Του Αλεξάνδρου Π. Κωστάρα,ομότιμου καθηγητή Νομικής Σχολής Πανεπιστημίου Θράκης
Ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας, Προκόπης Παυλόπουλος, βρέθηκε τις προάλλες στην Κρήτη με την ευκαιρία της Αγίας και Μεγάλης Συνόδου της Ορθοδοξίας και παρέστη στην Πανορθόδοξη Θεία Λειτουργία της Πεντηκοστής, η οποία τελέστηκε στον Μητροπολιτικό Ναό του Αγίου Μηνά στο Ηράκλειο, όπου κάποια στιγμή κατά την προσκύνηση του Αγίου γονάτισε και εν συνεχεία ασπάσθηκε το Ιερό του Λείψανο. Είναι δε προς τιμήν του κ. Παυλόπουλου ότι εξέφρασε τον σεβασμό του προς τον πολιούχο Άγιο με αυτόν τον εκκλησιαστικώς ενδεδειγμένο τρόπο, άσχετα αν κάποιοι άλλοι θα αρκούνταν σε ένα απλό ή μαντολινοειδούς εκτέλεσης σταυροκόπημα.
Ο κ. Παυλόπουλος επιτέλεσε, με την απλότητα που τον χαρακτηρίζει ως άνθρωπο, το θρησκευτικό του καθήκον, όπως το αντιλαμβανόταν ο ίδιος, χωρίς να επηρεάζεται από την αίγλη του αξιώματος που έφερε. Και να σκεφτεί κάποιος ότι ο ΠτΔ τη στιγμή της γονυκλισίας στη σιωπηλή του προσευχή δεν προσευχόταν μόνο για τον εαυτό του ή την οικογένειά του, αλλά και για το Έθνος που εκπροσωπούσε: «Άγιε του Θεού, πρέσβευε υπέρ ημών και του Έθνους μας, για να το διατηρεί ο Κύριος απροσμάχητο από κάθε εχθρική επιβουλή».
Μόλις μαθεύτηκε το γεγονός, πήρε φωτιά το twitter. Όχι για να επαινέσουν τον κ. Παυλόπουλο για την πράξη του αυτή, αλλά, αντιθέτως, για να τον ειρωνευθούν με τις διάφορες εξυπνάδες που συνήθως διατυπώνονται μέσα από αυτά τα εξαρτήματα της σύγχρονης ηλεκτρονικής επικοινωνίας. Προφανώς στην αντίληψη των σχολιαστών του twitter είναι απαράδεκτο ο Ανώτατος Άρχοντας του Κράτους να σκύβει τόσο χαμηλά, για να ζητήσει αρωγή από ανύπαρκτες Επουράνιες Δυνάμεις. Δεν του φτάνει η βοήθεια που του προσφέρουν συνεχώς –χωρίς μάλιστα να χρειάζονται γονυκλισίες– οι σύντροφοι Τσίπρας, Φίλης, Παππάς, Καρανίκας και Σία;
Οι συντάκτες των σχετικών σχολίων στο twitter δεν θα προέβαιναν στις απρεπείς εξυπνάδες τους, αν είχαν καλή ιστορική γνώση ή μνήμη. Διότι τότε θα γύριζαν τη σκέψη τους στα χρόνια της Βυζαντινής Αυτοκρατορίας και θα έβλεπαν ότι οι ευσεβείς Αυτοκράτορες του Βυζαντίου έκαναν και αυτοί γονυκλισίες, όπως και ο κ. Παυλόπουλος, ιδίως σε στιγμές αγωνίας του Έθνους. Και το ίδιο ακριβώς έπραξαν και οι προπάτορές μας την εποχή της Εθνεγερσίας, όταν όλοι μαζί, άρχοντες και αρχόμενοι, άλλοι γονάτιζαν μπροστά στο Λάβαρο της Αγίας Λαύρας στα Καλάβρυτα και άλλοι μπροστά στην Εικόνα των Παμμεγίστων Ταξιαρχών στην Αρεόπολη της Μάνης, για να ζητήσουν τη συγκατάβαση του Θεού τις ημέρες της Αγωνίας του Έθνους. Ή μήπως δεν ζει σήμερα ημέρες αγωνίας για την επιβίωσή του το Έθνος μας;
Δεν χρειάζεται να ψάξει κάποιος για να βρει τον σωστό χαρακτηρισμό που θα δώσει στους αποστολείς των σχετικών σχολίων του twitter για τη γονυκλισία του ΠτΔ. Τα έχει φροντίσει όλα ο Θουκυδίδης, ο οποίος στον «Επιτάφιό» του τους αποκαλεί, διά στόματος του Περικλέους, «αχρείους», δηλαδή «αξιοκατάκριτους». Βέβαια, για να ακριβολογούμε, τον πιο πάνω χαρακτηρισμό τον δίνει ο Θουκυδίδης σε εκείνους που δεν ασχολούνται καθόλου με την πολιτική. Δεν υπάρχει όμως αμφιβολία ότι το ίδιο θα έλεγε αν υπήρχε τότε twitter και για εκείνους οι οποίοι με τις σχετικές εξυπνάδες τους ευτελίζουν ή απαξιώνουν πράξεις βαθύτατου συμβολισμού σαν αυτή του κ. Παυλόπουλου.
Αν, ωστόσο, κάποιοι βρίσκουν υπερβολική ή άστοχη την ταύτιση των «αχρείων» του Θουκυδίδη με τους πιο πάνω συντάκτες των σχετικών σχολίων του twitter, ας δούμε πώς ο Θουκυδίδης θα ανακαλούσε στην τάξη με άλλο τρόπο τους εν λόγω σχολιαστές, υπενθυμίζοντας σε αυτούς το αληθινό νόημα της ελευθερίας που αναδύεται μέσα από το παράδειγμα εκείνων που έπεσαν για να την υπερασπιστούν. Λέει λοιπόν στο σχετικό σημείο του «Επιταφίου» του ο Θουκυδίδης: «Ους μεν νυν ημείς ζηλώσαντες και το εύδαιμον το ελεύθερον, δε ελεύθερον το εύψυχον κρίναντες…». Και σε μετάφραση (για όσους μαζί με τον κ. Φίλη θεωρούν την αρχαία ελληνική ξένη γλώσσα): «Αυτούς λοιπόν (που έπεσαν για την ελευθερία), αφού εμείς τώρα τους θαυμάσουμε και αφού σκεφτούμε ότι ευδαιμονία σημαίνει ελευθερία και ελευθερία γενναιότητα…».
Ανάλογη είναι και η περί ελευθερίας διδαχή του Κοραή, που υπογραμμίζει ως συστατικά στοιχεία αυτής την αρετή και την τόλμη. Ας ξαναδιαβάσουν λοιπόν υπό το πρίσμα αυτών των σκέψεων τα σχόλιά τους για τον ΠτΔ οι αποστολείς των σχετικών μηνυμάτων, για να κρίνουν μόνοι τους πόση γενναιότητα, αρετή ή τόλμη έχουν τα κείμενά τους. Η σάτιρα δεν είναι ασυμβίβαστη με την ελευθερία, αρκεί να μην υποκρύπτει ασχημοσύνη.
