτονται και να λένε :”μικράκι είναι και δεν καταλαβαίνει». Προσέξτε ένα μικρό παιδάκι που αρκουδίζει , πως κοιτάζει από πάνω μέχρι κάτω τον οποιοδήποτε νέο επισκέπτη που θα μπει στο σπίτι. Μέσα σε χρόνο δύο-τριών δευτερολέ- πτων το μικρό αυτό παιδάκι ,που εσύ υπολογίζεις , έχει μελετήσει τα χαρακτηριστικά του ανθρώπου εκείνου και τον έχει ψυχολογήσει μέσα και έξω».
Ο Πορφύριος ζητούσε πάντα από τις κυοφορούσες να μιλούν στο έβρυο: «Έλεγε σε έναν παιδίατρο: Να λες στις μητέρες να το νιώθουν πόσο πολύ τις τίμησε ο θεός , που τις άξιωσε να γίνουν μητέρες. Από τη στιγμή που φέρουν μέσα τους το συλληφθέν έμβρυο , έχουν μια δεύτερη ζωή.Να μιλούν στο παιδί τους ,να το χαιδεύ- ουν επάνω από την κοιλιά τους.Το έμβρυο τα αισθάνε- ται μυστικά αυτά.Να πορσέυχονται με πολλή αγάπη γι αυτό.Οπως αισθάνεται τ γεννημένο παιδί τους , έτσι και το έμβρυο αισθάνεται την έλλειψη τς αγάπης της μάνας του, τα νεύρα της ,τον θυμό της, την απεχθειά της, και δημιουργούνται τραύματα στην ψυχούλα του , που τον συνοδεύουν σε όλη του τη ζωή. Τα άγια συναισθή- ματα της μάνας και η άγια ζωή της αγιάζουν το παιδί της από την ώρα της συλληψεώς του ακόμη.
Παιδιά ,επαναστάτες
Για τα παιδιά που επαναστατούν έλεγε: «Το ενδιαφέ- ρον του καλού πατέρα για το παιδί του πρέπει να μένει αμείωτο ακόμη κι όταν το παιδί μεγαλώνει και σκληρύ- νεται και επαναστατεί και δεν τον ακούει και παίρνει ακόμη και θέσεις εχθρικές κι αντίθετες. Εκεί θα φανεί η δεξιοτεχνία ,αλλά κι η αγάπη του καλού πατέρα για τα παιδιά, μέχρι να εισέλθουν εις την ανδρικήν ηλικία, κάνουν ανέμπειρες και ανόητες ενέργειες και προκα- λούν τους γονείς , ειδικά τον πατέρα .Ο Πατέρας καμιά φορά σκληρύνεται και από απερισκεψία λησμονεί τη θέση του καλού πατέρα και γίνεται αστυνομικός σκληρός και κάνει στο παιδί του πολλές φορές ανεπανόρ- θωτο κακό.Αν ,το ανώριμο παιδί , ο νέος αυτός, ψυχο- λογήσει τον πατέρα του οτι είναι πραγματικά καλός πατέρας , οτι κάνει παράλογες παραχωρήσεις και υπο- μονή πατρική , τότε το παιδί αυτό μέχρι να πεθάνει θα έχει συνεχώς στο στόμα του το όνομα του πατέρα του και θα λέει: Εμένα ο πατέρας μου ήταν άγιος.Τον γνώ- ρισα όταν είχα τις νεανικές μου τρέλες».
Οι εντάσεις μεταξύ των ζευγαριών
Για τους καυγάδες μεταξύ των ζευγαριών έλεγε: Ούτε
μια φορά δεν πρέπει να σας ακούσουν τα παιδιά να τσα-
κώνεστε ή έστω να υψώνετε τον τόνο της φωνής σας ο
ένας στον άλλο» .Και εξηγούσε : «Τα μπερδεμένα παι-
διά είναι τα παιδιά που έχουν ψυχολογικά προβλήμα-
τα , λόγω του ότι οι γονείς τους εξ αιτίας των δικών τους
κακών σχέσεων , δε δημιουργούν καλή καλών σχέσε- ων δεν δημιουργούν καλή ατμόσφαιρα μέσα στο σπίτι».
Η προσευχή των γονέων
Η προσευχή είναι κατά τον Πορφύριο η μεγάλη δύνα-
μη των γονέων: « …Αν θελήσεις να προσευχηθείς στον
Χριστό και να του πείς «χριστέ μου ,σε παρακαλώ ,φώ-
τισε ή ελέησε αυτό το πρόσωπο» και κάμνεις συνεχώς
αυτή την προσευχή , τότε ο Χριστός αρχίζει να στέλνει
στο πρόσωπο εκείνο καλούς λογισμούς.Κάθε φορά που
εσύ λές για παράδειγμα : «Κύριε ,ελέησον το παιδί μου»
, το παιδί σου παίρνει ένα αγαθό λογισμό από τον Χρι-
στό.Κι όσο εσύ συνεχίζεις να προσεύχεσαι , τόσο περισ-
σότερους αγαθούς λογισμούς παίρνει το παιδί σου.Κι
αν τώρα το παιδί σου είναι σαν το άγουρο πορτοκάλι
,σιγά- σιγά ια ωριμάσει και θα γίνει όπως το θέλεις.Αυ-
τός είναι αποδεδειγμένα ,από τη δική μου πείρα , ο ποιο
αποτελεσματικός τρόπος για να λύσει ο άνθρωπος τα
προβληματά του σ΄οποιοδήποτε τομέα θέλειΔιότι όλοι
οι άλλοι τρόποι που οι άνθρωποι εφαρμόζουν από έν-
στικτο , τις πιο πολλές φορές αποτυγχάνουν».
Γενικώς για την συμπεριφορά προς τα παιδιά έλεγε:
Να συμπεριφερόμαστε στα παιδιά μας με αγάπη ιαι
καλοσύνη και να κάνουμε προσευχή στον θεό.
Και όταν τον ρωτούσαν τι προσευχή απαντούσε:
«Δικά σου λόγια ,Ο,τι θέλεις .Θα τους πείς (του Χριστού)
αυτά που νομίζεις με δικά σου λόγια και Εκείνος ξέρει.
Δεν θέλει να του πείς ειδικά.
Άλλες φορές συνιστούσε στους γονείς να μην μετα-
φέρουν απ ευθείας στα παιδιά όλα όσα θέλουν να τους
πούν: « Αυτά που θέλετε να πείτε στα παιδιά σας , να
τα λέτε με την προσευχή σας .Τα παιδιά δεν ακούν με
τα αυτιά.Μόνο όταν έρχεται η θεία Χάρις πυο τα φωτί-
ζει τότε ακούνε αυτά που θέλουμε να τους πούμε.Οταν
θέλετε να πείτε κάτι στα παιδιά σας , πέστε του στην
παναγία κι αυτή θα ενεργήσει.Η προσευχή σας αυτή
θα γίνει ζωογόνος πνοή ,πνευματικό χάδι, που χαϊδεύ- εις ,αγκαλιάζει ,έλκει τα παιδια.Να εύχεσαι έτσι απλά
,απλά κια ταπεινά με πίστη απλή, χωρίς να περιμένεις να σου απαντήσει ο θεός.Χωρίς να δείς το χερι Του, ή το προσωπό Του η τον φωτισμό Του.Τίποτα.Να πιστεύ- εις .Εφ όσον μιλάς με τον θεό ,μιλάς πραγματικά με τον θεό».
Οι ευχές και οι κατάρες
Ποιά πρέπει να είναι η στάση των γονέων έναντι των
παιδιών τους:«Οι γονείς πρέπει να προσέχουν πολύ την γλώσσατους. Πρέπει να ευλογούν κι όχι να καταριούνται τα
παιδιά τους,γιατί η καρδιά μας είναι ένας πομπός που
εκπέμπει και τα δάκτυλα είναι οι κεραίες.Από κάθε άν-
θρωπο εκπέμπονται ευλογίες ή κατάρες , ευλογία ή δυ-
στυχία , καλό ή κακό».
Και ανέφερε ένα περιστατικό: « Το παιδί έφυγε απο
την μητέρα και πήγε στο παιχνίδι , ενώ η μητέρα ήθε-
λε να πάει με το γαιδούρι στο χωράφι.Τελικά το παιδί
ήρθε στο σπίτι και η μητέρα του γεάτη θυμό το καταρά-
στηκε με απαίσια κατάρα , με ξυλοκρέβατα που ξεστο-
μίζουν αμόρφωτες , κακόγνωμες και άξεστες γυναίκες
που ζούν μακριά απ΄οτην Εκκλησία.Το παιδί πήρε το
γαιδούρι κι έφυγεκαι στο δρόμο έπεσε απ΄οτο γαιδού-
ρι κτύπησε σε μία πέτρα και το βρήκαν οι περαστικοί
και το έφεραν σε ξυλοκρέβατο , νεκρό , όπως το κατα-
ράστηεκ.Τραβούσε τα μαλιά της αλλά το κακό είχε γί-
νει.Γι αυτό και το Ευαγγέλιο συμβουλεύει να ευλογού-
με και να μη καταριόμαστε γιατί η ευλογία φέρνει το
καλό, ενώ η κατάρα το κακό, τη συμφορά ,τη δυστυχία».
Οχι στην τιμωρία
« Ο θεός μας, προκειμένου να διαπαιδαγωγήσει τα παιδιά του που τον πιστεύουν , τον αγαπούν και τον λατρεύουν χρησιμοποιεί διάφορους τρόπους ,μεθόδους και σχέδια .Μέσα στα σχέδια του θεού μας είναι και η επιβολή κανόνων ,οι οποίοι αποσκοπούν ,πάντα, στη σωτηρία της ψυχής μας .Δεν μπορούμε να αλλάξουμε και να διαγράψουμε τα σχέδια του θεού.
Πολύ περισσότερο ,δεν μπορούμε να Του το επιβάλου- με. Μπορούμε όμως να Τον παρακαλέσουμε και να Τον ικετεύσουμε και εκείνος σαν φιλάνθρωπος που είναι μπορεί να εισακούσει τις προσευχές μας και να συντμή- σει τον χρόνο ή ακόμη και να τον διαφράψει. Και το ένα και το άλλο στο χέρι του είναι .
Εμείς θα το ζητήσουμε και εκείνος θα το εγκρίνει
.Ύστερα οι κανόνες αυτοί δεν έχουν τον χαρακτήρα της
εκδικήσεως ή της τιμωρίας ,αλλά της διαπαιδαγωγήσε-
ως και δεν έχουν καμία σχέση με αυτούς που επιβάλ-
λονται από ορισμένους πνευματικούς κατά την εξομο-
λόγηση και οι οποίοι είτε από υπερβάλλοντα ζήλο , είτε
από άγνοια εξαντλούν τα όρια της τιμωρίας ,χωρίς να
αντιλαμβάνονται ότι με τον τρόπο αυτόν , αντί να κά-
νουν καλό , διαπράττουν έγκλημα.
Εγώ πάντα τους φωνάζω και τους συμβουλεύω : όχι
μεγάλες τιμωρίες .Αλλά σωστές συμβουλές. Γιατί οι με-
γάλες τιμωρίες τροφοδοτούν τον άλλο (το διάβολο) με
πλούσια πελατεία. Και αυτός αυτό περιμένει. Αυτό κα-
ραδοκεί να έχει πάντα ανοικτές της αγκάλες του για να
τους δεχτεί. Και τους τάζει μάλιστα λαγούς με πετρα-
χήλια. Γι αυτό ,απαιτείται μεγάλη προσοχή στην επιλογή του πνευματικού .
Όπως αναζητάτε τον καλύτερο γιατρό , το ίδιο να κά- νετε και για τον πνευματικό. Και οι δύο γιατροί είναι. Ο ένας του σώματος και ο άλλος της ψυχής.
Οι κληρικοί
Πορφύριος υποστήριζε την απλότητα των κληρικών και την δύναμη της Εκκλησίας την οποία έχουν όλοι ανάγκη
Το σπουδαίο είναι να μπούμε στην Εκκλησία. Να ενω- θούμε με τους συνανθρώπους μας, με τις χαρές και τις λύπες όλων. Να τους νιώθουμε δικούς μας, να προσευ- χόμαστε για όλους, να πονάμε για την σωτηρία τους, να ξεχνάμε τους εαυτούς μας. Να κάνομε το παν γι’ αυτούς, όπως ο Χριστός για μας. Μέσα στην Εκκλησία γινόμαστε ένα με κάθε δυστυχισμένο και πονεμένο κι αμαρτωλό. Κανείς δεν πρέπει να θέλει να σωθεί μόνος του, χωρίς να σωθούν και οι άλλοι. Είναι λάθος να προ- σεύχεται κανείς για τον εαυτό του, για να σωθεί ο ίδιος. Τους άλλους πρέπει να αγαπάμε και να προσευχόμα- στε να μη χαθεί κανείς να μπουν όλοι στην Εκκλησία. Αυτό έχει αξία. Και μ’ αυτή την επιθυμία πρέπει να φύ- γει κανείς απ’ τον κόσμο, για να πάει στο μοναστήρι ή στην έρημο.
Μέσα στην Εκκλησία, που έχει τα μυστήρια που σώ- ζουν, δεν υπάρχει απελπισία. Μπορεί να είμαστε πολύ αμαρτωλοί. Εξομολογούμαστε, όμως μας διαβάζει ο παπάς κι έτσι συγχωρούμαστε και προχωρούμε προς την αθανασία, χωρίς καθόλου άγχος, χωρίς καθόλου φόβο.
Όποιος ζει τον Χριστό, γίνεται ένα μαζί Του, με την Εκκλησία Του. Ζει μια τρέλα! Η ζωή αυτή είναι διαφορε- τική απ’ τη ζωή των ανθρώπων. Είναι χαρά, είναι φως, είναι αγαλλίαση, είναι ανάταση. Αυτή είναι η ζωή της
Το μετόχι του γυναικείου Ιερού Ησυχαστηρίου της Μεταμορφώσεως του Σωτήρος στο Μήλεσι Αττικής, Το μοναστήρι – μετόχι είναι γνωστό σε όλη την Ελλάδα, καθώς ιδρύθηκε από τον Όσιο Πορφύριο τον Καυσοκαλυβίτη, δημοφιλή γέροντα και άγιο του περασμένου αιώνα.
Τα κτίρια του μετοχίου του Ιερού Ησυχαστηρίου στο Μήλεσι άρχισαν να κτίζονται το 1981 και προχώρησαν σταδιακά. Το μέρος αυτό αποτέλεσε σημαντικό προσκύνημα χάρη του γέροντα. Το επιβλητικό Καθολικό θεμελιώθηκε το 1990, κατόπιν αδείας του Αρχιεπισκόπου Αθηνών κυρού Σεραφείμ. Ο σκελετός του ναού από οπλισμένο σκυρόδεμα ολοκληρώθηκε την άνοιξη του 1992, λίγους μήνες μετά την κοίμηση του γέροντα Πορφυρίου.
Το Ησυχαστήριο τιμά τη μνήμη του οσίου γέροντα Πορφυρίου στις 2 Δεκεμβρίου, ημέρα της κοίμησής του. Επίσης,
