Ανήμερα της γιορτής των Αρχαγγέλων το 2015, ακούγοντας μια εκπομπή στο Πρώτο Πρόγραμμα Ραδιοφώνου του ΡΙΚ, πληροφορήθηκα πως από όποιο μέρος της Γης κι αν ρίξει κανείς στη θάλασσα, ακόμη και το πιο μακρινό, ένα μπουκάλι με το τάμα του στον Αρχάγγελο Μιχαήλ Ταξιάρχη της Σύμης, το όνομα, το τηλέφωνο ή και τη διεύθυνση του, αν πραγματικά το πιστεύει, αυτό θα καταφέρει να φτάσει στο νησί του.
Από εκείνη τη στιγμή, ξεκίνησα να ψάχνω και να διαβάζω πληροφορίες στο διαδίκτυο για τα φημισμένα μπουκάλια του Πανορμίτη του Κλέφτη, όπως ονομάζουν στη Σύμη τον Αρχάγγελο και να προετοιμάζω συνάμα το δικό μου μπουκαλάκι για το ταξίδι του προς το λιμάνι του όμορφου νησιού. Ο ενθουσιασμός και το δέος για την άμεση επέμβαση του Ταξιάρχη και το θαυμαστό τρόπο με τον οποίο καταλήγουν τα μπουκάλια στη Μονή του Πανορμίτη, με έκαναν να διηγηθώ την ιστορία σε πολλούς γνωστούς και φίλους. Πολλοί μάλιστα από αυτούς, πιστεύοντας είτε όχι, πρόθυμα μου έδωσαν λεφτά για να βάλω στο μπουκάλι που ετοίμαζα να ρίξω για τον Ταξιάρχη στη θάλασσα.
Έτσι, μερικές μέρες αργότερα στις 12-11-2015, έριξα το πρώτο μου «κοινό» μαζί με φίλους και συγγενείς μπουκαλάκι στη θαλάσσια περιοχή της Παναγίας Πετούντας στο Μαζωτό της Λάρνακας στην Κύπρο.
Αστεία πειράγματα, αλλά και τα σχόλια δύσπιστων, με έκαναν να ζητήσω από τους μοναχούς εκτός από την παράκληση, να στείλουν στην διεύθυνση που τους ανέγραφα μαζί με το όνομα και το τηλέφωνο μου, μια επιστολή ότι το τάμα μας έφτασε στη Μονή με σκοπό να αποδείξω σε όλους ότι ο Πανορμίτης ο Κλέφτης παίρνει όπως ακριβώς διάβασα, ό,τι του ανήκει με τον τρόπο που Εκείνος θέλει. Διάφορες καταστάσεις και οδηγούμενη πάντοτε από την πίστη ότι ο Ταξιάρχης μπορεί να με βοηθήσει, με έφεραν κι άλλες φορές στο ίδιο σημείο να αφήνω τάματα για το μεγάλο ταξίδι τους με προορισμό το νησί της Σύμης.
Έκτοτε, άκουσα αμέτρητες φορές την ερώτηση αν το τάμα μου έφτασε στον προορισμό του, άλλοτε συνοδευόμενη από αγωνία και άλλοτε από ειρωνεία. Η απάντηση μου όμως ήταν πάντοτε η ίδια: «Όχι, αλλά θα φτάσει». Κάθε φορά δε που απαντούσα, είχα στο μυαλό μου μια αφήγηση που είχα διαβάσει για ένα τάμα το οποίο έφτασε στη Μονεμβασιά και το οποίο με συγκλόνιζε περισσότερο από όλα, για τον τρόπο που ο Πανορμίτης επέλεξε να καταλήξει το τάμα στη Μονή του. Το μπουκάλι έφτασε στα χέρια ενός δασονόμου ο οποίος διερωτάτο τι μπορούσε να σημαίνει ένα μπουκάλι με την επιγραφή: «Ιερά Μονή Πανορμίτη Σύμης». Την απορία του έλυσε μία γειτόνισσα του, η οποία ήταν και η μόνη που καταγόταν από τη Σύμη και η οποία του εξήγησε τον θαυμαστό τρόπο με τον οποίο φτάνουν τα τάματα στη Μονή του νησιού της, ενώ στη συνέχεια ανέλαβε να το παραδώσει η ίδια εκεί. Η αφήγηση της έκλεινε ως εξής: «Κι όμως το τάμα κατέληξε στη Σύμη, έστω κι δια μέσου άλλης οδού, τα συμπεράσματα δικά σας».
Γύρω στα μέσα Σεπτεμβρίου του 2016 βρέθηκα και πάλι με μία φίλη στην ίδια παραλία να ρίχνω το τάμα μου στη θάλασσα. Στις 3-10-2016 καθώς δούλευα κτύπησε το κινητό μου τηλέφωνο. Παρά το γεγονός ότι το τηλεφώνημα ήταν από άγνωστο κυπριακό αριθμό, πριν απαντήσω έκανα αυθόρμητα τη σκέψη πως αυτό το τηλεφώνημα σχετίζεται με τον Ταξιάρχη.
Στην άλλη γραμμή ήταν κάποιος κύριος, που μου εξήγησε πως βρήκε το τάμα μου στη συγκεκριμένη παραλία. Πεπεισμένη ότι βρήκε το πιο πρόσφατο τάμα μου, του ζήτησα ευγενικά αν μπορούσε να το αφήσει ξανά πίσω στη θάλασσα. Η απάντηση του ήλθε να με καθηλώσει και να με κάνει να ξεκινήσω να δακρύζω: «Εεε… είχα την τιμή να ταξιδέψω στη Σύμη και να πάρω τα τάματα σου στη Μονή».
Στην επόμενη απορία μου για το πως αυτό ήταν δυνατόν, ήλθε η απάντηση που με έκανε να θέλω να μάθω ακόμη περισσότερα: «Η ιστορία μας είναι μεγάλη, πήρα από τη Μονή την απόδειξη που ήθελες για όσους αμφισβήτησαν ότι τα τάματα σου θα φτάσουν στον προορισμό τους, αλλά θα σου τα εξηγήσω όλα από κοντά».
Τελειώνοντας τη δουλειά, βρέθηκα να περπατώ με τον κύριο Γιώργο ξανά στην θαλάσσια περιοχή της Παναγίας Πετούντας στο Μαζωτό και να μου διηγείται τη δική του ιστορία, η οποία ξεκίνησε στις 6 Σεπτεμβρίου 2015 ανήμερα της μνήμης του εν χώναις θαύματος του Αρχαγγέλου Μιχαήλ, η οποία ήρθε να συσχετιστεί μαζί μου και με την επιθυμία μου να πραγματοποιήσω και γω το τάμα μου με τον τρόπο που πληροφορήθηκα στις 8 Νοεμβρίου 2015, ανήμερα της εορτής των Αρχαγγέλων.
Στις 6 Σεπτεμβρίου λοιπόν, ο κύριος Γιώργος μαζί με τη γυναίκα του επισκέφθηκαν το κατεχόμενο από τους Τούρκους χωριό της Γιαλούσας, με σκοπό να παρακολουθήσουν τη λειτουργία που θα γινόταν για πρώτη φορά στο χωριό μετά την Τουρκική Εισβολή του 1974, αφού η εκκλησία του χωριού που είναι αφιερωμένη στον Αρχάγγελο Μιχαήλ συνήθιζε να πανηγυρίζει τη μέρα αυτή. Επειδή οι Τούρκοι εισβολείς έχουν προβεί σε πολλές λεηλασίες στα χωριά και τις Εκκλησίες της κατεχόμενης Κύπρου, οι κάτοικοι της Γιαλούσας είχαν φροντίσει να μεταφέρουν μαζί τους μια εικόνα του Αρχαγγέλου Μιχαήλ για τις ανάγκες της λειτουργίας.
Κατά τη λιτάνευση της εικόνας παρόλο που ο κύριος Γιώργος την προσκύνησε, αρνήθηκε να περάσει κάτω από αυτήν, αφού δεν ήταν όπως σκέφτηκε εκείνη τη στιγμή αυθεντική εικόνα του Αρχαγγέλου. Δύο μήνες αργότερα άφησε για λίγο την πρωτεύουσα στην οποία κατοικεί και βρέθηκε πίσω στο εξοχικό του στο Μαζωτό να κάνει την καθιερωμένη του βόλτα στην παραλία, ακολουθώντας όμως αντίθετη πορεία από αυτή που συνήθιζε μέχρι τότε.
Περπατώντας, σκόνταψε σε ένα μπουκαλάκι πάνω στο οποίο αναγραφόταν η επιγραφή: «ΠΡΟΣ ΙΕΡΑΝ ΜΟΝΗΝ ΑΡΧΑΓΓΕΛΟΥ ΜΙΧΑΗΛ ΤΑΞΙΑΡΧΗ ΣΥΜΗ». Όπως έκανε και με άλλα αντικείμενα που έβρισκε κατά καιρούς στη βόλτα του, μάζεψε το μπουκάλι, το άνοιξε και χωρίς να του δώσει περισσότερη σημασία, το έβαλε πάνω από τη βιβλιοθήκη του σπιτιού του. Δεκαπέντε μέρες αργότερα βρέθηκε και πάλι εκεί, να ακολουθεί αντίθετη ξανά από τη συνηθισμένη πορεία, σκοντάφτοντας σε ένα ακόμα μπουκάλι με ακριβώς την ίδια επιγραφή. Τότε ήταν που θυμήθηκε και την άρνηση του να περάσει κάτω από την εικόνα του Αρχαγγέλου στην κατεχόμενη Γιαλούσα τον Σεπτέμβριο και τότε ήταν που άρχισε να διερωτάται αν ο Αρχάγγελος ήθελε με τον τρόπο αυτό να τον κάνει να ταξιδέψει στη Σύμη για να περάσει κάτω από μια αυθεντική Του εικόνα. Πήρε το μπουκάλι και το έβαλε και αυτό μαζί με το άλλο πάνω από τη βιβλιοθήκη του.
Η πραγματική ψυχική αναστάτωση του προκλήθηκε τρεις μήνες αργότερα όταν βρήκε το τρίτο μπουκάλι. Τότε ήταν που ένιωσε, όπως είπε αστειευόμενος, ότι «ο Αρχάγγελος άρχισε να ακονίζει το σπαθί του». Πήρε και αυτό το μπουκάλι αλλά επιστρέφοντας αυτή τη φορά στο σπίτι άλλαξε τα σχέδια των διακοπών του επερχόμενου καλοκαιριού και άρχισε να ψάχνει για το κρουαζιερόπλοιο που ταξιδεύει από την Κύπρο στη Σύμη για να εκπληρώσει τα δύο τάματα: το δικό του, να αντικρύσει δηλαδή μια πραγματική εικόνα του Αρχαγγέλου και το δικό της άγνωστης του μέχρι τότε κοπέλας, που έστελνε στον Αρχάγγελο τάματα ρίχνοντας μπουκάλια στη θάλασσα.
Στο ταξίδι προς τη Σύμη, που έγινε στις 29-09-2016 αποκάλυψε στη γυναίκα του τον πραγματικό λόγο για τον οποίο ταξίδευαν στη Σύμη. Κατεβαίνοντας στη Μονή παρέδωσε τα τάματα και απαίτησε να του δώσουν αποδείξεις ότι τα παρέλαβαν, τις οποίες θα κρατούσε μαζί του επιστρέφοντας στην Κύπρο, και τις οποίες θα έδειχνε στην κοπέλα θέλοντας να τη βεβαιώσει ότι αυτό το οποίο πίστεψε ακλόνητα με τον έναν ή τον άλλον τρόπο είχε πλέον γίνει.
Φτάνοντας στην Κύπρο το πρώτο πράγμα που έκανε ήταν να με πάρει τηλέφωνο. Ακούγοντας συγκινημένη και δακρύζοντας τον κύριο Γιώργο, του εξήγησα τι είναι αυτό που συνηθίζεται με τα μπουκάλια και τα τάματα και το πως αυτά φτάνουν στη Μονή, αφού ο ίδιος στην προσπάθεια του να φτάσει εκεί εκπληρώνοντας τα δύο τάματα και παίρνοντας τις αποδείξεις που εγώ ζητούσα δεν πληροφορήθηκε ακόμη και μέχρι τη στιγμή εκείνη τον τρόπο αυτό επικοινωνίας των πιστών με τον Αρχάγγελο. Του εξήγησα επίσης, πως ξεχωριστό και θαυμαστό για μένα ήταν πάντοτε το μπουκάλι που έφτασε στη Μονεμβασιά και ο τρόπος που ο Πανορμίτης επέλεξε να φτάσει στη Σύμη και πως πότε δεν περίμενα να έχουν τα δικά μου τάματα παρόμοια, για να μην πω ακόμη πιο ιδιαίτερη κατάληξη στη Μονή Του.
Ο ίδιος μου επεσήμανε πως διαβάζοντας το σημείωμα μου, του είχε κάνει εντύπωση η πίστη μου πως τα τάματα μου θα φτάσουν στον προορισμό τους, αν και βρίσκοντας το πρώτο μπουκάλι διερωτήθηκε πόσο θρησκόληπτη, αν όχι τρελή μπορεί να είναι μια κοπέλα που πιστεύει πως αφήνοντας ένα μπουκάλι σε μια παραλία της Κύπρου, ότι αυτό θα μπορούσε να φτάσει σε ένα νησί της Ελλάδας.
Αργότερα όπως μου είπε, βεβαιώθηκε για δύο πράγματα: πως όχι μόνο μπορούσε να φτάσει, αλλά μάλιστα ο ίδιος θα ήταν αυτός που θα συντελούσε σε αυτό και πως αν ήθελε να περάσει κάτω από μία αυθεντική εικόνα του Ταξιάρχη θα έπρεπε να ταξιδέψει μέχρι τη Σύμη.
Ευχαριστώντας τον που παρέδωσε τα τάματα μου στη Μονή, μου απάντησε: «Σε ευχαριστώ που μαζί με τους φίλους σου με οδηγήσατε στη Σύμη». Γνωρίζοντας τον κύριο Γιώργο, ένιωσα απλά πως ο Ταξιάρχης είναι εδώ και παίρνει αυτό που θέλει την ώρα που πρέπει. Ένιωσα ακόμη, πως εκτός από όσα ζήτησα εγώ και όλοι οι πιστοί πλέον συγγενείς και φίλοι μου, δεν θα μπορούσε να μου στείλει τίποτα λιγότερο από ένα νέο μέλος στην οικογένεια μου, μιας και έτσι ακριβώς ένιωσα τον κύριο Γιώργο από την πρώτη στιγμή. Επίσης, ότι από δω και στο εξής η μυστηριώδης μέχρι πρότινος κοπέλα των ταμάτων θα μπορεί ελεύθερα να επισκέπτεται το εξοχικό που θαύμαζε από τα παιδικά της χρόνια, ενώ ο κύριος Γιώργος θα κάνει πλέον την καθιερωμένη του βόλτα στη μία ή την άλλη κατεύθυνση, ψάχνοντας τα τάματα της ίδιας ή και άλλων πιστών τώρα πια, που θα τον οδηγήσουν ξανά στον Πανορμίτη.
Γιατί όπως έμαθε ότι λένε στο νησί της Σύμης: όποιος επισκεφθεί το νησί μία φορά το επισκέπτεται και δεύτερη. Με ποιον τρόπο;;; Με τον έναν ή τον άλλον… Ο Πανορμίτης ο Κλέφτης θα βρει τον τρόπο να πάρει αυτό που του ανήκει, ακόμη κι αν βρίσκεται πάνω από μία βιβλιοθήκη της Λευκωσίας και αυτό θα ταξιδεύει ρίχνοντας άγκυρα πάντοτε στη Μονή της Σύμης… Δύο μέρες αργότερα δέχθηκα τηλεφώνημα από τη Μoνή.
Άντζελα Ευαγγέλου 5 Οκτωβρίου 2016, Αναφωτία
Πηγή: http://mignatiou.com
