Γράφει ο π. Σπυρίδων Σκουτής
Μεγαλώσαμε με την αγάπη να είναι αίσθημα και κατάσταση συναλλαγής.
Κάνε αυτό για να σε αγαπώ, μην τα δώσεις όλα κράτα και μία πισινή, μην δοθείς γιατί θα πληγωθείς, να δίνεις αγάπη και να περιμένεις ανταπόδοση αλλιώς φύγε.
Μεγαλώσαμε μαθαίνοντας να βάζουμε την αγάπη σε μπουκαλάκια, ποσοστά, θερμόμετρα, σε σημάδια του ευρώ πολλές φορές. Αυτό δεν είναι αγάπη , είναι μια πτώση, μια καρδιά με αιμορραγία.
Ξεχνάμε ότι η πραγματική αγάπη φαίνεται στις αμέτρητες θυσιαστικές πληγές της.
Ας πούμε το μεγάλο ΟΧΙ…
Θα αγαπήσουμε μέχρι τέλους, μέχρι θανάτου. Ας σταυρωθούμε! Γι’αυτό αγαπάμε για να πεθάνουμε και να ζήσουμε μέσα από τον θάνατο της αγάπης. Το να περιμένω ανταπόδοση και ανταλλάγματα είναι δείγμα ανθρώπινης αδυναμίας. Και αν το νιώθω ως ανάγκη σημαίνει ότι δεν μπορώ να αγαπήσω πραγματικά. Αυτός που είναι έτοιμος να δώσει τα πάντα χωρίς να περιμένει τίποτα είναι αυτός που μπορεί στο πρόσωπο του Χριστού να αναγνωρίσει τον εραστή του σύμπαντος κόσμου.
Θα αγαπήσουμε και ας μας ανεβάσουν σε σταυρό. Ο θάνατος θα είναι γλυκύς και αναστάσιμος. Αν μας σταυρώσουν γιατί αγαπήσαμε, χαλάλι η σταύρωση και ο πόνος, τα καρφιά και η αιμορραγία.
Η πραγματική αγάπη δεν φαίνεται μόνο στη λέξη «σ’αγαπώ», δεν φαίνεται μόνο στον δρόμο του Γολγοθά, αλλά την ώρα που τρυπάει το καρφί το σώμα σου και εσύ αγαπάς τρελά αυτόν που σε καρφώνει. Εκεί η αγάπη παίρνει το πραγματικό αληθινό της νόημα για το οποίο υπάρχει και ανοίγεται. «Πάτερ, ἄφες αὐτοῖς˙ οὐ γὰρ οἴδασι τί ποιοῦσι» (Λούκ. 23,34).
Το να αγαπήσεις τον εχθρό δεν είναι ουτοπία, είναι δρόμος πραγμάτωσης μέσα από την συνειδητοποίηση της ανικανότητας σου να αγαπήσεις πραγματικά όπως μας αγάπησε Αυτός που θυσιάστηκε για εμάς χωρίς να φταίει. O Άγιος Σιλουανός έλεγε οτι αν κάποιος νιώθει αγάπη για τον εχθρό του αυτό είναι σημείο Αγιότητας, είναι ευωδία παραδείσου.
Να αγκαλιάζεις τον κάκτο και όταν σε τρυπά να βιώνεις τον πόνο ως ευλογία.
Μπορούν να γίνουν αυτά με ανθρώπινες δυνάμεις και φιλοσοφικές εσωτερικές τοποθετήσεις; Όχι…..
Το να γίνει κάτι… το να γίνεις κάτι…το να κατακτήσεις κάτι… δεν είναι μια αυτοματοποιημένη διαδικασία , δεν είναι απλά μια επιλογή. Είναι συνέργεια , ερωτική πνευματική δίψα που δεν ολοκληρώνεται αν δεν έρθει η χάρις του Θεού να μεταμορφώσει, να δώσει δυνάμεις και να αναπληρώσει τις ελλείψεις.
Ήρθε η ώρα να γίνουμε εμείς και η ίδια μας η ζωή σημείο υποδοχής της χάριτος του Θεού. Οι πολίτες του παραδείσου θα ειναι αυτοί “οι περίεργοι” που σε κάθε πληγή απαντούσαν με αγάπη και γέμισαν τα συναξάρια με αποτυπώματα της δικής του ζωής και τους τοίχους των Ιερών Ναών με την δική τους παρουσία. Αυτοί είναι οι Άγιοι: Αγάπησαν μέχρι θανάτου τον εχθρό ένεκεν του Αγαπημένου Νυμφίου.
Αυτός ο Νυμφίος! Ο Κύριος, ο οποίος δεν σώζει μόνο για αυτά που λέει αλλά κυρίως για αυτό που είναι . Δεν μας άφησε φιλοσοφικές τοποθετήσεις αλλά βιωματικές στάσεις ζωής για να τις μιμηθούμε με τη δική Του βοήθεια.
Αυτή η κοινωνία με τον Ίδιο…η Θεία Κοινωνία.. το Σώμα και το Αίμα Του… Το φάρμακο της αθανασίας. Να γίνω κομμάτια , να αγαπήσω τους πάντες, να θυσιαστώ ακόμα και για το μυρμήγκι που περπατά αμέριμνο….
Μόνο έτσι να λέμε σ’αγαπω…Να ακούς τον χάρο να έρχεται και να μην σε νοιάζει . . .
Ας κάνουμε την θυσιαστική αγάπη αίτημα προσευχής «Βοήθησε με Κύριε να αγαπήσω πραγματικά το έχω ανάγκη».
