Αναφορικά με το ζήτημα ενδιαφέρον έχει η άποψη της Δρ Alexandra Vukovich , η οποία είναι Μεταδιδακτορική Ερευνήτρια της Βρετανικής Ακαδημίας που ασχολείται με τη Βυζαντινή και την Ευρασιατική ιστορία και λογοτεχνία στο St Edmund Hall στο Πανεπιστήμιο της Οξφόρδης
Οι έντονες συζητήσεις αναφορικά με τη διαχείριση της πολιτιστικής κληρονομιάς στην Τουρκία σχετικά με τις περιπτώσεις της Αγίας Σοφίας και της Μονής Χώρας, αλλά και η προγραμματισμένη κατεδάφιση του εργοστασίου μπύρας Bomonti αποκαλύπτουν τις εντάσεις που υπάρχουν μεταξύ της διατήρησης, της ιδιοκτησίας, της χρήσης και της προσβασιμότητας
Τον Ιούλιο, η μετατροπή της Αγίας Σοφίας από μουσείο σε τζαμί επέφερε αντιδράσεις και μια σειρά από άρθρα σχετικά με τη διαχείριση της πολιτιστικής κληρονομιάς της τουρκικής κυβέρνησης.
Αναφορικά με το ζήτημα ενδιαφέρον έχει η άποψη της Δρ Alexandra Vukovich , η οποία είναι Μεταδιδακτορική Ερευνήτρια της Βρετανικής Ακαδημίας που ασχολείται με τη Βυζαντινή και την Ευρασιατική ιστορία και λογοτεχνία στο St Edmund Hall στο Πανεπιστήμιο της Οξφόρδης.
Η συζήτηση συχνά πολωνόταν μεταξύ εκείνων που υποστηρίζουν ότι η Τουρκία διατηρεί το δικαίωμα να διαθέσει την πολιτιστική της κληρονομιά όπως κρίνει σκόπιμο, και εκείνων που είδαν την κίνηση ως επίθεση στο βυζαντινό παρελθόν της χώρας και, ακριβέστερα, ενάντια στον κοσμικό νεωτερισμό του Ατατούρκ. Ωστόσο, η διεξοδική συζήτηση για την Αγία Σοφία κρύβει άλλες – και συχνά πιο καταστροφικές – μορφές διαχείρισης κληρονομιάς που λαμβάνουν χώρα στην Τουρκία, λέει η ειδικός.
Η ίδια μιλάει περί «σύγκρουσης πολιτισμών», με την Ευρώπη να αντιτίθεται στις τουρκικές απαιτήσεις για τζαμί, και την τουρκική κυβέρνηση να προωθεί ένα παλιό ανατολίτικο τρόπο των κατοίκων της Ανατολικής Μεσογείου που δεν ενδιαφέρονται για την πολιτιστική κληρονομιά πέρα από τα στενά κοινά ενδιαφέροντά τους, όπως η διατήρηση τόπων λατρείας που ανήκουν σε αυτήν την κοινότητα.
Σύμφωνα με την καθηγήτρια, η μετατροπή της Αγίας Σοφίας τον Ιούλιο ήταν ένα σημαντικό επίτευγμα στην ατζέντα απο-κοσμικοποίησης του Ερντογάν – ένα αυστηρά αντι-κεμαλιστικό πολιτικό πρόγραμμα που περιλάμβανε την αναστροφή πολλών βυζαντινών κτηρίων / πρώην οθωμανικών τζαμιών που είχαν αναταξινομηθεί ως μουσεία – και η συνέχιση της λαϊκιστικής πολιτικής του Κόμματος Δικαιοσύνης και Ανάπτυξης (AKP). Αυτό περιλαμβάνει την εμφάνιση της θριαμβολογίας μέσω αναφοράς στην οθωμανική κατάκτηση. Ελκυστικό για την εκλογική βάση που διακαταχέται από περίσσευμα θρησκευτικών, εθνικών και εθνοτικών συναισθημάτων. Παράλληλα δίνοντας την εντύπωση της κοινωνικής συναίνεσης όταν πραγματικά λείπει.
Η περίπτωση της Αγίας Σοφίας ακολούθησε άλλες, παλαιότερες επανακατασκευές, όπως αυτή του Iznik Hagia Sophia (Αγία Σοφία Νίκαιας) το 2011 και του Trabzon Hagia Sophia (Αγία Σοφία Τραπεζούντας) το 2013, λέει η καθηγήτρια και εξηγεί: “Τέτοιες μετατροπές απαιτούσαν αλλαγές στο κτίριο. Το Trabzon Hagia Sophia έχει πλούσιες τοιχογραφίες του 13ου αιώνα, οι οποίες αποκαλύφθηκαν τη δεκαετία του 1960 ενώ το κτίριο λειτουργούσε ακόμα ως τζαμί. Τόσο η αποκάλυψη των ψηφιδωτών, υπό την αιγίδα του Βρετανού ιστορικού τέχνης David Talbot Rice, όσο και η ολοκλήρωση ενός νέου τζαμιού κοντά, διευκόλυνε την ίδρυση του Μουσείου Trabzon Hagia Sophia. Ωστόσο, ως αποτέλεσμα της επιστροφής του 2013 σε καθεστώς τζαμιού, σε ένα μήνυμα στις σύγχρονες πολιτικοπολιτισμικές ευαισθησίες, οι τοιχογραφίες αρχικά καλύφθηκαν πλήρως από ένα χαμηλό κρεμαστό δίχτυ, στη συνέχεια από ανασταλμένα φωτιστικά που κρύβουν εν μέρει μόνο την τοιχογραφία”.
Η καθηγήτρια σημειώνει με αφορμή και την μετατροπή της Μονής Χώρας πως “αναμένεται ότι τα ψηφιδωτά μωσαϊκά θα είναι τουλάχιστον εν μέρει καλυμμένα, παρόλο που κατά την Οθωμανική περίοδο το κτίριο ήταν γνωστό ως «Μωσαϊκό Τζαμί»”.
Η καθηγήτρια εκτιμάει πως “η εστίαση σε γνωστούς τουριστικούς χώρους και στις ελίτ βυζαντινές δομές συνεπάγεται πως μόνο ό, τι μπορεί να «μουσικοποιηθεί» ή να αξιοποιηθεί για τον τουρισμό αξίζει το καθεστώς της πολιτιστικής κληρονομιάς. Αν και, όπως φαίνεται με τις αποκαταστάσεις που έγιναν στο Gobeklitepe και τον Πύργο του Γαλατά, η νομισματοποίηση συχνά διαψεύδει τη διατήρηση, όπως και η διατήρηση κτηρίων και μνημείων που ανεγέρθηκαν από και για μια κυρίαρχη ελίτ συχνά υπερβαίνει εκείνη των δημοφιλών”.
Πως εμπλέκεται το εργοστάσιο μπύρας
Σύμφωνα με την Vukovich ενώ αυτό το καλοκαίρι η Αγία Σοφία έλαβε όλη τη διεθνή προσοχή, ένα αγαπημένο μνημείο της Κωνσταντινούπολης καταστράφηκε.Το εργοστάσιο μπύρας Bomonti, που πήρε το όνομά του από τους Ελβετούς αδελφούς που δημιούργησαν ζυθοποιείο στην περιοχή Ferikoy της Κωνσταντινούπολης το 1890 (μετακόμισε το 1902), ήταν το πρώτο σύγχρονο εργοστάσιο μπύρας της Τουρκίας. Το επιβλητικό, αχρησιμοποίητο κτίριο μεταφέρθηκε στην Diayanet, την υψηλότερη θρησκευτική αρχή της Τουρκίας , που σχεδιάζει να χτίσει ένα τζαμί και χώρο στάθμευσης στη θέση του. Πέρα από τη μοναδική αρχιτεκτονική του αξία ως πρώιμο βιομηχανικό κτίριο, το εργοστάσιο Bomonti λατρεύεται τοπικά, ως ένα παράδειγμα πραγματικά δημοφιλούς πολιτιστικής κληρονομιάς. Αυτός ο τύπος πολιτιστικής κληρονομιάς εμπλέκεται και αντικατοπτρίζει τη ζωή και την ιστορία των κοινοτήτων, στην περίπτωση αυτή των Τούρκων της εργατικής τάξης, εξηγεί η καθηγήτρια.
Πιο πρόσφατα, η τουρκική κυβέρνηση αφαίρεσε το Φυσικό Πάρκο της Παναγίας κοντά στο Σελτσούκ από τη λίστα προστατευμένων τοποθεσιών. Οι διαμαρτυρίες είναι ήδη σε εξέλιξη, τόσο για την τοπική βιοποικιλότητα όσο και για τοπικούς αρχαιολογικούς χώρους, όπως η Έφεσος, η Εκκλησία της Παναγίας και ο Ναός της Αρτέμιδος. Όπως η Αγία Σοφία, και η οικολογική κληρονομιά της Τουρκίας επί του παρόντος απειλείται από μονομερή κυβερνητική δράση. Αλλά σε αντίθεση με την Αγία Σοφία, δεν έχει προσελκύσει τη διεθνή προσοχή.
Όλα αυτά, σύμφωνα με την καθηγήτρια, θέτουν το ερώτημα για ποιον είναι η πολιτιστική κληρονομιά; Τονίζει πως οι έντονες συζητήσεις σχετικά με τη διαχείριση της κληρονομιάς στην Τουρκία – από την μετατροπή της Μονής Χώρας έως την προγραμματισμένη κατεδάφιση του εργοστασίου μπύρας Bomonti – έθεσαν πολύ έγκυρα ερωτήματα σχετικά με τη διαχείριση της κληρονομιάς της Τουρκίας και την ένταση μεταξύ διατήρησης, ιδιοκτησίας, χρήσης και προσβασιμότητας. Πέρα από τις δηλώσεις της UNESCO, ο πιο βιώσιμος τρόπος για να διατηρηθεί η κληρονομιά είναι μέσω της λαϊκής συμμετοχής, εκτιμάει η Βούκοβιτς. Για το σκοπό αυτό, τα τοπία και τα αντικείμενα της κληρονομιάς δεν πρέπει απλώς να λειτουργούν ως εμπορεύματα, να φωτογραφίζονται, να αρχειοθετούνται και να αναπαράγονται. Αντίθετα, μέσω εκστρατειών εκπαίδευσης και ευαισθητοποίησης, η διατήρηση της πολιτιστικής κληρονομιάς, στην Τουρκία και αλλού, θα πρέπει να εκδημοκρατιστεί για τη συμμετοχή ανθρώπων και κοινοτήτων.
Πηγή: Πενταπόσταγμα
