Του π. Σπυρίδων Σκουτή
Γιατί πεθαίνουν τα παιδιά; Ένα ερώτημα που συγκλονίζει πιστούς και άπιστους. Η απάντηση της Ορθοδόξου πίστεως είναι πολύ απλή από όσο μπορούμε να δούμε μέσα από την Αλήθεια της Αναστάσεως.
Η λογική απάντηση είναι : Πολύ απλά διότι υπάρχει φθορά η οποία δεν κάνει διακρίσεις για κανένα ανθρώπινο ον είτε είναι 5 ετών είτε είναι 85. Όπως δεν κάνει διάκριση η βαρύτητα σε κανέναν αντικείμενο.
Εάν δεν υπήρχε Ανάσταση όντως ο Θάνατος ενός παιδιού 10 ετών είναι άδικος, αλλά από την στιγμή που υπάρχει Ανάσταση των νεκρών αδικία δεν μπορούμε να προσάψουμε που πουθενά πόσο μάλλον στον Θεό διότι έχουμε και συνέχεια μετά τον τάφο..
Από οντολογικής άποψης η απάντηση είναι η εξής:
Πολύ απλά ΔΕΝ ΥΠΑΡΧΕΙ θάνατος…
Αυτό που λέμε θάνατο όταν βλέπουμε έναν νεκρό είναι ένας αποχωρισμός ψυχής από το σώμα λόγω της φθοράς και αντικρίζουμε ένα αποτέλεσμα αυτού του γεγονότος το οποίο με την Ανάσταση θα έχουμε επανένωση ψυχής και σώματος όταν ηχήσουν οι σάλπιγγες. Φυσικά ο Θεός δεν είναι αίτιο κακών όπως έλεγε και ο Μέγας Βασίλειος , ούτε θέλει να πεθάινουν τα παιδιά, το ότι θα πει κάποιος παραχωρεί η παρεμβαίνει απο την άλλη σε κάποιες περιπτώσεις αυτό γίνεται για λόγους σωτηρίας και είναι μέσα στην βουλή του Θεού. Δεν μπορούμε εμείς να βγάζουμε συμπεράσματα, είμαστε απλά ανίκανοι για κάτι τέτοιο μόνο σιωπή μπορούμε να δώσουμε. Εξάλλου ο θάνατος των δικαίων για την Εκκλησία ειναι γιορτή!
Έχουμε δηλαδή κοίμηση, αναμονή και προσδοκία αναστάσεως.
Γιατί δεν το καταλαβαίνουμε ; Γιατί δεν το βιώνουμε; Πολύ απλά διότι δεν έχουμε «αίσθηση ζωής αιωνίου». Όταν λέμε ότι πέθανε ένα παιδί , απλά υπάρχει ένας διαχωρισμός ψυχής και σώματος για λίγα χρόνια όπως έλεγε και ο Άγιος Παϊσιος. Ο Θάνατος είναι ένας μικρός αποχωρισμός για λίγα έτη, γι’ αυτό και στην εκκλησία βιώνουμε την αίσθηση της χαρμολύπης. Λύπη για τον αποχωρισμό , αλλά χαρά διότι ο θάνατος καταργήθηκε και θα ξανασυναντηθούμε. Δεν θα βρούμε πουθενά επικήδειους λόγους στα τροπάρια της εκκλησίας διότι πολύ απλά όλα τα κείμενα ανθίζουν υμνολογικά από την οσμή της Αναστάσεως.
Έλεγε ο Άγιος Ιωάννης ο Χρυσόστομος:
«Αν είναι να πάω στον παράδεισο κόψτε μου το κεφάλι ΤΩΡΑ!».
Μα δεν έζησε τη ζωή του! Είναι άδικο!!!
Ποιος μας είπε ότι αυτό που βιώνουμε είναι η πραγματική ζωή; Και τι σημαίνει ζωή ; Με κοσμικά κριτήρια; Το άδικο τι κριτήρια έχει ; Μάλλον κοσμικά και εγωϊστικά. Με την ίδια λογική θα πρέπει να βρίζουμε τον Θεό την ημέρα που εορτάζουν παιδομάρτυρες! Δηλαδή παιδιά που πέθαναν για τον Χριστό! (πω πω Αδικία θα πουν κάποιοι, μα δεν έζησε τη ζωή του) Και ο Άγιος Παϊσιος δεν έζησε την ζωή του με την κοσμική έννοια. Μια ζωή σε βουνά και λαγκάδια χωρίς μπουζούκια και χαβαλέ. Το θέμα δεν είναι αν έζησε κάποιος την ζωή του αλλά ΤΙ ζωή έζησε, και ΠΩΣ έζησε αυτή τη ζωή. Αν η ζωή δεν έχει Χριστό, δεν είναι ζωή, είναι απλά μια βιολογική χρονική εξέλιξη ενός όντος που απλά του αρέσει να τρέφεται με ηδονές. Τα πτυχία, οι παντρειές, τα παιδιά, τα εγγόνια, οι περιουσίες δεν θα μας προσφέρουν τίποτα, είναι απλά ένα αλατοπίπερο , ένα εργαλείο πορείας, δρόμοι συνάντησης και πνευματικής μεταμόρφωσης που επιλέγει ο καθένας μέσα από τον χώρο της ελευθερίας του. Εξάλλου κάθε μέρα που περνάει είναι μέρα ευκαιρίας για μετάνοια και όχι για να “Γλεντήσουμε την ζωή μας”.
Οι νεκροί κοιμούνται είτε είναι 5 χρονών είτε 55 είτε 105 και περιμένουν. Τα χρόνια δεν έχουν καμία σημασία. Όταν φεύγει ένας άνθρωπος από την ζωή στεναχωριώμαστε διοτι χάνουμε κάτι που μας ανήκει για αυτό έρχεται και μεγάλη λύπη. Δεν καταλαβαίνουμε ότι απλα προσφέρεται στο Θεό κάτι που απλά είχαμε τιμή να μας στο δωρίσει εκείνος και στην ουσία βρίσκει τον προορισμό του στην δική του αγκαλιά. «Τα σα εκ των σων».
Πολλές φορές η λύπη από τον χαμό ενός ανθρώπου είναι και λύπη που θα χάσω τις προσδοκίες που είχα για αυτόν τον άνθρωπο πχ Να δω το παιδί μου παντρεμένο, να μου φέρει εγγόνια, να το παντρέψω, να το βλέπω να μεγαλώνει. Όλα αυτά είναι ανθρώπινες «λογικές» επιθυμίες και φυσικά είναι μεγάλη πληγή μια ανθρώπινη απώλεια και ιδιαίτερα ενός παιδιού αλλά δεν γνωρίζουμε το σχέδιο του Θεου για την σωτηρία του ανθρώπου. Το θέμα δεν είναι τι θέλω εγώ για το άλλον, αλλά τι συμφέρει την ζωή του δικού μου ανθρώπου για την σωτηρία του. Καλό και ανθρώπινο είναι να θέλουμε να ζήσουμε όλοι μέχρι τα 200 και να πηγαίναμε στον Παράδεισο αλλά δυστυχώς δεν είναι έτσι τα πράγματα.
Το θέμα μας δεν είναι ο σωματικός θάνατος αλλά ο πνευματικός. Το σώμα θα το χάσουμε διότι κινείται στην φθορά. Το θέμα μας είναι μην χάσουμε τον Χριστό και την σωτηρία. Δεν πρέπει να μας αφορά αν και πότε θα φύγουμε από την ζωή αλλά αν θα αντικρύσουμε τον Χριστό και τι απολογία θα δώσουμε.
Υπάρχει άλλη ζωή , αυτό που ζούμε είναι προετοιμασία για την αιωνιότητα. Είναι τραγικό να βιώνουμε ως Ορθόδοξοι τον θάνατο ενός ανθρώπου ως μηδενιστική καταστροφή, ως απώλεια παντοτινή, ως εξαφάνιση του ανθρώπου.
Στον θάνατο ο άνθρωπος ολοκληρώνεται….Μην μας φοβίζει λοιπόν ο θάνατος διότι δεν υπάρχει…Να φοβόμαστε μην χάσουμε τον Χριστό.
Είναι αντιφατικό να τρομάζουμε όταν ακούσουμε ότι το παιδί , ο άντρας μου, η γυναίκα μου αρρώστησαν και μπορεί να χάσουν την εδώ ζωή αλλά να μην μας απασχολεί καθόλου αν θα γίνουν μέτοχοι της αιωνιότητας.
Δεν υπάρχουν πεθαμένοι ή εξαφανισμένοι…Υπάρχουν κεκοιμημένοι που περιμένουν να ξυπνήσουν….
Ποιόν περιμένουν; Αυτόν που «Καί πάλιν ἐρχόμενον μετά δόξης κρῖναι ζῶντας καί νεκρούς, οὖ τῆς Βασιλείας οὐκ ἔσται τέλος».
