Ομόφωνα ψηφίστηκε από την Κυπριακή Βουλή το νομοσχέδιο για αποτέφρωση των νεκρών. Στην έκθεση της Κοινοβουλευτικής Επιτροπής Εσωτερικών, προς την Ολομέλεια του νομοθετικού Σώματος αναφέρεται ότι η Επιτροπή Εσωτερικών αφού έλαβε υπόψη όλα όσα τέθηκαν ενώπιόν της, αποφάσισε να επαναδιατυπώσει μεγάλο μέρος του κειμένου του νόμου, έτσι που η διάθεση της σορού οποιουδήποτε αποθανόντος μέσω αποτέφρωσης να επιτρέπεται, μόνο εφόσον ο ίδιος το είχε επιλέξει ως αποκλειστικό του δικαίωμα πριν από το θάνατό του.
Βάσει νομοσχεδίου απαγορεύεται η πόντιση της τεφροδόχου σε οποιοδήποτε κανάλι μεταφοράς ύδατος (ποταμό, λίμνη, υδροφράκτη). Διατηρείται δε η επιλογή για ταφή της τέφρας στο κοιμητήριο, ή στον ειδικά διαμορφωμένο χώρο αποτέφρωσης.
Επίσης σύμφωνα με το νομοσχέδιο, σε περίπτωση που μια σορός παραμείνει εντός του νεκροτομείου για περίοδο έξι μηνών, τότε ο διευθυντής του νεκροτομείου θα έχει τη δικαιοδοσία να αποφασίσει την αποτέφρωση της.
Η θέση της Εκκλησίας της Κύπρου
Όπως και στην Ελλάδα και η Εκκλησία της Κύπρου έχει (εδώ και καιρό) δηλώσει ότι δεν θα τελεί εξόδιο ακολουθία σε περίπτωση κάυση νεκρού. Οι σχετικές θέσεις της Κυπριακής Εκκλησίας έχουν διατυπωθεί από την Ιερά Σύνοδο και έχουν ως εξής:
1. Το θέμα της καύσης των νεκρών, δεν είναι για την Εκκλησία, δογματικό. Η αναμενόμενη ανάσταση των νεκρών μπορεί να γίνει και από την τέφρα, αφού «οὐκ ἀδυνατήσει παρά τῷ Θεῷ πᾶν ρῆμα». Πολλοί, εξάλλου, κατά καιρούς, έγιναν τροφή άγριων θηρίων σε ξηρά και σε θάλασσα χωρίς τούτο να σημαίνει ότι δεν θα αναστηθούν κατά την Δευτέρα παρουσία του Χριστού.
2. Το θέμα ανάγεται στην παράδοσή της Εκκλησίας: το σώμα που δέχτηκε τα μυστήρια της Εκκλησίας, (Βάπτισμα, Χρίσμα, Αγ. Ευχέλαιο, Θεία κοινωνία κ.λ.π) είναι κατοικητήριο του Αγίου Πνεύματος και τυγχάνει σεβασμού. Σώματα ανθρώπων που έζησαν συνειδητά τη Χριστιανική ζωή, εξακολουθούν και μετά τον χωρισμό τους από την ψυχή να είναι οικητήρια του Αγ. Πνεύματος, θαυματουργώντας, μυροβλύζοντας, μένοντας άφθαρτα και ευωδιάζοντα. Γι’ αυτό και αποφεύγεται η βίαιη αποσύνθεση των σωμάτων.
Αποδίδοντας τιμή στο σώμα, σύμφωνα και με τη προτροπή του Απ. Παύλου η Εκκλησία προχωρεί στην κηδεία του. Η περιγραφή της ταφής του Χριστού, του Λαζάρου, του Ιακώβ, του Ιωσήφ κ.λ.π παραπέμπει στην ίδια παράδοση.
Η Εκκλησία εθέσπισε εορτές «ανακομιδής λειψάνων» αγίων, τοποθετεί λείψανα μαρτύρων στην Αγία Τράπεζα κατά τα εγκαίνια ναών, θεωρεί τα λείψανα των αγίων «πολυτιμώτερα λίθων πολυτελών» και «πορθμεία της Θείας Χάριτος», μέσα δηλ. διά των οποίων μεταδίδεται η Θεία χάρις στους πιστούς.
Η υμνολογία της Εκκλησίας αναφέρεται συχνά σε τάφους και διάλυση των σωμάτων «εις τα εξ ων συνετέθη» συστατικά, παραπέμποντας πάλιν στην ίδια παράδοσή της ταφής και όχι της καύσης των σωμάτων.
3. Είναι πίστη της Εκκλησίας ότι ο κάθε άνθρωπος αποτελεί ιδιαίτερη, ξεχωριστή προσωπικότητα απέναντι στον Θεό. Αυτή η ιδιαιτερότητα παρατηρείται και στα σωματικά χαρακτηριστικά του ανθρώπου, στο DNA του. Το DNA του κάθε ανθρώπου διατηρείται και στα Λείψανα, τα οστά, του ανθρώπου, ενώ αντιθέτως οι τέφρες, το αποτέλεσμα της καύσης των σωμάτων, είναι όλες ίδιες. Σεβόμενη και αυτό το χαρακτηριστικό, της ιδιαιτερότητας του κάθε Λειψάνου, η Εκκλησία δεν αποδέχεται την καύση των νεκρών.
4. Όσοι επισκέπτονται τους τάφους των αγαπημένων τους προσώπων ομολογούν ότι αισθάνονται ανακούφιση από τις επισκέψεις τους αυτές. Νοιώθουν ότι οι προσφιλείς νεκροί τους δεν έχουν εξαφανιστεί· τα λείψανα τους βρίσκονται εκεί. Είναι κι αυτός ένας επί πλέον λόγος για τον οποίο η Εκκλησία προκρίνει την ταφή των νεκρών.
5. Οι προβαλλόμενες αιτιάσεις για έλλειψη χώρων για κοιμητήρια, ή για λόγους υγιεινής, μπορούν να απαντηθούν κατάλληλα: Η Ορθόδοξη Εκκλησία γνωρίζει και αποδέχεται την ανακομιδή και φύλαξη των λειψάνων, τοποθετεί στον ίδιο τάφο, ύστερα από μερικά χρόνια, και άλλον ή άλλους νεκρούς, τοποθετεί στον ίδιο τάφο αλλά σε διαφορετικό βάθος περισσότερα του ενός πρόσωπα κ.λ.π. Εξάλλου, πολλές φορές ένα κοιμητήριο είναι και τόπος περιπάτου για τους κατοίκους της περιοχής, λόγω της διατήρησης του από τους υπευθύνους σε καθαρή και ευπρεπή κατάσταση.
6. Όσοι δεν ανήκουν στην Ορθόδοξη Εκκλησία και, επομένως, είναι ξένοι προς την παράδοσή μας, μπορούν να υιοθετήσουν την καύση τόσο για τους εαυτούς τους όσο και για τους οικείους τους. Η Εκκλησία δεν μπορεί να εμποδίσει ούτε τα μέλη της από αυτό το ενδεχόμενο. Συμβουλεύει, όμως, όλους όπως μείνουν πιστοί στην παράδοση της. Σε αντίθετη περίπτωση δεν θα μπορέσει να τελέσει γι’ αυτούς την εξόδιο ακολουθία, γιατί κάτι τέτοιο θα ήταν αντίθετο προς τα πιστεύω και την παράδοση της.
