Υπάρχουν προσωπικές εμπειρίες που η αποκάλυψή τους γίνεται ενίσχυση, παρηγοριά και δύναμη για τους άλλους. Μια τέτοια, στις μέρες μας, εμπειρία είχε η πρεσβυτέρα Ανδριανή Παπαευέλθοντος, λίγες μέρες πριν αναχωρήσει από τα εγκόσμια, όπως τη διηγήθηκε η κοπέλα που ήταν κοντά της στο ογκολογικό.
Η έγνοια της ήταν η συνάντησή της με τον Χριστό, που ποθούσε «εκ νεότητος». Ο πειρασμός όμως της υπόβαλε την απόγνωση, καθώς έσπειρε το λογισμό ότι σ’ αυτή την πορεία θα εμποδιστεί από το τελώνια, αφού «κανένα καλό δεν έκαμε στη ζωή της», όπως έλεγε.
Πειρασμός δυνατός, συγκλονιστικός, ίδιος με την κόλαση. Κανένας λόγος παρηγορητικός από την κοπέλα που συμπορευόταν, δεν μπορούσε να απαλύνει τον πνευματικό της πόνο.
Κλήθηκε ο πνευματικός-ιερέας του ογκολογικού. Ένας ιερέας με σύνεση, διάκριση, αφοσιωμένος στο λειτούργημά του. Της ανέφερε μια αληθινή ιστορία για την Ηγουμένη Σαλώμη στην Ελλάδα που πήρε ένα εγκαταλελειμμένο παιδάκι, το μεγάλωσε, το σπούδασε, το πάντρεψε. Της ήλθε, όμως, έντονος ο πειρασμός ότι άδικα πέρασε τη ζωή της ως μοναχή, αφού δεν έκανε τα μοναχικά της καθήκοντα τέλεια… Και κατέληξε ο ιερέας: «Ας μην αγωνιούμε για το τι πράξαμε και τι δεν πράξαμε, αλλά να αφήσουμε μ’ εμπιστοσύνη τον εαυτό μας στο άπειρο έλεος του Θεού. Τα καλά μας δεν είναι μεγαλύτερα από το μεγαλείο του Θεού και οι αμαρτίες μας δεν είναι μεγαλύτερες από το έλεος Του».
Ο εμπνευσμένος αυτός λόγος του φωτισμένου κληρικού, έδιωξε τον τελευταίο της πειρασμό, ειρήνευσε και αναπαύτηκε, αφού δέχτηκε ως Φως ουράνιο την ελπίδα στο έλεος του Θεού. Έτσι, εισήλθε, μετά από λίγες μέρες, θριαμβευτικά στην αγκαλιά του ουράνιου Πατέρα της.
Θυμίζει τον άγιο Σιλουανό, που, μετά από την επίπονη προσευχή και την για μέρες ξηραμένη από τη χάρη καρδιά του, δέχτηκε ως αποκάλυψη από τον Χριστό το: «κράτα το νου στον Άδη και μην απελπίζεσαι». Και έγινε η αποκάλυψη-εμπειρία αυτή, για την εποχή μας, σημείο ελπίδας και βάση δυνατή στον πνευματικό αγώνα με τα πάνω και τα κάτω του.
Έτσι, η εμπειρία της πρεσβυτέρας, ίδια με του αγίου Σιλουανού, μας βεβαιώνει ότι το Πνεύμα το Άγιο συνεχίζει τη ζωντανή παρουσία Του ανάμεσά μας κι ότι, τελικά, αυτό που έχει σημασία για τον κάθε ένα από μας είναι ο Χριστός που «εξήλθε νικών και ίνα νικήσει». (Αποκ. 6,2)
Από μας χρειάζεται να καταθέσουμε την επιθυμία να ζήσουμε μαζί Του εις αιώνας, που εκφράζεται με την τήρηση των εντολών Του στην καθημερινότητα, και την αποδοχή του όποιου σταυρού μας ταπεινά και με πίστη, όπως είδαμε να πραγματώνεται στην πρεσβυτέρα Ανδριανή: αποδέχτηκε τον πόνο της προσφυγιάς, της συμπόρευσης με το σύζυγο ιερέα (με ό,τι σημαίνει να είναι «πρεσβυτέρα του π. Ευέλθοντος»), να κηδεύσει 21χρονο γιο και το σύζυγο της αργότερα, κι αυτά με το «δόξα τω Θεώ πάντων ένεκεν». Και πέρα απ’ αυτά να συνεχίζει ταπεινά το τεράστιο έργο της φιλανθρωπίας στο «ΚΕντρο Προσφοράς και Αγάπης» (ΚΕΠΑ) με συνείδηση διακονίας και όχι εξουσίας.
Δεν είναι τυχαίο που ο πνευματικός της (Λεμεσού Αθανάσιος) την αποκάλεσε στον επικήδειό του «αδελφή και μητέρα». Ο πατέρας, όπως και η μητέρα, γεννά. Οι πνευματικοί πατέρες και μητέρες στην Εκκλησία μάς ανα-γεννούν με το να μας δείξουν, με τη ζωή και το λόγο τους, το «ετέρως ζειν». Αυτό, δηλαδή, που κατακτάται με πόνο και αγώνα, και που τελικά το θέλουμε και το αναζητούμε, αφού γι’ αυτό προοριζόμαστε.
Πηγή: Ησυχαστήριο Αγίας Τριάδος
