Ο Θεός προνοεί και ενδιαφέρεται ως Πατέρας μας, αλλά σέβεται και την ελευθερία μας.
Ο Θεός είναι αγάπη, δεν είναι απλός θεατής της ζωής μας. Προνοεί καί ενδιαφέρεται ως Πατέρας μας πού είναι, αλλά σέβεται καί τήν ελευθερία μας. Δεν μας πιέζει. Εμείς να έχομε τήν ελπίδα μας στήν πρόνοια του Θεού καί, εφόσον πιστεύομε ότι ο Θεός μας παρακολουθεί, νά έχομε θάρρος, νά ριχνόμαστε στήν αγάπη Του καί τότε θα Τον βλέπομε διαρκώς κοντά μας. Δέν θα φοβόμαστε μήπως παραπατήσομε.
Το σώμα του ανθρώπου, τόσο τέλειο! Μεγάλο εργοστάσιο, πίνει νερό, πηγαίνει στό στομάχι, στά νεφρά, καθαρίζει το αίμα. Η λειτουργία της καρδιάς, ολόκληρη αντλία, οι πνεύμονες, τό συκώτι, η χολή, τό πάγκρεας, ο εγκέφαλος, τό νευρικό σύστημα, οι αισθήσεις, η όραση, η ακοή… Τί να πούμε γιά τις πνευματικές δυνάμεις καί πως συλλειτουργούν όλ΄αυτά συγχρόνως αρμονικά κάτω από τήν προστασία καί τήν πρόνοια του Θεού!
Όλα είναι στην πρόνοια του Θεού. Βλέπετα τα πεύκα;
Πόσες βελόνες έχει το κάθε πεύκο; Μπορείτε να τις μετρήσετε;
Ο Θεός, όμως, τίς γνωρίζει καί χωρίς τή δική Του θέληση ούτε μία δέν πέφτει κάτω.
Όπως καί οι τρίχες τής κεφαλής μας και αυτές όλες είναι ηριθμημέναι. Εκείνος φροντίζει καί γιά τίς πιό μικρές λεπτομέρειες τής ζωής μας, μας αγαπάει, μάς προστατεύει.
Εμείς ζούμε σαν να μήν αισθανόμαστε τό μεγαλείο τής θείας προνοίας. Ο Θεός είναι πολύ μυστικός. Δεν μπορούμε να καταλάβομε τις ενέργειες Του. Μη νομίζετε ότι ο Θεός το έκανε έτσι καί μετά το διόρθωσε. Ο Θεός είναι αλάθητος. Δεν διορθώνει τίποτα. Ποιός είναι, όμως, στο βάθος ο Θεός, στην ουσία, εμείς δεν το γνωρίζουμε. Τις βουλές του Θεού δέν μπορούμε να τις εξιχνιάσουμε.
«Ου γάρ εισίν αι βουλαί μου, ώσπερ αι βουλαί υμών, ουδ΄ώσπερ αι οδοί υμών αι οδοί μου, λέγει Κύριος αλλ΄ως απέχεο ο ουρανός από της γής, ούτως απέχει η οδός μου από των οδών υμών και τα διανοήματα υμών από της διανοίας μου».
Όταν ο Θεός μας δωρίσει το χάρισμα της ταπεινώσεως, τότε όλα τα βλέπομε, όλα τα αισθανόμαστε, τότε Τον ζούμε τον Θεό πολύ φανερά. Όταν δεν έχομε την ταπείνωση, δεν βλέπομε τίποτα. Το αντίθετο, όταν αξιωθούμε της αγίας ταπεινώσεως, τα βλέπομε όλα, τα χαιρόμαστε όλα. Ζούμε τον Θεό, ζούμε τον Παράδεισο μέσα μας, πού είναι ο ίδιος ο Χριστός. Θα σας διηγηθώ κάτι-δεν ξέρω αν το έχετε διαβάσει στο Γεροντικό-που δείχνει την πρόνοια του Θεού και τη δύναμη της προσευχής του γέροντα. Ένας Γέροντας έστειλε τον υποτακτικό του, τον Παϊσιο, να πάει σε μιά δουλειά κάπου μακριά απ΄την ασκητική του καλύβα. Εκείνος βάδιζε, βάδιζε ώρες. Ήταν μεσημέρι. Ο ήλιος έκαιγε. Είδε ένα μεγάλο βράχο που είχε σκιά και πήγε και ξαπλώθηκε κάτω απ΄τη σκιά του βράχου να ξεκουρασθεί κι εκεί αποκοιμήθηκε. Εκεί που κοιμόταν-ή κοιμόταν ή ήταν έτσι σε μία κατάσταση χαλαρώσεως-βλέπει τον Γέροντα του να του λέει:
-Παϊσιε, Παϊσιε, σήκω πάνω και φεύγα απ’ αυτού!
Κι όπως τον άκουσε τον Γέροντα του να του φωνάζει δυνατά, σηκώθηκε πάνω κι έκανε πέρα. Μόλις πήγε λίγο πέρα, πέντε έξι βήματα, «γουώωπ!», είδε το βράχο που έπεφτε. Θα τον πλάκωνε σαν το πουλί στην παγίδα. Δεν θα του άφηνε ούτε κοκκαλάκι, δηλαδή.
Ήταν πολύ μακριά ο Γέροντας απ΄τον Παϊσιο κι όμως τόν είδε.
Αυτή είναι η πρόνοια του Θεού. Τα λόγια του Κυρίου επαληθεύονται: «Σημεία δε τοις πιστεύσασι ταύτα παρακολουθήσει, εν τω ονόματι μου δαιμόνια εκβαλούσι, γλώσσαις λαλήσουσι καιναίς, όφεις αρούσι, καν θανάσιμόν τι πίωσιν, ου μή αυτούς βλάψει, επί αρρώστους χείρας επιθήσουσι και καλώς έξουσιν».
Μπορούμε να σκεπτόμαστε και να λέμε:
-Θέε μου, είσαι πανταχού παρών και τα βλέπεις όλα, όπου κι άν είμαι. Παρακολουθείς με στοργή το κάθε μου βήμα.
Να επαναλαμβάνομε με τον Δαβίδ: «Που πορευθώ από του πνεύματός σου και από του προσώπου σου που φύγω; Έαν αναβώ είς τον ουρανόν, συ εκεί εί, έαν κατάβω είς τον άδην, πάρει, έαν αναλάβοιμι τα πτέρυγας μου κατ΄όρθρον και κατασκηνώσω είς τα έσχατα της θαλάσσης, και γάρ εκεί η χείρ σου οδηγήσει με και καθέξει με η δεξιά σου».
Αυτό βέβαια δεν αρκεί που το γνωρίζουμε, αλλά είναι μεγάλη ενίσχυση και παρηγοριά, όταν το πιστεύουμε, όταν το ζούμε, όταν το ενστερνιζόμαστε.
Πηγή: Βίος και λόγοι, Γέροντος Πορφύριου Καυσοκαλυβίτου
