Πώς να ερμηνεύσει κάποιος τα μεγαλεία και τις ανεξήγητες βουλές του Υψίστου; Γονατίζει, υπομένει αγόγγυστα, προσεύχεται, αναμένει, ελπίζει και προσδοκά. Αφήνεται στη θετική επίδραση του χρόνου, συμπορεύεται με τα θεία, βιώνει πνευματικά τα ανθρώπινα.
Αυτό, ενδεχομένως, να ίσχυε και στην περίπτωση της σημερινής Οσίας που παρουσιάζουμε.
Καταγόταν από την περιοχή του Αίνου, στη Θράκη και είχε πλούσιους γονείς. Έφθασε σε ηλικία γάμου, νυμφεύθηκε και απέκτησε έξι παιδιά. Η χαρά της ανείπωτη. Προσπάθησε νε εμφυσήσει σε αυτά όσα και η ίδια διδάχθηκε από τους γονείς της, αξίες όπως η σωφροσύνη, η εγκράτεια, η σεμνότητα, η ηθική.
Πέρασε, όμως ο χρόνος και ο Θεός επέτρεψε και κοιμήθηκαν και τα έξι παιδιά της και, λίγο αργότερα, και ο άνδρας της. Ο πόνος της απερίγραπτος, δυσβάσταχτος, συνεχής. Δεν έχασε, όμως, την ελπίδα και την πίστη της προς τον Τριαδικό Θεό. Συνέχισε, ανασκουμπώθηκε, πάλεψε με τον δικαιολογημένο ανθρώπινο πόνο! Μητέρα αυτή, πώς να αποδεχθεί ότι ξαφνικά, “έφυγαν” όλοι, έξι παιδιά και ο σύζυγός της!
Και βρήκε παρηγοριά στην καλλιέργεια της πνευματικής ζωής, κάτι που, άλλωστε, χρόνια πολλά το γνώριζε.
Αγκάλιασε όλα τα ορφανά της περιοχής και περιφερείας της. Ο Θεός της στέρησε προς στιγμήν, έξι παιδιά, αλλά της έδωσε πολλά περισσότερα. Μητέρα, αδελφή, για όλους να τρέχει, για όλους να συμπονά, για όλους να νοιάζεται.
Και η ζωή της πέρασε αφιερωμένη στην ελεημοσύνη και τελεία αυταπάρνηση, στην άδολη αγάπη και στη θυσιαστική φροντίδα προς όλους.
Μάλιστα δε, λίγο πριν κοιμηθεί έγινε Μοναχή και απεβίωσε ειρηνικά σε ηλικία 53 χρόνων.
Και όλοι, έκτοτε, είχαν να θυμούνται την οσιακή μορφή της Σοφίας, που επειδή κοιμήθηκαν τα έξι παιδιά της, έδωσε ο Θεός, και απέκτησε πολλά άλλα παιδιά, ορφανά, φτωχά, περιθωριοποιημένα. Και όλα αυτά, από κοινού, με μια φωνή, άλλο όνομα δεν ήξεραν για εκείνην, παρά “Μανούλα και Μανούλα”.
Και έμειναν να φωνάζουν την καλόκαρδη “Μανούλα” τους, χρόνο πολύ, και μετά την ειρηνική κοίμησή της.
Δημήτριος Λυκούδης, θεολόγος
