Toυ π. Αντώνιου Χρήστου, εφημερίου του Ι.Ν. Κοιμήσεως Θεοτόκου Δικηγορικών Γλυφάδας
Η Ανάσταση του Χριστού μας κυριαρχεί την περίοδο του Πεντηκοσταρίου, όπως τονίσαμε σε προηγούμενο άρθρο μας. Ο Ιησούς Χριστός μετά την ένδοξο Ανάστασή Του για σαράντα ολόκληρες ημέρες εμφανίζεται και συναναστρέφεται με τους Μαθητές Του (Πράξ. 1,3). Αυτές οι αναμφισβήτητες εμφανίσεις του Κυρίου μας ήταν πολύ ευεργετικές, αφού κατάφεραν τους δύσπιστους και φοβισμένους Μαθητές να τους κάνουν να βιώσουν το γεγονός της Αναστάσεως του Σωτήρος και Διδασκάλου τους και να αποβάλουν κάθε δισταγμό και ψήγμα απιστίας για Εκείνον.
Η Ανάσταση όμως δεν είναι η μόνη σημαντική εορτή της περιόδου του Πεντηκοσταρίου. Την τεσσαρακοστή ημέρα από την Ανάσταση εισερχόμαστε σε μία άλλη, εξίσου σημαντική εορτή, αυτή της Αναλήψεως του Κυρίου.
Στο σημείο αυτό να υπογραμμίσουμε ότι η «Ανάσταση», είτε κάποιος είναι πιστός είτε άπιστος, αναπόφευκτα σχετίζεται άμεσα ή έστω έμμεσα με το πρόσωπο του Χριστού, την Εκκλησία και το περιεχόμενο της πίστης γύρω από αυτό το γεγονός. Για την Ανάληψη όμως δυστυχώς δεν είναι έτσι τα πράγματα. Ειδικά ο σύγχρονος άνθρωπος, αν ακούσει ή διαβάσει τη λέξη «Ανάληψη», αυτόματα κάνει συνειρμό που δεν αφορά το πρόσωπο του Χριστού και τα γεγονότα της εορτής, αλλά τα χρήματα, τις τράπεζες, τις συναλλαγές από ΑΤΜ κ.ά. Αυτό από μόνο του πρέπει να μας προβληματίσει όλους μας. Αλλά ας μην ξεφύγουμε από το θέμα μας. Ας επιστρέψουμε στην εορτή.
Σύμφωνα με το Ευαγγέλιο του Λουκά, ο Κύριος τους Μαθητές Του «εξήγαγε έξω έως εις Βηθανίαν», στο Όρος των Ελαιών, όπου συνήθως προσευχόταν, και αφού εσήκωσε τα χέρια «ευλόγησεν αυτούς» (Λουκά, 24,50) Όσο τους ευλογούσε ο Κύριος, «διέστη απ’ αυτών και ανεφέρετο εις τον ουρανόν», μέχρι που τον έχασαν από τα μάτια τους. Οι Μαθητές, αφού προσκύνησαν, επέστρεψαν στην Ιερουσαλήμ με χαρά μεγάλη και έμεναν συνεχώς στον ναό, υμνολογώντας και δοξολογώντας τον Θεό (Λουκά, 24, 51-52). Ο μακαριστός π. Αλέξανδρος Σμέμαν σε αναφορά του για την εορτή της Αναλήψεως γράφει σχετικά: «Πόσο σωστά όμως έκανε κάποιος ιερέας που ονόμασε την ομιλία του για την Ανάληψη “χαρά του χωρισμού”! Φυσικά η Εκκλησία δεν εορτάζει την αναχώρηση του Χριστού. Ο Χριστός είπε: “μεθ’ υμών ειμί πάσας τας ημέρας έως της συντελείας του αιώνος” (Ματθ. 28, 20) και ολόκληρη η χαρά της χριστιανικής πίστης βρίσκεται στη συνειδητοποίηση της παρουσίας Του, όπως ακριβώς την υποσχέθηκε: “ου γαρ εισί δύο ή τρεις συνηγμένοι εις το εμόν όνομα, εκεί ειμί, εν μέσω αυτών” (Ματθ. 18, 20). Δεν γιορτάζουμε την αναχώρηση του Χριστού, αλλά την ανάληψή Του στους ουρανούς».
Αυτό είναι το γεγονός της Ανάληψης του Χριστού μας, ιστορικό, αναμφισβήτητο και χειροπιαστό, αφού στο σημείο όπου συνέβη το γεγονός σώζονται τα ίχνη από τις τελευταίες πατημασιές του Κυρίου μας σε υπάρχοντα μέχρι και σήμερα ναό, ο οποίος μάλιστα είναι στα χέρια μουσουλμάνων. Και το λυπηρό είναι πως για να προσκυνήσει κάποιος εκεί πληρώνει εισιτήριο…! Το αφήνω ασχολίαστο!
Αν συγκρίνουμε τις εορτές της Αναστάσεως και της Αναλήψεως, διαπιστώνουμε ευθύς αμέσως μία μεγάλη διαφορά: η πρώτη εορτή έγινε απουσία των Μαθητών, ενώ η δεύτερη με τους έντεκα Μαθητές. Στην Ανάσταση διαπιστώνουμε ότι μέχρι να βεβαιωθούν όλοι οι Μαθητές, ένιωθαν φόβο και είχαν αμφισβήτηση, ενώ στην Ανάληψη, αντιθέτως, έχουν χαρά, πίστη και βεβαιότητα, αν και έχουμε σωματικό χωρισμό των Μαθητών από τον Διδάσκαλο. Η Ανάληψη επίσης επιβεβαιώνει το γεγονός της Αναστάσεως, γιατί προϋποθέτει ότι, για να συμβεί και αφού είναι ένα γεγονός εμπειρίας και των έντεκα Μαθητών, που δεν χωράει αμφιβολία και αμφισβήτηση, έγινε σίγουρα και η Ανάσταση. Γιατί, αν δεν έγινε η Ανάσταση, δεν θα μπορούσε να πραγματοποιηθεί και η μεταγενέστερη Ανάληψη.
Έχουμε όμως να κάνουμε και με κάτι κοινό: Και οι δύο εορτές είναι η «κορυφή του παγόβουνου», καθότι οι συνέπειες και το περιεχόμενο δεν φαίνονται με την πρώτη ματιά. Όπως δηλαδή η Ανάσταση έχει να κάνει με την εις Άδου Κάθοδο του Χριστού μας για τρεις ημέρες και το σωτήριο κήρυγμά του σε όλες τις ψυχές εκεί, έτσι και η Ανάληψη έχει να κάνει με το γεγονός ότι ο Κύριός μας, έχοντας και τις δύο φύσεις ενωμένες στην υπόστασή Του, τη θεία και την ανθρώπινη, εκπληρώνει αυτό που ομολογούμε στο άρθρο του Συμβόλου της Πίστεως «και ανελθόντα εις τους ουρανούς και καθεζόμενον εκ δεξιών του Πατρός». Η σωτήρια συνέπεια της εορτής της Αναλήψεως είναι ότι ο Αναστάς Κύριος σώζει αντικειμενικά το ανθρώπινο γένος, φέροντας μαζί του την ανθρώπινη φύση και μένει πλέον ο κάθε άνθρωπος, προσωπικά και υποκειμενικά, να οικειοποιηθεί ή όχι στη ζωή του το σχέδιο της Θείας Οικονομίας του Τριαδικού Θεού.
Το Απολυτίκιο της εορτής της Αναλήψεως μας λέει: «Την υπέρ ημών πληρώσας οικονομίαν και τα επί γης ενώσας τοις ουρανίοις, ανελήφθης εν δόξη, Χριστέ, ο Θεός ημών, ουδαμόθεν χωριζόμενος, αλλά μένων αδιάστατος και βοών τοις αγαπώσί Σε • Εγώ ειμί μεθ’ υμών και ουδείς καθ’ υμών». Επομένως, δεν είμαστε ορφανοί από την παρουσία του Χριστού μας. Γίνεται μέσω των Μυστηρίων η Κοινωνία μαζί Του και Εκείνου μαζί μας στο ποτήριο της ζωής…! Στην πορεία μας προς τον ουρανό… στην πορεία μας προς τη Βασιλεία Του.
