Του Μητροπολίτου Καισαριανής, Βύρωνος και Υμηττού κ. Δανιήλ
Οι Ιουδαίοι της εποχής του Κυρίου μας Ιησού Χριστού δεν είχαν και μεγάλη ιδέα για τις γυναίκες. Ανέχονταν την παρουσία τους στις εορτές, αλλά δεν είχαν ποτέ σκεφθεί να τις περιλάβουν στις διδασκαλίες τους. Αντιθέτως ο Ιησούς δεν απαξιούσε να συνομιλεί μ’ αυτές για τα πιο υψηλά θέματα, όπως με την Σαμαρείτιδα (Ιωάννου δ΄ 9-42) και τη Μαρία, την αδελφή του Λαζάρου (Ιωάννου ια΄ 2 και ιβ΄ 3).
* * * * *
Η περίπτωση της Σαμαρείτιδος δεν ήταν ούτε η μοναδική ούτε η εξαίρεση, διότι σ’ ολόκληρη τη ζωή Του και τη διδασκαλία Του, στην απολυτρωτική διακονία Του, συμπεριέλαβε και την εξύψωση της γυναίκας, την τίμησε και την ευεργέτησε.
Κι οι γυναίκες Τον περιέβαλαν με σεβασμό και αφοσίωση. Σταματούσαν όταν Τον έβλεπαν να διέρχεται. Τον ακολουθούσαν στις περιοδείες Του. Τον άκουαν με προσοχή, όταν συνδιαλέγετο με φίλους και αγνώστους. Περικύκλωναν την οικία που επρόκειτο να εισέλθει. Του πρόσφεραν τα παιδιά τους να τα ευλογήσει. Αγγιζαν τα ενδύματά Του για να γιατρευτούν από τις ασθένειές τους. Θεωρούσαν ευτυχία αν μπορούσαν να Τον ακολουθούν. Ολες θα μπορούσαν να συμφωνήσουν μ’ εκείνη που μέσα από τον όχλο σήκωσε φωνή και Του φώναξε:
«Μακαρία η κοιλία η βαστάσασά σε και μαστοί ούς εθήλασας» (Λουκά ια΄ 27).
Πολλές Τον ακολούθησαν μέχρι τον θάνατό Του (Μάρκου ιε΄ 39-41, Λουκά κγ΄ 55 ), όλες ήθελαν να Τον υπηρετούν, να Του προσφέρουν φαγητό, να Τον φιλοξενούν, να Τον ξεκουράζουν στο σπίτι τους. Μερικές είχαν την ευτυχία να Τον βοηθούν με το χρήμα τους όπως μαρτυρούν οι ευαγγελικές πηγές (Λουκά η΄ 1-3).
* * * * *
Οι γυναίκες, λοιπόν, Τον λάτρευαν και ο οίκτος Του πλήρωνε την αγάπη τους. Καμία απ’ όσες απευθύνθηκαν σ’ Αυτόν δεν απέπεμψε, δεν απέστρεψε το πρόσωπό Του και την προσοχή Του στα αιτήματά τους.
Τα κλάματα της χήρας στην Ναΐν Τον συγκίνησαν κι ανέστησε το νεκρό γιό της. Οι ικεσίες της Χαναναίας, αν και ήταν μία αλλόφυλη, Τον λύγισαν και θεράπευσε την κόρη της. Θεράπευσε την ημέρα του Σαββάτου και παρά τις διαμαρτυρίες του Αρχισυναγώγου στη γυναίκα που για δεκαοχτώ χρόνια ήταν συγκύπτουσα και βασανιζόταν από την ασθένειά της.
Στις πρώτες του περιοδείες ελευθέρωσε από τον πυρετό την πενθερά του Πέτρου και από τα πονηρά πνεύματα τη Μαρία τη Μαγδαληνή. Ανέστησε την θυγατέρα του Ιάειρου και γιάτρευσε την αιμορροούσα που είχε δώδεκα χρόνια την ασθένεια και την απελπισία.
* * * * *
Μία άλλη φορά στην Ιερουσαλήμ ο Ιησούς βρίσκεται μπροστά σε μία γυναίκα. Είναι εκείνη που οι αυστηροί Φαρισαίοι την συνέλαβαν επ’ αυτοφόρω να μοιχεύει και την έφεραν σπρώχνοντάς την στον Ιησού να την δικάσει. Ο Ιησούς που καταδικάζει τη μοιχεία, όμοια καταδικάζει την ανανδρία των ύπουλων κατασκόπων, τη χαιρεκακία των ασπλάχνων, το θράσος των αμαρτωλών που θέλουν να γίνουν δικαστές. Γι’ αυτό ο Ιησούς απευθύνθηκε στους κατηγόρους της γυναίκας και τους είπε : «ο αναμάρτητος υμών πρώτος βαλέτω λίθον επ’ αυτήν» (Ιωάννου η΄ 7).
Ο Ιησούς συγχώρησε την πόρνη γυναίκα επειδή ως παντογνώστης γνώριζε ότι προτού μπει εκείνο το βράδυ σ’ αυτό το σπίτι, είχε αλλάξει, είχε γίνει άλλη απ’ αυτό που ήταν μέχρι εκείνη την ώρα. Ο Ιησούς δέχθηκε την εκδήλωση της αγάπης της γυναίκας, επειδή ήταν βέβαιος ότι επρόκειτο για μία οριστική αλλαγή ζωής και συμπεριφοράς, ειλικρινούς μετανοίας.
* * * * *
Η Εκκλησία στην κορυφή των πιστών τοποθέτησε μία γυναίκα μεταξύ του Θεού και των ανθρώπων, Εκείνη που συγκέντρωσε πάνω της μόνη, ανάμεσα σ’ όλες, όλο το μεγαλείο της γυναίκας, της Παρθενίας και της Μητρότητος, που υπέφερε για μας, από τη νύχτα της Βηθλεέμ μέχρι τη νύχτα του Γολγοθά.
