«Βασιλεύ Ουράνιε, Παράκλητε, το Πνεύμα της αληθείας, ο πανταχού παρών και τα πάντα πληρών, ο θησαυρός των αγαθών και ζωής χορηγός· ελθέ και σκήνωσον εν ημίν, και καθάρισον ημάς από πάσης κηλίδος, και σώσον, αγαθέ, τας ψυχάς ημών».
(Ουράνιε Παρηγορητή μας Βασιλιά, Συ που είσαι το Πνεύμα της αλήθειας, που είσαι παντού παρών και γεμίζεις τα πάντα με την παρουσία Σου, έλα και κατοίκησε μέσα μας κι ανάμεσά μας, και καθάρισέ μας από κάθε ψυχική βρωμιά, και σώσε, αγαθέ, τις ψυχές μας).
Το «Βασιλεύ Ουράνιε» αποτελεί μετά το «Πάτερ ημών» την πιο γνωστή προσευχή της Εκκλησίας. Με αυτό ξεκινά κάθε ακολουθία, όπως και κάθε προσευχή του χριστιανού. Απευθύνεται στο τρίτο πρόσωπο της Αγίας Τριάδος, το Αγιον Πνεύμα, το Οποίο εκπορεύεται από την πηγή της Θεότητος, τον Πατέρα, όπως και ο Ιησούς Χριστός, ο Υιός και Λόγος του Θεού γεννάται από Αυτόν, που σημαίνει δεν έχουμε ασφαλώς τρεις Θεούς, αλλά τριαδικό τρόπο υπάρξεως του Ενός κατά τη φύση και την Ουσία Του Θεού – «Μονάς εν Τριάδι και Τριάς εν Μονάδι» – Ενας κατά τη φύση, Τριαδικός κατά τις υποστάσεις. Οπως το απεκάλυψε ο μόνος που μπορούσε να το αποκαλύψει Θεάνθρωπος Κύριος: «εγώ εν τω Πατρί και ο Πατήρ εν εμοί εστι». Το Αγιον Πνεύμα λοιπόν ως Θεός και Κύριος είναι ο Ουράνιος Βασιλέας· είναι ο Παρηγορητής και ενισχυτής των ανθρώπων· είναι ο πανταχού παρών και τα πάντα πληρών· είναι ο θησαυρός των πιστών ανθρώπων που δίνει ζωή στους πάντες και στα πάντα, κατά την κοινή ενέργεια της Τριαδικής θεότητος.
Το τελευταίο παραπέμπει στην αλήθεια ότι ο Θεός μας είναι μεν Τριαδικός, αλλά με μία κοινή ενέργεια – όπου δρα ο Θεός δρα πάντοτε τριαδικά: «ο Πατήρ δι’ Υιού εν Αγίω Πνεύματι ποιεί τα πάντα». Το ξεχωριστό της δράσεως του κάθε Θείου Προσώπου έγκειται, κατά τον άγιο Γρηγόριο Θεολόγο, στο ότι σε κάθε «εποχή», (όπου ως εποχή νοείται η ιδιαίτερη επέμβαση του Θεού για τη σωτηρία του κόσμου: Παλαιά Διαθήκη, Καινή Διαθήκη, εποχή Εκκλησίας), έχουμε το κάθε Πρόσωπο της Τριαδικής Θεότητος να διακονεί την κοινή ενέργειά Της, που σημαίνει ότι στην Παλαιά Διαθήκη ο Θεός Πατέρας διακονούσε την κοινή ενέργεια όλων των Προσώπων· στην Καινή Διαθήκη ο Θεός Υιός εν προσώπω Ιησού Χριστού· στην εποχή της Εκκλησίας ο Θεός Αγιον Πνεύμα.
Με την Πεντηκοστή επομένως έχουμε την απαρχή της δράσεως του Αγίου Πνεύματος, το Οποίο, σταλέν από τον Ιησού Χριστό μετά την Ανάληψή Του, έχει ως έργο να καθιστά οικεία και εσωτερική στον άνθρωπο τη σωτηρία που επιτέλεσε Εκείνος, ο Ιησούς Χριστός. Ετσι, χωρίς τη δράση του Αγίου Πνεύματος, θα είχαμε μεν σωθεί από τον Χριστό, αλλά η σωτηρία αυτή θα παρέμενε ξένη και «άγνωστη» για εμάς, που θα πει ότι ο Θεός μας σήμερα είναι το Παράκλητον Πνεύμα. Οπως σημειώνει σύγχρονος Θεολόγος επ’ αυτού, «όταν εμείς σήμερα κραυγάζουμε “Θεέ μου”, το Αγιον Πνεύμα επικαλούμαστε».
Οπότε με το Αγιον Πνεύμα δεν είμαστε ορφανοί. Γιατί τούτο έρχεται και κατοικεί στην καρδιά μας, ιδίως από την ώρα του αγίου βαπτίσματος που μας καθιστά μέλη Χριστού και μας καθαρίζει από κάθε ψυχική βρωμιά που αποτελεί φράγμα για την «ανάπαυσιν» του Θεού στην ύπαρξή μας. Κι αυτή η εγκατοίκηση του Παρακλήτου Πνεύματος που ενεργοποιεί τον Χριστό μέσα μας, δεν χάνεται εύκολα. Μπορεί να αμαρτάνουμε δυστυχώς και μετά το βάπτισμά μας, αλλά το Πνεύμα του Θεού μάς παρακινεί διαρκώς σε μετάνοια, αρκεί να υπάρχει και η δική μας ανταπόκριση, με αποτέλεσμα και πάλι να «επανεμφανίζεται» με τρόπο ενεργό και να τελεσιουργείται έτσι ο αγιασμός μας και η ένωσή μας με τον Θεό.
