Γράφει ο π. Αντώνιος Χρήστου
Προϊστάμενος Ι.Ν. Προφήτου Ηλία Κόρμπι Βάρης, της Ι. Μ. Γλυφάδας Ε. Β. Β. & Β.
Αγαπητοί μου Αναγνώστες, τη στιγμή που γράφονται αυτές οι γραμμές, είχαμε την ευλογία να ακούσουμε τον Ομότιμο Καθηγητή της Θεολογικής Σχολής του Πανεπιστημίου Αθηνών κ. Νικόλαο Τζιράκη, σε ομιλία του στα πλαίσια της εορτής των Τριών Ιεραρχών, που διοργανώνει κάθε χρόνο η Ι. Μ. Γλυφάδας με τη συμμετοχή κληρικών, καθηγητών, δασκάλων, νηπιαγωγών και φοιτητών της τοπικής Εκκλησίας. Φυσικά δεν ήταν η πρώτη φορά που ακούσαμε τον κ. Καθηγητή, αφού είχαμε την ευλογία να τον έχουμε καθηγητή στην Ανωτέρα Εκκλησιαστική Σχολή Αθηνών για τρία ολόκληρα χρόνια. Τότε όμως ήταν στα διδακτικά πλαίσια των ακαδημαϊκών μαθημάτων, ενώ τώρα είναι στην ανάπτυξη ενός θέματος στο οποίο πέρα από καθ’ αυτό το θέμα, είχαμε την ευκαιρία να δούμε συμπυκνωμένη μία εμπειρία 50 και πλέον χρόνων στην εκπαίδευση του κ. καθηγητή, μέσα σε λίγα λεπτά της ώρας!
Με αφορμή αυτό λοιπόν, θα ασχοληθούμε γενικότερα για τη μετάδοση γνώσεων και εμπειριών διαχρονικά, και πόσο πολύτιμο είναι αυτό για κάθε γενιά που δίνει ή λαμβάνει αυτά τα πολύτιμα στοιχεία και το πόσο σημαντικά είναι για την εξέλιξη των πραγμάτων. Ας ξεκινήσουμε:
Σίγουρα είναι σημαντικό και καλό να υπάρχουν ωραία, καλογραμμένα και προσιτά εγχειρίδια για τους μαθητές κάθε βαθμίδας και τους φοιτητές και σπουδαστές κάθε επιστήμης. Οσο ωραία όμως και να είναι τα βιβλία, όσο καλά εργαλεία και να είναι, ποτέ δεν θα υποκαταστήσουν και δεν θα συγκριθούν με τον δάσκαλο-καθηγητή που διδάσκει το βιβλίο. Φυσικά αν έχουμε καλά βιβλία και καλούς δασκάλους θα είναι και το ιδανικότερο, αλλά από την άλλη όσο κακογραμμένο ή ακατάλληλο και να είναι ένα βιβλίο, όταν υπάρχει καταρτισμένος και με αγάπη σ’ αυτό που κάνει, δάσκαλος, τότε οι δυσκολίες ξεπερνιούνται και οι μαθητές πραγματικά μαθαίνουν!
Πόσες φορές στη ζωή μας κάποιο μάθημα δεν μας άρεσε και είχαμε δυσκολίες, επειδή όμως υπήρχε ένας δάσκαλος με τη σημασία της λέξεως, που αφιέρωσε χρόνο, μεράκι και ενδιαφέρον για να μας μάθει, μας έκανε να εμπνευστούμε από τον ίδιο, να κοιτάμε τα θετικά και τα αρνητικά να τα απομονώνουμε ή να τα ξεπερνούμε!
Οπως και στο σπιτικό μας, βλέπουμε και μαθαίνουμε πολλά από τους γονείς μας που και αυτοί με την σειρά τους τα έμαθαν από τους δικούς τους γονείς, έτσι και εμείς, λαμβάνουμε γνώση από γενιά σε γενιά, την οποία και εμείς με τη σειρά μας όταν χρειαστεί, τη μεταδίδουμε και στα δικά μας παιδιά και γινόμαστε ένας κρίκος στη διαδοχική αλυσίδα που προάγει την πρόοδο, τη γνώση, τον πολιτισμό και ακόμη και την πίστη σε δύσκολες περιπτώσεις και καταστάσεις, π.χ. σε διωγμούς, σε αθεϊστικά ή ολοκληρωτικά καθεστώτα και γενικότερα όταν υπάρχει προκατάληψη και διωγμός εκεί που έπρεπε να υπάρχει ειρήνη, σεβασμός και ανεξιθρησκία.
Πραγματικά είναι συγκινητικό, άνθρωποι που σπούδασαν οι ίδιοι με δυσκολίες και στερήσεις, πέρασαν πολέμους, κατοχές και εμφυλίους, οι ίδιοι να μορφώθηκαν, να προσέφεραν μία λαμπρή ακαδημαϊκή καριέρα και γνώση στην υπηρεσία κάθε καλοπροαίρετου που διψά να μάθει και παρόλοπου έχουν συνταξιοδοτηθεί και πλέον πρέπει να ξεκουραστούν, να βγαίνουν στην πρώτη γραμμή κάθε φορά που τους φωνάζουν ή ζητούν τα φώτα τους, την εμπειρία και τη γνώση τους! Γιατί δάσκαλος δεν είναι ένα επάγγελμα αλλά μια ιδιότητα εφ’ όρου ζωής,στην οποία αναμετριέσαι με τους μαθητές σου καθημερινά σε μία σχέση και σε μία συνάντηση στενή και αλληλένδετη. Δάσκαλος-μαθητής με παράμετρο τον σεβασμό και την αγάπη, κάνει τη σχέση αυτή άρρηκτη, ισχυρή και πολύτιμη.
Είναι κρίμα από την άλλη, να έχουμε πολλούς δασκάλους και καθηγητές οι οποίοι αν και συνταξιούχοι σφύζουν από ζωή, ακμαίοι στην υγεία αλλά και την οξυδέρκεια της γνώσης και δυστυχώς να μην τους φωνάζει κανείς για να τους αξιοποιήσει όπως θα έπρεπε και να μένουν οι ίδιοι αλλά και οι εμπειρίες και οι πολύτιμες γνώσεις τους ανεκμετάλλευτες, στα «αζήτητα».
Επειδή του χρόνου, πρώτα ο Θεός, ετοιμαζόμαστε να εορτάσουμε τα 200 χρόνια από την ίδρυση του νέου Ελληνικού Κράτους, διαπιστώνουμε πόσο βοήθησε η λεγόμενη αλληλοδιδακτική μέθοδος, δηλαδή όχι μόνο κάποιος δεν παροπλιζόταν, αλλά ίσα-ίσα ήταν σε εγρήγορση και προσπαθούσε να επικοινωνήσει τις γνώσεις του, με κάθε επίσημη εορτή και αργία.
Κλείνοντας το άρθρο μας, αγαπητοί αναγνώστες, προτρέπουμε κάθε καθηγητή, με αγάπη να συνεχίζει να διδάσκει κάθε έναν που ζητά και διψά για τις γνώσεις και τις εμπειρίες που θα αποκομίσει. Από την άλλη, οι μαθητές και κάθε άνθρωπος φιλομαθής, δεν επιτρέπεται χωρίς λόγο να μην ανταποκρίνεται σε αυτές τις ευκαιρίες που μας κάνουν όλους πιο πλούσιους αλλά και πιο σοφούς. Πολύ όμορφα έχει λεχθεί ότι: «Κάθε βιβλίο που διαβάζεται, κλείνει και μία φυλακή…». Στο χέρι μας είναι και κάθε ομιλία να εμπλουτιστεί με οποιαδήποτε ρήση βελτιώνει ακόμη περισσότερο τους ορίζοντες και των ακροατών και των ομιλητών, οι οποίοι αγωνίστηκαν ώστε αυτό που είμαστε να γίνει ακόμη καλύτερο αύριο… Αμήν!
