Το Σάββατο 22 Οκτωβρίου το πρωί, ο Σεβασμιώτατος Μητροπολίτης Βεροίας,Ναούσης και Καμπανίας κ. Παντελεήμων λειτούργησε και κήρυξε το θείο λόγο στον Ιερό Μητροπολιτικό Ναό Κοιμήσεως της Θεοτόκου Χαλάστρας με αφορμή την 104η επέτειο της απελευθέρωσης της Χαλάστρας.
Στο τέλος τελέστηκε Δοξολογία από τον Σεβασμιώτατο Μητροπολίτη Βεροίας,Ναούσης και Καμπανίας κ. Παντελεήμων και τον Σεβασμιώτατο Μητροπολίτη Νεαπόλεως και Σταυρουπόλεως κ. Βαρνάβα, παρουσία του Προέδρου της Ελληνικής Δημοκρατίας κ.Προκόπη Παυλόπουλου. Ακολούθησε τρισάγιο πεσόντων ενώ ο κ. Παυλόπουλος μαζί με το δήμαρχο Δέλτα Ευθ. Φωτόπουλο έκαναν τα αποκαλυπτήρια αναθηματικής στήλης για την ηρωική πράξη των κατοίκων της Χαλάστρας. Ο πρόεδρος της Δημοκρατίας κατέθεσε στεφάνι στη στήλη και στη συνέχεια ακολούθησε μαθητική παρέλαση.
Η ομιλία του Σεβασμιωτάτου:
Στή νικηφόρα πορεία τοῦ ἑλληνικοῦ στρατοῦ πού προήλαυνε τόν Ὀκτώβριο τοῦ 1912 ἀπελευθερώνοντας τή Μακεδονία μας, ἡ Χαλάστρα, ἡ μικρή ἀλλά γνωστή ἀπό τήν ἀρχαιότητα πόλη μας, πού πανηγυρίζει σήμερα τά Ἐλευθέριά της, δέν ἦταν ἁπλῶς ἕνας σταθμός· δέν ἦταν μόνο μία ἀπό τίς κωμοπόλεις στίς ὁποῖες εἰσῆλθαν ἐλευθερωτές οἱ ἡρωικοί στρατιῶτες μας καί στήν ὁποία οἱ κάτοικοι μέ ἐπικεφαλής τόν Μακεδονομάχο Ἀλέξανδρο Ἀναγνωστόπουλο ὕψωσαν πανηγυρικά τήν ἑλληνική σημαία.
Ἦταν μία πόλη ἡ ὁποία δέν πρόλαβε νά πανηγυρίσει τά Ἐλευθέριά της ὅπως θά ἤθελε. Ὄχι γιά ἄλλους λόγους, ἀλλά γιατί οἱ ἐξελίξεις ἦταν ραγδαῖες. Ὁ ἑλληνικός στρατός ἔπρεπε νά σπεύσει νά εἰσέλθει ἐλευθερωτής στή Θεσσαλονίκη πρίν ἀπό τόν βουλγαρικό πού προήλαυνε ἐπιδιώκοντας τήν πραγματοποίηση τοῦ παλαιοῦ ὀνείρου τῶν Βουλγάρων γιά κατάληψη τῆς Θεσσαλονίκης καί ἔξοδο στό Αἰγαῖο.
Ὅμως οἱ Τοῦρκοι εἶχαν καταστρέψει τίς γέφυρες τοῦ Ἀξιοῦ ποταμοῦ καί οἱ ἔντονες βροχοπτώσεις πού εἶχαν προηγηθεῖ ἔκαναν ἀδύνατη τή διάβασή του. Τό Μηχανικό πού θά μποροῦσε νά κατασκευάσει πλωτές γέφυρες χρειαζόταν μερικές ἡμέρες γιά νά φθάσει. Οἱ στιγμές ἦταν ἐξαιρετικά κρίσιμες. Ἐάν ὁ ἑλληνικός στρατός δέν ἔφθανε ἐγκαίρως στή Θεσσαλονίκη, θά ἔπρεπε νά χυθεῖ νέο αἷμα γιά νά ἐκδιώξουν ἀπό τήν πόλη τούς Βουλγάρους, καί ὁ φόβος αὐτός προκαλοῦσε ἀγωνία στούς ἐπιτελεῖς τοῦ στρατοῦ μας, ἀλλά καί στούς κατοίκους τῆς Χαλάστρας.
Ὅλοι παρακαλοῦσαν γιά ἕνα θαῦμα, καί τό θαῦμα δέν ἄργησε νά γίνει. Ἕνας ἀπό τούς κατοίκους, ὁ μικρόσωμος καροποιός Γεώργιος Νταλιγκάρης, πλησίασε τούς ἀξιωματικούς καί μέ τήν ἐπιμονή του τούς ἔπεισε ὅτι μποροῦσε νά τούς δώσει τή λύση πού ἐναγωνίως ἀναζητοῦσαν.
Μέ τή δική του ἐπίβλεψη καί μέ τή συμμετοχή ὅλων τῶν κατοίκων τῆς Χαλάστρας πού αὐθόρμητα προσέφεραν ὅ,τι ξύλινο ὑπῆρχε στά σπίτια τους, πόρτες, παράθυρα, βαρέλια, ἀλλά καί σχοινιά καί σανίδια καί βάρκες, κατόρθωσαν μέσα στή νύχτα τῆς 22ας Ὀκτωβρίου τοῦ 1912 νά δημιουργήσουν μιά πρόχειρη πλωτή γέφυρα, ἕνα διάδρομο, ἐπάνω ἀπό τόν ὁποῖο πέρασαν οἱ Μεραρχίες τοῦ ἑλληνικοῦ στρατοῦ γιά νά συνεχίσουν τόν δρόμο τους πρός τή Θεσσαλονίκη καί νά τήν ἐλευθερώσουν.
Οἱ κάτοικοι τῆς Χαλάστρας μέ τήν αὐθόρμητη καί ἀνιδιοτελῆ προσφορά τους εἶχαν κάνει τό θαῦμα· εἶχαν γράψει μέ τόν δικό τους τρόπο μιά ἀκόμη λαμπρή σελίδα στήν ἱστορία τῆς Ἑλλάδος καί εἶχαν δώσει ἕνα μάθημα γνήσιας φιλοπατρίας.
Γι᾽ αὐτό καί τούς τιμοῦμε σήμερα ὡς ἥρωες μαζί μέ τούς ἥρωες πού ἐλευθέρωσαν αὐτόν τόν τόπο, αὐτή τή μικρή γωνία τῆς ἑλληνικῆς γῆς, τῆς γῆς τῆς Μακεδονίας μας, πού μεγαλύνεται χάρη στή ἀγάπη τῶν κατοίκων της πρός τήν πατρίδα, χάρη στήν ἀνιδιοτέλεια καί τή θυσία τους.
Τό παράδειγμά τους πρότυπο καί γιά μᾶς σήμερα, πού ζοῦμε σέ μία ἐποχή κατά τήν ὁποία ἡ ἔννοια τῆς ἀγάπης πρός τήν πατρίδα ἀμφισβητεῖται, παρεξηγεῖται καί παρερμηνεύεται.
Οἱ ἥρωες ἀγωνιστές τῆς ἐλευθερίας μας καί οἱ ἥρωες πατέρες μας, οἱ κάτοικοι τῆς Χαλάστρας, πού τιμοῦμε πανηγυρικά σήμερα, ὁρίζουν μέ τήν ἀνιδιοτελῆ στάση τους τήν ἔννοια τῆς ἀγάπης πρός τήν πατρίδα καί δίνουν ἀπάντηση σέ ὅσους στίς ἡμέρες μας διερωτῶνται τί μπορεῖ καί τί πρέπει νά κάνει ὁ ἄνθρωπος γιά νά ἐκφράσει τήν ἀγάπη του γιά τήν πατρίδα· τί μπορεῖ καί τί πρέπει νά κάνει ὁ ἄνθρωπος γιά νά συμβάλλει στήν πρόοδο τῆς πατρίδoς του, γιά νά τή βοηθήσει νά βγεῖ ἀπό τό τέλμα τῆς κρίσεως πού τήν ταλανίζει τά τελευταῖα χρόνια.
Καί ἡ ἀπάντησή τους εἶναι ὅτι ἡ πατρίδα δέν μπορεῖ νά προοδεύσει, δέν μπορεῖ νά προχωρήσει μέ ἀξιοπρέπεια στόν δρόμο τῆς ἱστορίας, ἐάν τά παιδιά της, ἐάν ὅλοι ἐμεῖς ὡς ἄτομα, ὡς κοινωνία καί ὡς κράτος δέν βάλλουμε πάνω ἀπό τό προσωπικό μας συμφέρον τό συμφέρον τῆς πατρίδoς μας· ἄν δέν κατανοήσουμε ὅτι δέν ἔχει κανένα νόημα νά εὐημεροῦμε ἐμεῖς ὡς πρόσωπα, ἐάν δέν εὐημερεῖ ἡ πατρίδα μας· ἄν δέν αἰσθανθοῦμε ὅτι εἶναι χρέος μας νά προσφέρουμε στήν πατρίδα μας ὅ,τι ἔχουμε καί ὅ,τι μποροῦμε γιά τό καλό της, χωρίς νά περιμένουμε ἀνταλλάγματα, χωρίς νά ζητοῦμε διακρίσεις ἤ ἀνταμοιβές, χωρίς νά ἐπιδιώκουμε τιμές ἤ ἐκδηλώσεις εὐγνωμοσύνης.
Γιατί ἐμεῖς εἴμαστε αὐτοί πού ὀφείλουμε στήν πατρίδα μας καί ὄχι ἡ πατρίδα σέ μᾶς. Ἡ προσφορά μας σ᾽ αὐτήν, ὅσο μεγάλη καί ἄν εἶναι, δέν εἶναι παρά ἡ ὀφειλόμενη ἀνταπόδοση εὐγνωμοσύνης γιά τό δοξασμένο ὄνομα πού μᾶς κληροδότησε, γιά τήν ἔνδοξη ἱστορία μέ τήν ὁποία μᾶς πλούτισε, γιά τή μοναδική γλώσσα μέ τήν ὁποία μᾶς ἐπροίκισε, τή γλώσσα πού ἔγινε τό ὄργανο τοῦ κηρύγματος τῆς εἰς Χριστόν πίστεως καί τό μέσο ἐκφράσεως τῆς φιλοσοφίας καί τῆς ἐπιστήμης πού ἔκαναν τό ὄνομα τῆς Ἑλλάδος σεβαστό καί θαυμαστό σέ ὅλη τήν οἰκουμένη.
Ἡ ἔκφραση τῆς ἀγάπης μας πρός τήν πατρίδα εἶναι ἄλλωστε ὁ μοναδικός τρόπος γιά νά τιμήσουμε ἐπάξια τούς ἥρωες προγόνους μας καί εἶναι χρέος τιμῆς γιά ὅλους μας καί σήμερα καί πάντοτε.
Τίς φετινές ἐκδηλώσεις τιμῆς πρός τούς ἥρωές μας ἔχουμε τή χαρά νά λαμπρύνει μέ τήν παρουσία του ὁ Πρόεδρος τῆς Ἑλληνικῆς Δημοκρατίας, ἐκφράζοντας τή συλλογική εὐγνωμοσύνη τοῦ Ἔθνους πρός ἐκείνους πού θυσίασαν τή ζωή τους γιά τήν πατρίδα καί συνέβαλαν τήν ἐλευθερία της, καί τόν εὐχαριστοῦμε γιατί μέ τήν παρουσία του τιμᾶ καί τή μεγάλη συμβολή τῶν ἁπλῶν κατοίκων τῆς Χαλάστρας στήν ἀπελευθέρωση τῆς Θεσσαλονίκης.
