Του Πρεσβ. Νικόλαου Κατσηδήμα
Μία ακόμη αξιόλογη αλλά και εποικοδομητική ομιλία, πραγματοποίησε το Παράρτημα της Ενωσης Θεολόγων (Π.Ε.Θ.) Ηλείας, στην αίθουσα της Χριστιανικής Ενώσεως στον Πύργο για τον Ελληνισμό και την Ορθοδοξία, που βάλλονται σκληρά και ανελέητα στην εποχή μας, έτσι ώστε να συμπλέουν τάχα με τα πρότυπα του λεγόμενου μετανεωτερικού κόσμου… Στοιχεία που πρέπει να πληγούν στην κατεύθυνση αυτή, είναι η Ορθόδοξη Χριστιανική πίστη μας, ο θεσμός της Οικογένειας, το Μυστήριο του Γάμου, το ξήλωμα της Ιστορικής μας μνήμης, ιδίως των νέων ανθρώπων και η αγάπη για την Πατρίδα μας. Μάλιστα όταν κανείς σήμερα δηλώνει Χριστιανός Ορθόδοξος και αγαπά την Πατρίδα του, είναι δακτυλοδεικτούμενος και Εθνικιστής!
Η Αγιότοκος Ελλάδα μας μετατρέπεται δυστυχώς από τους προθύμους κρατούντες, από χώρα, σε μικρές περιφέρειες. Μόνο τυχαία δεν είναι όλα όσα τεκταίνονται καθημερινά στην Πατρίδα μας, σε συνάρτηση πάντοτε με τις γεωπολιτικές ανακατατάξεις που λαμβάνουν χώρα τόσο στην Ανατολική Μεσόγειο αλλά και στα Βαλκάνια. Είναι καιρός πλέον εμείς οι Ορθόδοξοι Χριστιανοί Ελληνες, να σηκωθούμε από τους καναπέδες και την τηλεόραση, όντες παθητικοποιημένοι… και να αποκτήσουμε πνεύμα αντίστασης! Χρειάζεται δε να υπερασπιζόμαστε την αλήθεια χωρίς φόβο. Μόνο έτσι θα σωθεί η ένδοξη πατρίδα μας, με τη βοήθεια του Χριστού μας, αλλά και τον δικό μας φυσικά αγώνα, διότι: «Οι καιροί ου μενετοί», όπως γράφει και ο Θουκυδίδης στην Ιστορία του.
Ομιλητής αυτής της εκδήλωσης ήταν ο κ. Φίλιππος Νικολόπουλος, Καθηγητής Πανεπιστημίου Webster και πρώην Επίκουρος Καθηγητής Κοινωνιολογίας του Πανεπιστημίου Κρήτης, Νομικός και Συγγραφέας, ο οποίος ανέπτυξε γλαφυρά αλλά και επιστημονικά εμπεριστατωμένα το Θέμα: «Η Ιδιοπροσωπία του Ελληνισμού και το στοιχείο της Ορθοδοξίας, στο Ιστορικοπολιτισμικό τους πλαίσιο». Στο τέλος της ενδιαφέρουσας αλλά και επίκαιρης αυτής ομιλίας, ακολούθησε διαλογική συζήτηση.
Ο εκλεκτός ομιλητής μεταξύ πολλών άλλων τόνισε ότι: «Η ιδιοπροσωπία ενός Εθνους έγκειται στα ειδικά Ιστορικά, Κοινωνικά, Πολιτισμικά χαρακτηριστικά που το προσδιορίζουν και του διαμορφώνουν τη δική του μοναδικότητα σε σχέση με άλλους λαούς και έθνη. Η συνειδητοποίηση αυτής της ιδιοπροσωπίας ενισχύει την πολιτισμική ταυτότητα του συγκεκριμένου έθνους, αλλά δεν σημαίνει σωβινισμό ή περιφρόνηση και μη σεβασμό της ιδιοπροσωπίας άλλων εθνών. Το Eλληνικό έθνος ευρισκόμενο σε έναν ενδιάμεσο πολιτισμικό χώρο ήταν μεν εξαρχής στραμμένο στο δυτικό αξιολογικό σύστημα, αλλά ήξερε να αφομοιώνει και αξιολογικά στοιχεία της Ανατολής και να προχωρεί σε πρωτότυπες πολιτισμικές συνθέσεις. Είναι ένα έθνος με βαθιές ιστορικές ρίζες και έναν τεράστιο πνευματικό και πολιτισμικό πλούτο , του οποίου η δημιουργία ξεκινά ήδη από το 2000 π. Χ. περίπου. Στην αρχαιότητα υπήρξε ένα ηγεμονικό έθνος του οποίου η προχριστιανική πολιτισμική απήχηση κράτησε αιώνες.
Στην εξελληνισμένη Ανατολική Ρωμαϊκή Αυτοκρατορία βρίσκονται οι ρίζες του νεότερου Ελληνισμού. Με τον εκχριστιανισμό του το Ελληνικό στοιχείο διαμορφώνει νέες ιστορικοπολιτισμικές συνθέσεις. Η Ελληνική γλώσσα και πολιτισμός υπήρξε το “ιστορικό σχήμα”, μέσω του οποίου διαδόθηκε στον κόσμο ο Χριστιανισμός. Η Ορθοδοξία αποτελεί την πιο Ελληνική εκδοχή του Χριστιανισμού, εκδοχή εμβαπτισμένη στα νάματα της αρχαιοελληνικής παιδείας. Γι’ αυτό και αποτελεί θεμελιακό στοιχείο της νεοελληνικής συνείδησης και πολιτισμικής μας ταυτότητας. Λόγω γεωπολιτικής και γεωστρατηγικής θέσης, το Ελληνικό έθνος είχε πάντα ένα είδος διμέτωπου αγώνα για να διασφαλίσει την ανεξαρτησία του και την πολιτισμική του ιδιοπροσωπία: τόσο προς την Ανατολή (κυρίως προς τα εκεί), όσο όμως και προς τη Δύση. Αυτό συνεχίστηκε και επί Βυζαντίου με τις πνευματικές παρακαταθήκες της Ορθοδοξίας να μάχονται τόσο το Ισλάμ, όσο και την πίεση και την κατακτητική τάση των Λατίνων.
Υπογραμμίζουμε λοιπόν, ότι ενώ η Εθνική συγκρότηση των λαών της Δυτικής Ευρώπης πέρασε μέσα από τη σκληρή αντιπαράθεση προς τη Ρωμαιοκαθολική Εκκλησία, αντίθετα στην περίπτωση του νεοελληνικού έθνους, η Ορθοδοξία αποτελούσε θεμελιακό στοιχείο της πολιτιστικής του αντίστασης απέναντι τόσο σε ανατολικές όσο και δυτικές επιδρομές και πιέσεις, στέρεο πνευματικό στήριγμα για να διασώσει την ταυτότητά του και να αποκτήσει την ανεξαρτησία του μετά από μακροχρόνια υποδούλωση σε ξένο αλλόθρησκο κατακτητή. Αυτές λοιπόν, τις σημαντικές ιστορικοπολιτισμικές παραμέτρους της πορείας του Ελληνικού έθνους, πρέπει κανείς οπωσδήποτε να τις έχει υπόψη του όταν σπουδάζει το σοβαρό ζήτημα του απόλυτου διαχωρισμού Εκκλησίας και κράτους στη σύγχρονη Ελλάδα».
