Ιερά Αγρυπνία τέλεσε το βράδυ της Τρίτης 16 Μαΐου και κήρυξε τον θείο λόγο επί τη εορτή της Αποδόσεως του Πάσχα ο Μητροπολίτης Βεροίας, Ναούσης και Καμπανίας κ. Παντελεήμων στον Ιερό Μητροπολιτικό Ναό Αγίων Αποστόλων Πέτρου και Παύλου Βεροίας.
Η ομιλία του Μητροπολίτη:
«Έως το φως έχετε πιστεύετε εις το φως, ίνα υιοί φωτός γένησθε».
Πριν από ακριβώς σαράντα ημέρες η Εκκλησία μας μας κάλεσε να λάβουμε «εκ του ανεσπέρου φωτός» και να δοξάσουμε τον αναστάντα εκ νεκρών Χριστό, τον αρχηγό και τελειωτή της πίστεώς μας.
Και αυτό το ανέσπερο φως το οποίο πλημμύρισε το βράδυ της Αναστάσεως τους ιερούς μας ναούς αλλά και τα πρόσωπα και τις ψυχές μας, το φως που προήλθε από τον πανάγιο Τάφο του αναστάντος Κυρίου μας, μας συντρόφευσε όλες αυτές τις σαράντα ημέρες μέχρι σήμερα, που δεν παύσαμε να ψάλλουμε τον ύμνο της Αναστάσεως, που δεν παύσαμε να διακηρύσσουμε το θαύμα του οποίου και εμείς αξιωθήκαμε να γίνουμε μάρτυρες.
«Αναστασιν Χριστού θεασάμενοι», αισθανθήκαμε το φως του Χριστού να ενισχύει την πίστη μας και να φωτίζει τις ψυχές μας.
Και σήμερα, σαράντα ημέρες από την Ανάσταση του Χριστού, κλείνει ο αναστάσιμος αυτός κύκλος με την απόδοση της εορτής του Πάσχα.
Τι γίνεται όμως με το φως που όλο αυτό το διάστημα φώτιζε όχι μόνο τις λαμπάδες μας αλλά και τις ψυχές μας; Σβύνει και χάνεται, και περιμένουμε και πάλι να έρθει το επόμενο Πάσχα για να μας φωτίσει;
Ασφαλώς όχι, αδελφοί μου. Το φως του Χριστού δεν σβύνει ποτέ. Εμφανίσθηκε στον κόσμο και τον φώτισε με την έλευση και την ενανθρώπισή του, αλλά δεν έσβυσε με τον θάνατό του ούτε εγκατέλειψε τον κόσμο με την Ανάληψη του Χριστού στον ουρανό. Εάν εμείς το λαμβάνουμε κάθε χρόνο τη νύκτα της Αναστάσεώς του, το λαμβάνουμε συμβολικά, για να μας υπενθυμίσει δι᾽ αυτού η Εκκλησία μας ότι το φως του αναστάντος Κυρίου όντως εξήλθε εκ του τάφου, όπως εξήλθε και ο ίδιος ο Χριστός. Το λαμβάνουμε για να μας υπενθυμίσει ότι «τάφος και νέκρωσις ουκ εκράτησε» τον Χριστό. Το λαμβάνουμε για να μας υπενθυμίσει ότι το φως της Αναστάσεως είναι παρόν στη ζωη της Εκκλησίας μας και πρέπει να είναι παρόν στη ζωή των πιστών τέκνων του Χριστού, εφόσον φως είναι ο ίδιος ο Χριστός.
«Έως το φως έχετε πιστεύετε εις το φως, ίνα υιοί φωτός γένησθε».
Όσο έχετε το φως, πιστεύετε στο φως, για να γίνετε υιοί φωτός, ακούσαμε τον Χριστό να λέγει στους μαθητές του αλλά και σε όλους εμάς στο ευαγγελικό ανάγνωσμα που ακούσαμε προ ολίγου.
Όσο έχουμε δηλαδή το φως, το φως της Αναστάσεως, το φως του αναστάντος Χριστού, ας πιστεύσουμε σε αυτό το φως, ας καλλιεργήσουμε μέσα στην ψυχή μας την πίστη στον Χριστό που είναι το φως των ανθρώπων. Και εάν καλλιεργήσουμε αυτή την πίστη στον Χριστό, αν βάλλουμε μέσα στην ψυχή μας το φως του Χριστού, τότε θα γίνουμε, αδελφοί μου, τέκνα φωτός, θα γίνουμε αληθινά τέκνα του αναστάντος Κυρίου, που θα ακτινοβολούμε με τη ζωή μας τον Χριστό που έχουμε στην ψυχή μας, που θα φωτίζουμε τους ανθρώπους γύρω μας με το φως των καλών μας έργων, που θα είμαστε και εμείς τέκνα φωτόμορφα της Εκκλησίας και της Αναστάσεως.
Όταν, λοιπόν, μέσα στην αναστάσιμη αυτή περίοδο αγωνισθήκαμε να διατηρήσουμε το φως της Αναστάσεως στην ψυχή μας, ζώντας το γεγονός της Αναστάσεως ως πνευματικό γεγονός στη ζωή μας, ζώντας την ως προσωπική μας ανάσταση από την αμαρτία και τα πάθη, από τις αδυναμίες και τα ελαττώματά μας, τότε το φως της Αναστάσεως δεν θα σβύσει, αδελφοί μου. Τότε η Ανάσταση δεν θα είναι μία εορτή που πέρασε, αλλά θα είναι ένα διαρκές βίωμα, θα είναι μία διαρκής πραγματικότητα στην πνευματική μας ζωή, που θα είναι αναστάσιμη, που θα είναι αφενός γεμάτη χαρά και αφετέρου μία διαρκής προσπάθεια για να ζήσουμε αυτό που μας προτρέπει ο πρωτοκορυφαίος απόστολος Παύλος: «ει ούν συνηγέρθητε τω Χριστώ τα άνω φρονείτε, τα άνω ζητείτε, μη τα επί της γης».
Αν, λέει ο απόστολος, αναστηθήκατε μαζί με τον Χριστό, τότε η σκέψη σας και το φρόνημά σας πρέπει να είναι στραμμένα στον ουρανό και όχι στη γη· γιατί στον ουρανό και όχι στη γη βρίσκεται ο Χριστός· γιατί στον ουρανό και όχι στη γη βρίσκονται όσα μας ενώνουν μαζί του και όσα θέλουμε να επιτύχουμε.
Αν αναστηθήκαμε μαζί με τον Χριστό, δεν έχουμε λόγο να στρέφουμε πάλι το βλέμμα και το ενδιαφέρον μας στα χοικά και στα αμαρτωλά, σε όλα εκείνα που προσπαθήσαμε να σταυρώσουμε με τη βοήθεια του Χριστού και τα οποία σκοτεινιάζουν μέσα μας το φως της Αναστάσεως.
Αν ζήσαμε τη χαρά της Αναστάσεως, αν αισθανθήκαμε το φως του αναστάντος Κυρίου να πλημμυρίζει την ψυχή μας, ας προσπαθήσουμε να το διατηρήσουμε αναμμένο· ας προσπαθήσουμε να ζούμε την Ανάσταση και όλο τον χρόνο, να τη ζούμε πάσας τας ημέρας της ζωής μας, και το φως της να τη ρυθμίζει και να μας καθοδηγεί προς τον αναστάντα Χριστό.
