Tου Αλεξάνδρου Π. Κωστάρα
Ομότιμου Καθηγητή Νομικής Σχολής Πανεπιστημίου Θράκης
Συνεχίζοντας την ανασκόπηση των σχέσεών μας με τους Ρώσους που αρχίσαμε στο προηγούμενο φύλλο της «ΚτΟ», εάν θέλαμε να δούμε και άλλα «αίματα της αγάπης» των «ξανθών αδελφών» μας να μας «πορφυρώνουν» πάλι, κατά τον στίχο του ποιητή, ας μεταφερθούμε για λίγο στην σταλινική Ρωσία την εποχή που ο Δεύτερος Παγκόσμιος Πόλεμος έβαινε προς την λήξη του. Ποιος λησμονεί, αλήθεια, τους σχεδιασμούς και τις μεθοδεύσεις των Ρώσων να διαμελίσουν την Ελλάδα δημιουργώντας εκ του μη όντος «Μακεδονικό Ζήτημα»; Εβαλαν τον Τίτο, που ήταν απόλυτα εξαρτημένος από την πανίσχυρη τότε Σοβιετική Ενωση, να οργανώσει σε κράτος τους Βαρδαράσκους, τους κατοίκους δηλ. της περιοχής ένθεν και ένθεν του Αξιού ποταμού, ο οποίος στην γλώσσα τους λέγεται Βαρδάρης, να ονομάσει το κρατίδιό τους (με πρωτεύουσα τα Σκόπια) «Σοσιαλιστική Δημοκρατία της Μακεδονίας» και να το εντάξει ως ομόσπονδη χώρα στην Ομοσπονδιακή Σοσιαλιστική Γιουγκοσλαβία. Μόνο και μόνο για να έχει το «ξανθό γένος» έξοδο στο Αιγαίο μέσω της Γιουγκοσλαβίας! Μετά δε την διάλυση της τελευταίας στις αρχές της δεκαετίας του 1990 οι πρώτοι που αναγνώρισαν την FYROM ως «Μακεδονία» ήσαν οι Ρώσοι. Στη συνέχεια, μερικές δεκαετίες αργότερα, όταν διαπίστωσαν ότι «εξυφαίνετο» η αμερικανο-ευρωπαϊκής έμπνευσης «Συμφωνία των Πρεσπών» προς όφελος του ΝΑΤΟ, προσπάθησαν να την «τορπιλίσουν». Μας συμβούλευαν μάλιστα να μην τη δεχθούμε! Οχι διότι μας ψυχοπονέθηκαν ξαφνικά, αλλά διότι δεν ήθελαν να φύγουν τα Σκόπια από τη σφαίρα της επιρροής τους! Εξωφρενικά πράγματα.
Σήμερα το μέτωπο των Ρώσων εναντίον μας διευρύνθηκε. Δεν είναι μόνον οι «ειδυλλιακές σχέσεις» του «ξανθού γένους» με τους Τούρκους που μας «αγκυλώνουν», αφού τους εξοπλίζουν διαρκώς με πυραύλους (βλ. S400) και άλλα όπλα μαζικής καταστροφής, που έχουν ως μόνιμο στόχο τα νησιά μας αλλά και την ηπειρωτική Ελλάδα. Είναι και ο Θρησκευτικός Πόλεμος που μας κήρυξαν με αφορμή την παραχώρηση Αυτοκεφαλίας στην Ουκρανική Εκκλησία εκ μέρους του Οικουμενικού Πατριαρχείου. Με την υποστήριξη και άλλων Πατριαρχείων (Σερβίας, Αντιοχείας, ενδεχομένως και Βουλγαρίας) ζητούν την άμεση ανάκληση της χορηγηθείσης στους Ουκρανούς Αυτοκεφαλίας απειλώντας διαφορετικά με σχίσμα την Ορθόδοξη Εκκλησία. Λες και δεν είναι ορατοί οι διακηρυγμένοι από παλιά στόχοι τους να αναλάβουν τα «ηνία» του Οικουμενικού Θρόνου ως πολυπληθέστερο μεταξύ των Ορθοδόξων Κράτος.
Στο εκκλησιαστικό αυτό ζήτημα θα ήθελα να διατυπώσω εδώ, υπό μορφήν παρενθέσεως, μερικές σκέψεις, διότι είναι ένα ζήτημα παρεξηγημένο, ακόμη και στην Ελλάδα, αφού είναι πολλοί εκείνοι (συνήθως φιλικώς διακείμενοι προς την Ρωσία), οι οποίοι υποστηρίζουν ότι κακώς αναγνώρισε το Οικουμενικό Πατριαρχείο την Αυτοκεφαλία στην Ουκρανική Εκκλησία. Οσοι εκφράζουν τέτοιες απόψεις παραβλέπουν το γεγονός ότι η Ουκρανία εδώ και 30 περίπου χρόνια από την διάλυση της Σοβιετικής Ενωσης, είναι πλέον ανεξάρτητο Κράτος το οποίο δικαιούται να έχει την δική του Αυτοκέφαλη Εκκλησία, όπως γίνεται άλλωστε με όλα τα άλλα ανεξάρτητα κράτη. Δεν είμαστε πια στην εποχή της αλήστου μνήμης Σοβιετικής Ενωσης, στην οποία το Κρεμλίνο εξουσίαζε πολιτικώς και εκκλησιαστικώς απολύτως όλα τα κράτη που την συναποτελούσαν. Και ένα τέτοιο Κράτος-Μέλος της Ενωσης Σοβιετικών Σοσιαλιστικών Δημοκρατιών ήταν και η Ουκρανία. Την εποχή εκείνη θα ήταν πράγματι αδιανόητη μία κίνηση απόσχισης όχι μόνο της Ουκρανικής, αλλά και οποιασδήποτε άλλης Ορθόδοξης Εκκλησίας ενός Κράτους Μέλους της ΕΣΣΔ από το Πατριαρχείο Μόσχας. Μπορεί οι Μπολσεβίκοι που είχαν τότε την εξουσία στην Ρωσία, να ήσαν άθεοι, ήθελαν όμως να διαφυλάττουν αντί πάσης θυσίας τη συνοχή της Σοβιετικής Συνομοσπονδίας από οποιαδήποτε κίνηση μπορούσε να την διασπάσει. Δεν έχει σημασία ότι μία διασπαστική κίνηση που δημιουργούσε την επικίνδυνη «ρωγμή» θα προήρχετο ενδεχομένως από τον εκκλησιαστικό χώρο που ήταν αδιάφορος στους Μπολσεβίκους. Η «ρωγμή» είναι πάντα «ρωγμή». Και οι Σοβιετικοί ήξεραν να κλείνουν όλες τις «ρωγμές» με τη δύναμη των όπλων. Οχι μόνο για τα Κράτη-Μέλη της Σοβιετικής Ενωσης, αλλά και για τα Κράτη-Δορυφόρους αυτής, όπως ήσαν π.χ. η Ουγγαρία και η Τσεχοσλοβακία, στις οποίες εισέβαλαν στρατιωτικώς αντιστοίχως το 1956 και το 1968, όταν οι χώρες αυτές εξεδήλωσαν την πρόθεση να αποχωρήσουν από το Σύμφωνο της Βαρσοβίας που ήταν το αντίπαλο «δέος» του ανατολικού μπλοκ στο ΝΑΤΟ.
Οι συνθήκες λοιπόν υπό τις οποίες ζητήθηκε και χορηγήθηκε από το Οικουμενικό Πατριαρχείο η Αυτοκεφαλία της Ουκρανικής Εκκλησίας, όχι μόνο δεν απαγόρευαν αλλά αντιθέτως επέβαλαν την ανταπόκριση του Οικουμενικού Πατριαρχείου στο αίτημα των Ουκρανών που υπεβλήθη διά του Προέδρου της χώρας. Δεν πρέπει να παραβλέπεται ότι οι σχέσεις Ουκρανίας-Ρωσίας δεν είναι πια σήμερα όπως παλιότερα φιλικές, αλλά εχθρικές. Οδήγησαν μάλιστα πριν από λίγα χρόνια στον πόλεμο Ρωσίας-Ουκρανίας με αφορμή το Ζήτημα της Κριμαίας. Πώς θα μπορούσε συνεπώς να γίνει ανεκτή από τους Ουκρανούς η εκκλησιαστική τους εξάρτηση από τη Μόσχα; Και ποια άλλη ορθόδοξη χώρα θα δεχόταν να εκλέγονται και να διορίζονται οι Επίσκοποί της από την Ιερά Σύνοδο μίας ξένης Εκκλησιαστικής Αρχής και όχι από τη δική της Ιερά Σύνοδο, η ύπαρξη της οποίας προϋποθέτει την αναγνώριση της αυτοκεφαλίας της Εκκλησίας της; Επομένως το Οικουμενικό Πατριαρχείο στην προκειμένη περίπτωση έπραξε το αυτονόητο. Και κακώς το Πατριαρχείο Μόσχας κήρυξε τον «πόλεμο» τόσο εναντίον του Οικουμενικού Πατριαρχείου όσο και εναντίον της Εκκλησίας της Ελλάδος, που ενέκρινε την απόφασή του. Επρεπε η Ρωσία να βρει κάποιο πρόσχημα για να δικαιολογήσει την υλοποίηση του σχίσματος στους κόλπους της Ορθοδοξίας, στο οποίο είναι αποφασισμένη να προβεί ωθούμενη σε αυτό από την αλαζονεία των αριθμών. Κρατώντας τα «χαλινάρια» της αλαζονείας εύκολα ξεχνάς, δυστυχώς, και τη «μήτρα» που σε «γέννησε» πνευματικά, αλλά και τον σεβασμό και την τιμή που της οφείλεις.
Κλείνοντας την παρένθεση αυτή, εάν γυρίσουμε στις αρχικές μας σκέψεις για τα «έργα και τις ημέρες» των Ρώσων, στους οποίους, παρ’ όλα αυτά, κάποιοι εξακολουθούν να πιστεύουν, σε ένα μόνο συμπέρασμα μπορούμε να καταλήξουμε: Οταν έχεις τέτοια «αδέλφια», δεν χρειάζεται να ψάξεις να βρεις τους εχθρούς σου. Εύχομαι να αλλάξουν τα πράγματα στο μέλλον και να επαληθευθούν οι σχετικές Προφητείες για το «ξανθό γένος». Μία από αυτές λέει ότι οι Ρώσοι θα «ελευθερώσουν» τελικά την Πόλη. Μακάρι να συμβεί αυτό, αν και πολύ φοβάμαι ότι εάν γίνει κάτι τέτοιο, θα έχει έναν μόνο στόχο: Να χρισθεί πραξικοπηματικά Οικουμενικός Πατριάρχης στην Κωνσταντινούπολη ο Πατριάρχης Μόσχας.
