Γράφει ο Σταύρος Γουλούλης
H «συμφωνία» μετά από πολύμηνη επεξεργασία, έφερε το αντίθετο του αναμενόμενου αποτέλεσμα. Ο Βόρειος (μόνο;) «Μακεδονισμός», ο νεώτερος, πάει να γίνει νόμιμος με την υπογραφή μας, αλλά τίποτα στην καθημερινή χρήση δεν εμποδίζει να χρησιμοποιείται το πλήρες όνομα, ενώ το υπόλοιπο πακέτο επικυρώνει όλο το αντιεπιστημονικό φαντασιακό ντελίριο που οικοδομήθηκε στη γειτονική χώρα μετά την πτώση του Υπαρκτού σοσιαλισμού. Η εσχάτη πλάνη χείρων της πρώτης… Η Γερμανία ποτέ δεν αναγνώρισε μια Ανατολική (DDR, Δημοκρατική Γερμανία).
O κ. Ν. Κοτζιάς ήταν ίδιος και στο Κυπριακό, αντίθετος στον ωμό ανατολικό δεσποτισμό των Τούρκων, υπήρξε κάθετα αντίθετος. Απέναντι στον βαλκανικό φαντασιακό Μακεδονισμό συμβιβάστηκε. Επί δεκαετίες, αν και αφανής, όντας κριτής της ελληνικής πραγματικότητας, εργαζόμενος την αποδόμησή της, θα έπρεπε τώρα να είναι πιο αποδομητικός στη «μακεδονική» φαντασίωση. Από την αρχή η όλη επιχείρηση μεθοδεύτηκε τρισάθλια, έστησαν κατηγορητήριο στη μισή ηγεσία της αντιπολίτευσης (ζήτημα άλλης ώρας).
Ο υπουργός Εξωτερικών δεν είναι ο μόνος επιστήμονας αποτυχών στην πολιτική μετά το 1974, σημείον αιχμής στη σύγχρονη ιστορία μας. Δις εξαμαρτείν για τον πρωθυπουργό, μετά τον άλλον που μας φόρτωσε μεν κάπου 100 δισ., φανταζόμενος όμως ότι αν δεν τον λάβουν στα σοβαρά, μπορούσε να πέσει η σελήνη στη γη! Κι αυτό τη στιγμή που όλη η ακαδημαϊκή κοινότητα, ειδικοί σε όλες τις ιστορικές περιόδους, τα κόμματα και το ΚΚ, προειδοποιούν για μείζον πρόβλημα. Οχι τόσο με πραγματικά όπλα, όσο με διπλωματικά, οικονομικά. Ο καρκίνος που τώρα ελλοχεύει, θα κάνει μεταστάσεις στο έδαφός μας. Η βαλκανική Ιστορία είναι συντριπτική εις βάρος μας. Σχεδόν ποτέ δεν προκάναμε με μερικούς βόρειους γείτονες. Δεν είχαν γνήσια δημοκρατική συνείδηση ποτέ τους. Στην Ευρώπη ακούνε Βαλκάνια και τρομάζουν.
Η λύση είναι μία. Να αλλάξουν οι γείτονες όσο χρόνο κι αν χρειαστεί το εθνικό τους αφήγημα. Ο ρεαλισμός στη διεθνή πολιτική λαμβάνει υπόψη πρώτα τα αισθήματα του Αλλου, το παιγνίδι του, που το «πάει». Η Δύση εναντιώνεται σήμερα στην Τουρκία π.χ., γιατί ξηλώνεται το δυτικόφιλο κεμαλικό κράτος και η εναλλακτική θεώρηση του Ισλάμ. Ο Μακεδονισμός είναι προϊόν αντιεπιστημονικού ιστορικού εργαστηρίου κι ως γνωστόν σε εργαστήρια δημιουργούνται και μικρόβια, παραμορφωμένα όντα, εις βάρος της επιστήμης της υγείας: προκατασκευασμένες φαντασιώσεις για ύπαρξη Μακεδονικού Εθνους και γλώσσας.
Αλλά ουδέν κακόν αμιγές καλού. Η συμφωνία μέσα στην άρνηση, έχει μια νέα δυναμική. Αρχή άνδρας δείκνυσι! Το μεταδικτατορικό αφήγημα των λεγομένων «Προοδευτικών», που πάντα υποτιμούσαν τους «Συντηρητικούς», σιγά σιγά ξεφτίζει πάνω στην πράξη. Αν τελικά το Μακεδονικό τεθεί σε ισχύ, οι συνέπειες των όσων θα δούμε, θα καταστρέψουν μεγάλο μέρος της αριστερής υπεροψίας στην Ελλάδα. Το 1974 τελείωσε ο «δεξιός» πατριωτισμός, ο μύθος του δηλαδή, καταστρέφοντας την Κύπρο. Το Κυπριακό ήταν το τέλος μιας κοινωνικής τάξεως εθνικιστών, «πατριωτών» που διαλύθηκαν με την ασχετοσύνη τους, απωλέσαντες κάθε έννοια λογικής. Τώρα φαίνεται να τελειώνει και ένας αριστερός «πραγματισμός» καταστρέφοντας τη Μακεδονία. Η Αριστερά πάντα είχε καλό κόσμο στις τάξεις της, ανθρώπους με παιδεία. Διέθετε ειλικρίνεια, διάθεση για πρόοδο. Μπορούσε να διαφωνεί κάποιος, αλλά αναγνώριζε τον πατριωτισμό τους. Στην Κύπρο χάθηκαν άνθρωποι και εδάφη, τώρα όμως χάνεται και ένα κομμάτι της ψυχής του Εθνους και κακώς μερικοί προβάλλουν μόνον απώλεια εδαφών.
Αποδεικνύεται ότι όταν μείνουν κάποιοι εκτός εξουσίας για δεκαετίες, πέφτουν σαν αρπακτικά πάνω της. Δεν είναι άτοπο, κατηγορούνται ότι θέλουν λύση του μακεδονικού διά ίδιον όφελος, ότι μόνον αμοραλικοί, καιροσκόποι μπορούσαν να κάνουν τέτοια ετεροβαρή συμφωνία. Ακριβώς γιατί άλλοι από τον αριστερό χώρο μπορεί να μην βλέπουν πατριωτικά το όνομα, λαμβάνουν όμως υπόψη τις σκοπιανικές φαντασιώσεις ως μέρος του επεκτατισμού μιας τάξεως συμφερόντων. H real-politik που πάντα ήταν το αλάτι της Αριστεράς, τώρα κι αυτό εμωράνθη…
Μερικοί θεωρούν ότι εξελίσσεται μία περονικού τύπου κατάσταση, αυταρχική, λαϊκιστική, άρα εχθρική στην πρόοδο. Εμφανίζονται αντιδραστικά, ψυχωτικά άτομα, σαν τους μαθητευόμενους αναγνώστες του κ. Φίλη. Πλείστα στελέχη κοιτάζουν με ιταμότητα πλέον αφ’ υψηλού, φτιάχνουν το άσπρο μαύρο. Φαίνεται, τα χρόνια του περιθωρίου τα δόντια τους έτριζαν. Συνηθέστατα προκαλούν επίτηδες το κοινό αίσθημα, πολλοί τους δεν σέβονται ούτε ιερές ημέρες, υποτιμούν όσους φέρουν πνευματικά αξιώματα. Ο αμοραλισμός κατέλαβε τη θέση του σε έναν πολιτικό χώρο που παλιά έκανε θυσίες, αγωνίστηκε κατά εισβολέων. Οι παλαιοί Αριστεροί όμως οραματίζονταν μία κοινωνία που μαζεύει τα παιδιά της, προκρίνει τους άξιους. «Αυτό το χώμα είναι δικό τους και δικό μας», είπαν κάποτε. Τώρα πουλιέται αντί πινακίου φακής. Mέρος του χρέους! Μήπως αυτό που μας φόρτωσαν, τα 100 δισ.;
Ας προχωρήσουν. Κι όσο θα βλέπουμε τη συμπεριφορά των «μακεδονιστών», τόσο η Αριστερά των καιροσκόπων θα βουλιάζει. Η εξουσία φέρνει αλαζονεία. H εξουσία σε φθείρει αλλά και κάποτε σε αποτελειώνει.
Νομίζω αίτημα των καιρών είναι να δούμε με όρους ρεαλιστικούς στη χώρα μας έναν καθαρό και άδολο πατριωτισμό, πέρα από κομματικές προτιμήσεις. Είναι διεθνές σύμπτωμα, παντού μιλούν για αναθεώρηση της έννοιας κράτος, πατρίδα.
