Του Κώστα Τζίμα
Συμπληρώθηκαν 15 χρόνια από την κοίμηση του μητροπολίτη Σερρών Μάξιμου. Μιας εκκλησιαστικής μορφής, η οποία ξεχώρισε για το ήθος, τις γνώσεις και το έργο της.
Στις Σέρρες, την πόλη που αγάπησε και αγαπήθηκε, τελέστηκε μνημόσυνο από τον διάδοχό του κ. Θεολόγο, ο οποίος μιλώντας στη σεμνή τελετή τόνισε:
«Ο μακαριστός μητροπολίτης Μάξιμος, διαδεχόμενος λαμπρούς και αγίους Ιεράρχας που εποίμαναν μετ’ επιστήμης την περίφημον Μητρόπολιν των Σερρών, αγωνίσθηκε ώστε να πληροφορήσει και εκείνος χριστοφιλώς και θυσιαστικώς τη διακονία του μέσα στην Εκκλησία, επεπόθησε τη σωτηρία των ανθρωπίνων ψυχών, υπέρ των οποίων ο Δεσπότης Χριστός ανέβηκε στον Σταυρό και κατέβηκε στον τάφο, εργάσθηκε με όση δύναμη είχε, με πνευματική ενόραση, με αποτελεσματικότητα, με θαρραλέο αλλά και σεμνοπρεπές φρόνημα, ώστε να μορφώνεται ο Χριστός μέσα στις ψυχές των ανθρώπων» είπε, μεταξύ των άλλων, ο Ποιμενάρχης των Σερρών.
Επίσης, ο κ. Θεολόγος τόνισε: «Διακόνησε την αγία Εκκλησία μας με πολύ σπουδή, ιερό ζήλο, ακατάβλητη υπομονή, θαυμαστή μακροθυμία προς τούς πικραίνοντας αυτόν, και πρόσφερε ένα χριστιανοπρεπές ήθος και μία αρχοντική ποιότητα ευαγγελικής ζωής. Εργάσθηκε φιλόπονα στην αρχιερατική του ζωή, έργοις και λόγοις, για να δείξει τον Χριστό ως τον μόνο και αληθινό Σωτήρα τού κόσμου, να φανερώσει το μυστήριο της εν Χριστώ ζωής, να καταστήσει εμπειρία ζωής το Μυστήριο του Σταυρού και της Αναστάσεως».
Ο μακαριστός μητροπολίτης Σερρών και Νιγρίτης Κυρός Μάξιμος (κατά κόσμον Γεώργιος Ξυδάς), γεννήθηκε το έτος 1942, στη νήσο Πρίγκηπο της Κωνσταντινούπολης.
Σπούδασε στη Μεγάλη Σχολή του Γένους και στη συνέχεια εισήχθη στη Θεολογική Σχολή της Χάλκης, απ’ όπου αποφοίτησε το έτος 1964.
Εχειροτονήθη Διάκονος το 1964 και Πρεσβύτερος το 1967. Υπηρέτησε ως Διάκονος και Ιερεύς στην Ιερά Μητρόπολη Πειραιώς (1966-1974), ως Στρατιωτικός Ιερεύς (1972-1973), ως Διευθυντής του Ιδιαίτερου Γραφείου του Μακ. Αρχιεπισκόπου Αθηνών Σεραφείμ, ως Πρωτοσύγκελος της Ι. Αρχιεπισκοπής Αθηνών και Προϊστάμενος του Ιερού Ναού Αγίου Παντελεήμονος – οδού Αχαρνών (1974-1984).
Επιλέχθηκε για τη χηρεύουσα θέση του Μητροπολίτη Σερρών και Νιγρίτης, χειροτονήθηκε στην Αθήνα από τον τότε Αρχιεπίσκοπο Αθηνών και πάσης Ελλάδος Σεραφείμ και στις αρχές Ιουνίου του 1984 (4-5 Ιουνίου) ενθρονίστηκε στη Μητρόπολη των Μεγάλων Ταξιαρχών Σερρών.
Εποίμανε τους πιστούς επί 19 χρόνια περίπου. Είχε κερδίσει την αγάπη και τον σεβασμό του ποιμνίου του, γι’ αυτό και ο αιφνίδιος θάνατός του σκόρπισε μεγάλη λύπη.
Το έργο του είναι σημαντικό για την τοπική κοινωνία και όχι μόνο. Από τις δράσεις που ανέπτυξε ξεχώρισαν:
– Το «Μαξίμειο» Πνευματικό και Πολιτιστικό Κέντρο, που ήταν και η ύψιστη προσφορά του Ποιμενάρχου μας, κυρίως προς τη νεολαία, για την κατασκευή του οποίου διέθεσε την ίδια του την περιουσία.
– Το μεγάλο έργο της αναστήλωσης της παλαιάς Μητρόπολης των Αγίων Θεοδώρων.
– Η αναστήλωση και η λειτουργία της ιεράς μονής Τιμίου Προδρόμου.
– Το Μουσείο Εκκλησιαστικής Τέχνης.
– Η ίδρυση των Σχολών Βυζαντινής Μουσικής και Αγιογραφίας.
– Η ίδρυση ενοριακών φιλόπτωχων ταμείων.
– Η ίδρυση παιδικής ορχήστρας – χορωδίας.
– Η ίδρυση τράπεζας αίματος.
– Η καθιέρωση του θεσμού προικοδότησης πολυτέκνων και απόρων οικογενειών.
– Η ίδρυση εκκλησιαστικού φιλανθρωπικού ταμείου.
– Η έκδοση του περιοδικού «Αγιος Νικήτας».
– Η οργάνωση του αντιαιρετικού αγώνα.
– Η αναγνώριση του Αγίου Νικήτα του εν Σέρραις αθλήσαντος και στη συνέχεια οι προσπάθειές του για την ανέγερση ιερού ναού στις Εργατικές Κατοικίες σιδηρ. σταθμού.
Ο ίδιος ο εκλιπών μητροπολίτης, σε συνέντευξη του, είχε πει πως «Ο επίσκοπος, καλούμενος από την Εκκλησία να υπηρετήσει τον λαό της, αναλαμβάνει την ευθύνη να σέβεται τον Ευαγγελικό λόγο και να τιμά την αρχιερατική αξία. Καλείται να γίνει μιμητής του αληθινού Ποιμένος και υπερασπιστής των δικών Του “καλών έργων”. Να είναι δηλαδή, “οδηγός τυφλών, φως των εν σκότει, παιδευτής αφρόνων, διδάσκαλος νηπίων, φωστήρας εν κόσμω”.
Ο,τι κι αν κάνει, λοιπόν, ένας Ποιμένας, πρέπει να το κάνει όχι για τη δική του δόξα, αλλά για τη δόξα του Θεού και την προκοπή του λαού του. Η κοινωνική διακονία είναι απαύγασμα του πνευματικού περιεχομένου. Ο προσωπικός μόχθος στηρίζεται και από τη χάρη του Θεού κι εκτιμάται από το καλοπροαίρετο των ανθρώπων.
Δική μου αγωνία είναι το ταπεινό μου έργο να ανταποκρίνεται στις σύγχρονες ανάγκες της Εκκλησίας μας και να εμπνέεται από τις αρχές που ανέφερα. Το έλεος και η κρίση ανήκουν στον Θεό και τον ευσεβή λαό Του».
