Του π. Σπυρίδων Σκουτή
H μικρή Πίστη κοιτούσε την αδερφή της την Ελπίδα πίσω από το τζάμι που έχουν οι επισκέπτες έξω από το δωμάτιο της εντατικής θεραπείας.
Η Ελπίδα με μηχανική υποστήριξη και το κορμί της ζωσμένο από τα καλώδια σαν φίδια απλωμένα, περίμενε υπομονετικά να δει αν η ψυχή της θα βγει από το σώμα ή θα συνεχίσει τη διαδρομή της στην ζωή. Δυστυχώς κανείς δεν μπορούσε με βεβαιότητα να απαντήσει σε αυτό το ερώτημα. Η μικρή Πίστη έβλεπε την εντατική σαν τον προθάλαμο των ψυχών πριν συναντήσουν το σπίτι τους, απλά έπρεπε λιγάκι ακόμα να παραμείνουν εδώ και με τη στάση τους αυτή να διδάξουν. Οι γιατροί έλεγαν ότι έκαναν ό,τι μπορούσαν και πλέον ΑΛΛΟΣ έχει την δυνατότητα να απαντήσει και να σώσει την Ελπίδα. Στις σιωπές του πόνου ο Χριστός εργάζεται , εμείς βλέπουμε μόνο μία πλευρά , την επιφανειακή, αγνοούμε όμως ότι από κάτω μπορεί να βρίσκονται μαργαριτάρια.
Η μικρή Πίστη εκείνες τις στιγμές ζούσε στη χώρα των παγετώνων, την έλουζε κρύος ιδρώτας σαν καταρράκτης ερχόμενος από την Ανταρκτική, ο χρόνος δεν υπήρχε, είχε πια σταματήσει τη στιγμή που έμαθε από τους γονείς της ότι την αδερφή της την παρέσυρε αυτοκίνητο όταν πήγε να διασχίσει τον δρόμο.
Όταν την ρωτούσαν τι έχει, αυτή απαντούσε « Δύο κεράκια μέσα στην καρδιά μου το ένα λέγεται Πίστη και το άλλο Ελπίδα και η φλόγα τους Αγάπη, οπότε περιμένω, ή που θα σβήσουν ή που θα παραμείνουν ζωντανά φτάνοντας η λάμψη τους τον ήλιο και δίνοντας ζωή». Τι να απαντήσεις όμως σε αυτή την ψυχή ακούγοντας τέτοια απάντηση; Μόνο με σιωπή και χάδι, μόνο με αυτό τον τρόπο ένιωθες ότι παρηγορούσες το μικρό κορίτσι.
Η μικρή Πίστη έβλεπε την αδερφή της σαν την ωραία κοιμωμένη. Γνώριζε ότι ο Χριστός γνωρίζει καλύτερα οπότε απλά περίμενε.
Η Πίστη πήγαινε στο νοσοκομείο καθημερινά. Μέρες τώρα έβλεπε τα πρόσωπα των γονιών και των συγγενών κατεβασμένα νιώθοντας ότι τα δικά τους κεριά μέσα τους έχουν σβήσει αλλά η ίδια δεν το έβαζε κάτω, ήξερε μέσα της ότι αυτό που ένιωθε αλλά και η αγάπη της ήταν ικανές να παραβούν κάθε φυσικό νόμο και να σώσουν την αδερφή της, τέτοια δύναμη είχε. Όλα αυτά γιατί η μικρή Πίστη δεν πίστευε στους γιατρούς γιατί όπως έλεγε τους θεωρούσε και αυτούς παιδιά του Θεού που εκτελούσαν τις επιθυμίες Του, για αυτό και έβλεπε πέρα από αυτό. Από μικρή την είχαν μάθει να πιστεύει σε ότι κάνει και ιδιαίτερα να αφήνεται απλόχερα στην συγκλονιστική αγάπη του Χριστού , γι’ αυτό και της έδωσαν το όνομα Πίστη. Δεν είχε στάξει ούτε ένα δάκρυ και κατά περίεργο τρόπο η μικρή Πίστη ήξερε μέσα της δύο πράγματα: ότι στη ζωή πρέπει να αποδεχόμαστε όλες τις πτυχές της: τη χαρά , τη λύπη, το χαμόγελο, το δάκρυ, το θάνατο. Αποδέχτηκε όποιο και να είναι το αποτέλεσμα ή η Ελπίδα θα έρθει στην αγκαλιά της ή στην αγκαλιά Του. Σαφώς, επιθυμούσε την πρώτη εκδοχή, αλλά έπρεπε να αποδεχτεί και τη δεύτερη όσο δύσκολο και να ήταν. Η ανθρώπινη εσωτερική αδυναμία κραύγαζε για ανθρώπινη αγκαλιά αλλά η αδύναμία αυτή της πίστεως έβρισκε δύναμη στην φράση «Πάτερ, ει δυνατόν παρελθέτο απ’ εμού το ποτήριον τούτο, πλήν ουχ ως εγώ θέλω αλλ’ ως Συ» (Ματθ. 26,60). Έπρεπε να εκπαιδεύσει τον εαυτό της πάνω σε αυτό. Να μπορέσει να δεχτεί το τέλος, σαν αρχή και να μαζέψει δύναμη να δεχτεί αυτή την εκδοχή όσο πιο ανώδυνα γινόταν. Γνώριζει βαθιά μέσα της ότι αυτό γίνεται μόνο με την βοήθεια της χάριτος του Κυρίoυ .
Οι μέρες περνούσαν πολύ αργά πολύ βασανιστικά… η Πίστη εκεί και η Ελπίδα εκεί. Η φθορά να ταλαιπωρεί τον άνθρωπο αλλά δεν μπορεί να τον κερδίσει διότι υποκλίνεται στην Ανάσταση του Κυρίου.
Θα σωθεί τελικά η Ελπίδα;
Για τη μικρή Πίστη πολύ βαθιά μέσα της δεν είχε σημασία, ήξερε πως ό,τι και να γίνει θα είναι για το καλό της αδερφής της και έπρεπε να το αποδεχτεί. Η ζωή και ο θάνατος έχουν τη δική τους αξία και τη δική τους δύναμη, κινούμενοι στον ίδιο κύκλο με δικούς τους ρόλους ο καθένας ξεχωριστά και για ξεχωριστό σκοπό. Μην ξεχνάμε ότι ο Θάνατος είναι επεισόδιο στη ζωή του ανθρώπου, η χειρότερη μορφή θανάτου είναι το πνευματικό ρήγμα μεταξύ Θεού και ανθρώπου. Ο βιολογικός θάνατος είναι σταθερά στη ζωή μας και θα συμβεί είτε μας αρέσει είτε όχι , τον πνευματικό θάνατο όμως τον επιλέγουμε ως μορφή αυτοκτονίας. Ότι παραχωρεί ο Κύριος και ειναι υπο την σκέπη των πετρύγων του , τότε δεν υπάρχουν λόγοι ανησυχίας.
Όταν κάποιος τη ρωτούσε «Θα σωθεί Πίστη η αδερφή σου;»
Και η μικρή απαντούσε «Από τι να σωθεί; Το θέμα δεν είναι αν θα ζήσει βιολογικά ή αν θα πεθάνει, το θέμα είναι να ζήσει εν Χριστώ είτε σε αυτή τη ζωή είτε στην επόμενη. Θαύμα ειναι να πάμε στο Χριστό. Τον τρόπο τον ξέρει ο ίδιος καλύτερα. Ας γίνει λοιπόν το θέλημα του Κυρίου μας».
