Του π. Σπυρίδων Σκουτή
Στην πνευματική ζωή βαδίζουμε μπουσουλώντας και όχι τρέχοντας. Ζούμε και δυστυχώς έχουμε ξεχάσει να υπάρχουμε, και μέσα στον χρόνο της φθοράς έρχεται η ολοκληρωτική διάλυση.
Κάποιες φορές πάμε να κάνουμε κάποια κίνηση για να υπάρξουμε στη ζωή μας αλλά υπάρχουμε με τα πάθη και το σκοτάδι αντί να προχωρήσουμε προς το φως.
Καταντήσαμε τη ζωή απλά μία πορεία κατά την οποία περιμένουμε κάποια δυσάρεστα νέα να έρθουν. Η λύση υπάρχει! Να υπάρξουμε με το υπερκόσμιο «είναι» όπως έλεγε ο Όσιος γέροντας Σωφρόνιος. Ύπαρξη και σχέση με το πρόσωπο του Κυρίου.
Στη σχέση όμως αυτή δεν πας τακτοποιημένος για να πάρεις βραβείο. Εκεί ο Θεός σιωπά όχι από αδιαφορία αλλά διότι αυτές οι κραυγές του εγωϊσμού δεν πάνε στα «αυτιά» του. Κάποιες όμως κραυγές διαλυμένων τελωνών που χτυπάνε την καρδιά τους, κάνουν τον Θεό να ρίχνει ποταμούς ύδατος ζώντος συγχωρήσεως και αγάπης.
Η πνευματική ζωή είναι μια πορεία θεραπείας που θέλει χρόνο , υπομονή, αργά και σταθερά βήματα. Όχι βιασύνες, όχι εξωτερικές «αγιότητες», αλλά εσωτερική διάλυση. Ο 50ος ψαλμός τα λέει όλα “Καρδίαν συντετριμμένη και τεταπεινωμένη ο Θεός ουκ εξουδενώσει”.
Πολλοί είναι αυτοί που μπαίνουν στην Εκκλησία και στην εξομολόγηση τακτοποιημένοι, που θέλουν κάποιο βραβείο, κάποιοι για επίδειξη «αγιότητος» και ευσέβειας, άλλοι για να καλύψουν τις αμαρτίες και χωρίς να θέλουν να τις θεραπεύσουν. Άλλοι για κοινωνιολογικούς λόγους, για κάποιο παράσημο «Είμαι και εγώ της Εκκλησίας» λένε.
Κάποιοι μπαίνουν διαλυμένοι που ζητάνε οδηγό, άρρωστοι που ζητάνε γιατρό, ορφανοί που ζητάνε πατέρα. Προσεύχονται όχι μόνο για να τους ακούσει ο Θεός αλλά για να βγάλουν τον πόνο τους και να ζητήσουν θεραπεία.
Πάνε στη σχέση βαδίζοντας τα βήματα Εκείνου, μέσα στη σιωπή της αμαρτίας περιμένουν ηλιαχτίδες μετάνοιας από το φως του Κυρίου.
Ο άνθρωπος που θέλει τον Χριστό, ο έχων προαίρεση για σχέση, μπουσουλάει και κρατάει τα χέρια του πατέρα. Πέφτει και σηκώνεται και ξέρει ότι ο πατέρας είναι εκεί! Ο οποίος παιδαγωγεί και θεραπεύει δείχνοντας τον δρόμο της σωτηρίας.
Ζώντας τη σχέση με τον πατέρα αρχίζεις να υπάρχεις, αυτή η σχέση σε κάνει Υιό αγαπημένο Εκείνου που άπλωσε τα χέρια Του ακόμα και για τους εχθρούς.
Αν ακούσεις άνθρωπο που βάζει τη σχέση με τον Χριστό σε κουτάκια, πολύ απλά δεν έχει καμία σχέση με το πρόσωπο του Χριστού, με τον ζωντανό Χριστό αλλά με κάποιο είδωλο που το ονομάζει Χριστό. Ο άνθρωπος του Κυρίου απλά παραδίδει τη ζωή του στον Κύριο. Ακολουθεί τα βήματά Του. Διψάει για σωτηρία και Βασιλεία των Ουρανών.
Πετάει τα κουτάκια στο καλάθι των αχρήστων…
Δεν ρωτάει πόσες μέρες είναι η νηστεία αλλά δεν μπορεί να φάει γενικά, ούτε φαγητό ούτε τον διπλανό του, διότι είναι ερωτευμένος με τον Νυμφίο.
Δεν κοιτάει το ρολόι για το πότε θα πάει στον Ναό, αλλά παρακαλάει η Θεία Λειτουργία να μην τελειώσει ποτέ.
Όταν πονάει δεν ζητάει από τον Χριστό να του πάρει τον πόνο, αλλά να του δώσει δύναμη να τον αντέξει, διότι ξέρει ότι αυτός ο πόνος θα οδηγήσει στη θεραπεία και τον αγιασμό.
Σε κάθε λογισμό, επιθυμία, αμαρτία τρέχει στην εξομολόγηση για να βρει θεραπεία και στήνει τον εαυτό του στον τοίχο.
Σε κάθε δυσκολία δεν λέει «γιατί σ’ εμένα» αλλά «Να΄ναι ευλογημένο!».
Μπαίνει στον Ναό βλέπει την εικόνα του Κυρίου και θέλει να φωνάξει σαν μικρό παιδί «ΜΠΑΜΠΑ!». Μπαίνει μπουσουλώντας έχοντας χάσει τον δρόμο για να βρει πάλι τη διαδρομή της σωτηρίας στα χνάρια Εκείνου.
Η πορεία της σωτηρίας είναι πορεία που θέλει αποφάσεις αλλά και υπομονή.
Θέλουμε Εκείνον σαν πατέρα ή ψάχνουμε κάποιο υπερφυσικό είδωλο;
Από την απάντηση θα εξαρτηθεί και το αποτέλεσμα της πορείας μας.
